Het is februari en de tuin staat in bloei

Alles loopt door elkaar. Ik zaai, ik plant, ik wied, ik bemest en ik eet zelfs nog uit de tuin. Nog een heel klein beetje. En er staat van alles in bloei. Sommige planten kondigen hun nieuwe vruchten aan en andere staan gewoon een beetje door te schieten. Por fin.

Doperwten

Dat hierboven is een doperwtenplant. Met een hommel. Wist ik eerst ook niet hoor, dat een doperwtenplant er zo uit zag. Het lijkt me een hoop werk voor een paar erwtjes. Maar ja, de buurvrouw kwam ermee aanzetten. Ik moest haar gedroogde doperwten in oktober in de grond stoppen en dat heb ik natuurlijk braaf gedaan. Na vier maanden staan ze nu te bloeien.

Tuinbonen

Met de tuinbonen moest ik ook niet lang wachten, zei de buurvrouw. Lekker vroeg zaaien, dan ben je de zwarte luis vóór. Met die zwarte luis had ik vorig jaar kennisgemaakt. Toen had ik de tuinbonen pas in april in de grond gestopt. Wist ik veel. Ze kwamen prachtig op, groeiden als kool. En daarna werden ze vermoord door zwarte luizen.

En dus gingen de tuinbonen ook in oktober al de grond in. Drie dagen na de doperwten. Ik verheug me nu al enorm op verse tuinbonen.

Ik ben niet voor één gat te vangen en heb voor de zekerheid begin december nog een tweede lading tuinbonen gezaaid. Als het meezit, eet ik straks heel lang verse tuinbonen.

Of er zijn zwarte luizen die zich op een feestje kunnen verheugen.

Knoflook

Na de doperwten en de tuinbonen was de knoflook aan de beurt. Ik kocht op de markt van Cangas de Onís acht hele grote bollen en vulde daar in november twee bedden mee. Je kunt in het leven nooit teveel knoflook hebben.

Tien dagen geleden gingen tot slot de eerste stekjes alweer de grond in. Sla, snijbiet en spitskool. Alsof er nooit een winterstop is geweest.

Er was altijd nog berza

Ik had als plattelandsvrouw natuurlijk allang moeten leren vriezen, wecken, drogen, fermenteren en wat er nog meer aan conserveermethodes te bedenken valt. Maar ja, zonder dat alles eet ik nu ook al bijna het jaar rond uit de tuin. De voorraad pompoenen bleek te groot, pas in december ging de laatste courgette op en in januari at ik de laatste rode kool.

Verder was er altijd nog berza. Een jaar geleden gingen de stekjes van de buurvrouw de grond in. In de zomer groeide er een berzabos in mijn tuin. De buurvrouw maande om vast te beginnen met eten. Ik probeerde verschillende dingen. Stamppot berza, roergebakken berza, berza door de pompoensoep met pindakaas en sambal. Maar ik wilde maar geen vrienden worden met deze taaie en oer-Asturiaanse plant.

Het laatste berza-experiment

In januari stuurde een Amsterdamse vriendin me een recept uit de NRC voor caldo verde, een Portugese groene soep gemaakt van een typisch Portugese plant, de couve galega. En die plant bleek als twee druppels water te lijken op de typisch Asturiaanse berza. Caldo verde was heimweesoep voor Portugezen, zo begreep ik. Geïnspireerd besloot ik me nog een keer aan een berza-experiment te wagen. Ik ging groene soep maken.

Ik sneed een paar enorme bladeren van de plant, scheurde ze in stukken, waste ze en kookte ze geruime tijd met veel roergebakken knoflook en een uitje. Daarna pureerde ik dit samen tot een soep en gooide er een flinke scheut kokosmelk bij.

Ik heb de soep opgegeten omdat ik het idee had dat ik iets vreselijk gezonds zat te eten.

Hollandse boerenkool

Tot mijn grote vreugde zag ik een week geleden dat de berza begon te bloeien. Officieel doorgeschoten. Ik geniet nog even van de gezellige bloemetjes en de beestjes die er op af komen en daarna gaan de berzaplanten terug naar waar ze vandaan komen. Naar de buurvrouw. Als voer voor de kippen.

Vandaag at ik voorlopig dan echt voor de allerlaatste keer uit de tuin. Hollandse stamppot boerenkool. Ik had zaad uit Nederland laten overkomen, maar het groeide niet geweldig. En toch bleef ik hopen op tenminste één boerenkoolmaaltje. Vandaag was het zover. Misschien was het omdat ik het zo lang niet gegeten had. Of misschien is verse boerenkool uit de tuin gewoon nog veel lekkerder dan uit een zak van de supermarkt. Het was goddelijk.

In mijn diepste wezen ben ik toch een Hollander.