Het leven is vurrukkulluk

Anderhalf jaar woon ik hier nu. Anderhalf jaar in een geel huis halverwege een berg op het platteland van het Noord-Spaanse Asturias. En ik moet mezelf nog steeds weleens knijpen. Madre mía, dit is echt.

Ochtendwandeling

‘s Ochtends om half negen, als de zon op het punt staat om achter de bergen tevoorschijn te komen, gaan Bruno en ik het bos in voor onze ochtendwandeling. Het is helder en koud buiten, een graad of vijf misschien. De wolken liggen als een dekbed op het dal. Ik loop over knisperende herfstbladeren, naast me het geluid van het bergbeekje dat voor ons drinkwater zorgt. Bruno snuffelt dat het een aard heeft.

En dan bedenk ik me dat ik ooit op dit tijdstip door een grijs Amsterdam fietste, op weg naar kantoor.

Blote benen

Het is mijn derde winter in Asturias, de tweede in dit huis, en weer valt hij me duizend procent mee. Ik stond vorige week twee keer in een T-shirt in de tuin te werken. En daarna zat ik een uurtje met blote benen op de veranda in de zon. Hallo januari. Vroeger snakte ik rond deze tijd van het jaar naar dat gevoel. De zon op je huid. En nu hoef ik nergens meer naartoe.

Ik dacht dat ik dit leven wilde. De rust, het buiten zijn, de vrijheid. Maar of dat echt zo is, moet je altijd nog maar afwachten. Na anderhalf jaar kan ik wel zeggen dat het klopte.

Winkelcentrum

Zaterdag moest ik naar een groot, overdekt winkelcentrum in de buurt van Oviedo. Heel veel winkels, een paar vreetschuren en een bioscoop. En een heel groot parkeerterrein. Het duurt drie minuten en een paar rotondes om er van begin tot eind langs te rijden. Het was verschrikkelijk lekker weer en ik had enorm veel zin om een beetje in de tuin te klooien, maar ik zou voor Huellas del Sella een paar uur katten- en hondenvoer gaan inzamelen bij een dierenwinkel in dat winkelcentrum.

Toen ik bij dat immense parkeerterrein aankwam, krioelde het van de auto’s. Ik vond ergens achteraf een plekje. Drommen mensen baanden zich een weg naar de ingang. Binnen was het al net zo’n chaos. Overal mensen, hun handen vol met tassen van bekende kledingmerken. Jengelende kinderen, jankende kinderen.

Ik wilde daar niet zijn. Ik krijg er geen enkele koopdrang van. Toen ik eenmaal terug in de auto naar huis weer tussen de weilanden met koeien reed werd ik zo gelukkig.

Stinkend rijk

Laat mij ‘s ochtends in het bos lopen met Bruno, ontbijten onder een dekentje met de poes op schoot, laat mij een beetje heen en weer rijden met kruiwagens met onkruid en mest, laat mij op de veranda aan teksten sleutelen. En dan om half twee ‘s middags een verse lunch koken en eten in de winterzon.

Ik voel me stinkend rijk. Als ik opkijk van mijn laptop en de besneeuwde toppen van de Picos de Europa zie. Als alle tuinbonen hun kopjes boven de aarde hebben uitgestoken. Als het gaat schemeren en de lucht roze kleurt. Als de bosuilen beginnen te roepen. Als ik ‘s avonds onder de sterrenhemel Bruno zijn eten geef.

Het nieuwe normaal is begonnen. Na anderhalf jaar heb ik kwartier gemaakt, mijn plek in het dorp gekregen. Ik heb mijn clubjes, mijn werk, mijn vrienden, mijn vaste adresjes en gewoontes. De dingen beginnen zich te herhalen. En ik vind het vurrukkulluk.