Het verhaal van het hout

Geen moer opgeschoten met mijn boek vorige week. Ik had het koud. En als ik het koud heb, dan kan ik niet schrijven. En dus stond de week in het teken van hout.

Waar is toch die tijd gebleven dat ik gewoon een slinger gaf aan de thermostaat…

Koud hè?

Het is de afgelopen tijd koud geweest voor Asturiaanse begrippen. Met temperaturen van iets onder nul ‘s nachts en tot maximaal een graad of tien overdag vond ik het als Nederlander nog wel meevallen, maar buren en voorbijgangers zeiden ‘Qué frio!’ tegen me. Dus ik neem aan dat de temperatuur – zelfs voor januari – nogal laag is op het moment.

Hout moet drogen

Mijn houtvoorraad begon aanzienlijk snel te slinken. Het grootste probleem is dat ik nooit een fatsoenlijke voorraad heb kunnen opbouwen voor deze winter, omdat ik hier pas een halfjaar woon. En hout moet drogen.

Overal ter wereld moet hout drogen. Behalve in Asturias.

Tenminste, in de rest van de wereld. Overal moet eikenhout twee jaar drogen voordat het de kachel in kan, behalve in Asturias. Hier vinden ze dat het ook best kan met hout dat ergens in de lente gekapt en gekloofd is. Ik zie hier regelmatig schoorstenen met rookpluimen alsof het de pijp van een stoomboot is.

Houtzagerij

Ik heb her en der in mijn bos nog wel wat dode bomen staan die gekapt kunnen worden, maar ik heb nog niet zo’n innige relatie met mijn kettingzaag gekregen. Ik ben al blij als ik dat ding aan krijg en daarna vind ik hem stinken en herrie maken. Geef mij de bijl maar. Los daarvan waag ik me niet aan het omzagen van bomen.

‘Gewoon een beetje mengen met ander hout.’

Ik moest dus iets. Beneden aan de doorgaande weg, op twee kilometer van mijn huis, zit een grote houtzagerij. Ik besloot daar dinsdag eens te informeren of ze wat voor in de kachel in de aanbieding hadden. Ze verkochten slecht gevulde bigbags (zakken van een kubieke meter) met gekloofd eikenhout voor 75 euro exclusief transportkosten. Ik vroeg – tegen beter weten in – of het gedroogd hout was. ‘Het is van dit jaar,’ zei de man, ‘maar het brandt best. Gewoon een beetje mengen met ander hout. Wij gebruiken het ook.’

De man bleek in een van de huizen te wonen waar ik altijd dikke, zwarte pluimen uit de schoorsteen zag komen.

Zaagafval

‘Hebben jullie ook nog wat anders?’ vroeg ik. Ze bleken grote bundels zaagresten te verkopen voor 30 euro per stuk. Kastanjehout. Ook van dit jaar, maar dermate versneden dat ik gokte dat het snel droog zou moeten zijn. Ik vroeg of ze het bij mij naar boven konden brengen. ‘Voor 30 euro’ zei de man.

Voor twee kilometer de heuvel op rijden. Hij bleek serieus. ‘Je mag het natuurlijk ook zelf inladen.’

Flinterdunne planken

Ik reed met mijn Xsara Picasso weer naar mijn gele huis, haalde de achterbank eruit, pakte een paar handschoenen en reed terug naar de zagerij. De man sneed de touwen van het enorme pakket, dat in een eindeloze hoeveelheid flinterdunne planken en latjes in allerlei soorten en maten uiteen viel.

Ik begon te laden tot mijn auto vol zat. Ik reed het hout naar boven, laadde de auto uit en reed weer terug. En weer naar boven. En weer terug. En nog een keer naar boven. Drie Xsara Picasso’s verder begon het inmiddels te schemeren, maar ik had weer hout.

Op een enorme stapel. Onder een plastic zeil, want het was inmiddels gaan regenen.

Houtopslag prepareren

De nieuwe houtopslag was aan een kant klaar, maar aan de andere kant nog niet. En aan de kant die klaar was, moest er nog wel iets op de bodem komen. Woensdagochtend ging ik in de weer met een kruiwagen, een schep en grind. Totdat ik weg moest.

Rebecca to the rescue

Ik had afgesproken om te komen lunchen in het Ezelparadijs, om afscheid te nemen van Rebecca. Sinds oktober was ze in de buurt geweest, en nu zou ze teruggaan naar Nederland. Maar Rebecca bleek nog geen ticket te hebben. Ze vertelde dat ze pas dinsdag vertrekt (morgen dus). ‘Zal ik je nog even helpen met je hout?’

De woorden klonken me als een opera in de oren. Ik kon haar vrijdag rond het middaguur in het Ezelparadijs oppikken en dan zou ze een nachtje blijven slapen.

De woorden klonken me als een opera in de oren.

Weer terug na een heerlijke lunch moest het hout dat in de oude houtopslag had gelegen opnieuw gestapeld worden, maar nu in het deel dat klaar was en die ochtend een kiezelbodem had gekregen. Dat was mijn besteding van wat restte van de woensdagmiddag.

Handzaag

Donderdag heb ik mezelf een beetje houtvrij gegeven. De zon scheen die middag, dus het was wasdag. Verder schreef ik aan mijn boek. Ik besloot wel alvast een begin te maken met die enorme stapel hout die onder dat zeil lag. De kettingzaag kreeg ik in de winterse kou niet aan de praat, dus ik ging aan het werk met de handzaag. Madre mía.

Koude kettingzaag

Vrijdag haalde ik Rebecca op. Weer kregen we de kettingzaag niet aan de praat, dus opnieuw pakten we de handzaag erbij. Veel planken waren bovendien zo flinterdun dat je ze zo met je handen kon breken.

Ik heb voorlopig genoeg aanmaakhout.

‘Wij zijn het probleem.’

En toen kwam Luis voorbij met zijn bundel hooi, die hij aan een stok over zijn schouder droeg. Luis heeft achter mijn huis schapen staan. Hij is niet erg spraakzaam, maar we zeggen elkaar altijd blij gedag. Hij wilde best helpen met het aan de praat krijgen van de kettingzaag.

‘Wat is het probleem?’ vroeg hij. ‘Wij zijn het probleem’ antwoordde ik. Luis trok een keer aan het koord en vroemmm zei de kettingzaag.

Warme kettingzaag

We besloten de kettingzaag die nacht in de woonkamer te laten slapen zodat hij wat warmer zou zijn de volgende ochtend. We aten zaterdagochtend ons bord havermout terwijl de zaag gezellig naast ons lag. Rebecca mocht hem proberen. Rebecca is dol op dat ding. Vroemmm, zei de kettingzaag.

O ja, nog even dit. Nee, ze heeft op de foto inderdaad geen zaagbroek aan. En dat je de oorbeschermers over de zaagbok ziet hangen, is niet provocerend bedoeld. En ja, we weten dat het beter zou zijn om veiligheidslaarzen, een zaagbroek, een veiligheidsbril, oorbeschermers en een helm te dragen. En de katten binnen op te sluiten. En iedereen op minstens drie meter afstand te houden.

Dank voor alle – ongetwijfeld goedbedoelde – adviezen. We zijn serieus en met aandacht aan het werk. Noem ons maar eigenwijs of zo.

Warm aan de schrijf

Rebecca werkte door tot het donker werd. Ik hielp mee, zette thee, kookte lunch en deed de afwas. Aan het eind van de dag lag de hele stapel in hapklare brokken onder het afdak van mijn gloednieuwe houtopslag. Zondag kon ik met een warm lijf aan de schrijf.

Misschien trek ik er zelf op uit met mijn kettingzaag.

Het is nog niet genoeg voor deze winter. Er liggen her en der nog wat reeds omgezaagde en omgevallen dode bomen in het bos. Misschien trek ik er de komende tijd een keertje alleen op uit met mijn kettingzaag. Dan krijgen we vast een band.