Hier is Aura

Ik zeg nooit meer nooit. Ik wilde dus geen hond. Hier is Aura.

Puppies

Toen ik hier in de zomer van 2018 kwam wonen, heb ik overwogen of ik een hond zou nemen. Het antwoord was: nee, er komt geen hond. Ik ben een kattenmens, ik snapte weinig van honden en ik vond ze nogal high maintenance.

Maar ja. Er zijn teveel honden. En ik heb de ruimte en de tijd voor ze. In de zomer van 2019 werd ik hondenmoeder. Er waren drie pups van ongeveer twee maanden oud gevonden zonder moeder. En die moesten ergens heen. Ik was toen net vrijwilliger geworden bij Huellas del Sella, een klein clubje dierenvriendinnen dat straatkatten en -honden helpt. Huellas del Sella heeft geen eigen opvanglocatie, dus altijd behoefte aan gastgezinnen.

Zo kwamen de monsters naar Finca Lónica en veranderde mijn leven in een schema. Na 17 zware dagen waren ze alle drie geadopteerd en slaakte ik een zucht van verlichting. Nooit meer.

Bruno

In november 2019 kwam Bruno. Ik zag een foto van hem aan een ketting van anderhalve meter lang. Hij was als pup aan die ketting gelegd en er nooit meer vanaf geweest. En nu hadden we de kans om hem te redden, want zijn ‘baasje’ moest naar een verzorgingstehuis. Maar Bruno was een hond met veel problemen, die niet zomaar even in een gezin geplaatst kon worden.

En dus kwam Bruno bij mij. In totaal heeft hij hier vier maanden gewoond.

1. Bruno, deel 1
2. Bruno, deel 2
3. Bruno, deel 3

Hondentrainer

Ik heb om meerdere redenen nooit serieus overwogen om Bruno te houden, maar ik heb dankzij hem veel over honden geleerd. Met Bruno kwam als package deal een hondentrainer mee, omdat het zo’n problematische hond was. De eerste keer dat hij kwam, zei hij dat hij zelden zo’n zwaar geval had gezien. Maar we gingen aan de slag. Een keer per week kreeg ik les van de hondentrainer en de rest van de week werkten Bruno en ik samen verder.

Bruno ging beetje bij beetje vooruit en ik snapte beetje bij beetje meer van honden.

De kleine ijsbeer

Toen Bruno vertrok naar een fantastisch adoptiegezin, beloofde ik mezelf een hondenpauze. Een maand later bleek ik ziek te zijn. Mijn leven stond een halfjaar stil. In december 2020 werd ik beter verklaard en vertelden goede vrienden dat ze een pup kregen. En zo kwam het thema hond terug in mijn hoofd.

Dit soort dingen zijn geen rationele beslissingen. Laten we zeggen dat ik eraan toe was. Ik begon plaatjes te kijken op websites van dierenorganisaties. Uiteindelijk ging ik langs bij Animales de Oriente. Ik had mijn zinnen gezet op een grote, witte hond. Qua formaat een kleine ijsbeer en onbenaderbaar voor mensen.

Een project. Ik zou twee keer per week langsgaan zodat de kleine ijsbeer aan me kon wennen. En dan maar kijken hoe het zou lopen. Op de tweede dag dat ik erheen wilde gaan, ging de gemeente waar de hondenopvang was op slot (het lot dat mijn gemeente twee weken later ook zou treffen). Ik kon niet meer bij de kleine ijsbeer langs.

En daar was Aura

Er was daar nog een grote hond. Veel minder problematisch. Een lieve lobbes eigenlijk. Dat was Aura, een zevenjarige Spaanse Mastiff. Haar vorige eigenaar was overleden. Ze zat sinds november 2020 in de opvang en kon daar niet wennen. Aura zat de hele dag bij het hek te wachten tot de vrijwilligers kwamen.

‘Eigenlijk heeft zij harder een thuis nodig dan de kleine ijsbeer,’ zei een van de mensen van Animales de Oriente.

En zo kwam het. De week erna ging er iemand aan het werk om mijn tuin af te sluiten. Hij bouwde de schutting die ik al een hele tijd wilde en maakte hekken en deuren. Toen zijn werk klaar was, kon Aura komen. Vanwege de cierre perimetral mocht ik haar niet zelf ophalen, maar twee vrijwilligers kwamen haar met een speciale verklaring op zak brengen. Aura kwam op dinsdag, een dag voordat mijn gemeente ook op slot ging.

Niks gewend

Het begon met een met een stare down met mijn katten. Ze had duidelijk nog nooit katten gezien. Maar het zag er niet ongunstig uit. Ze is geen grote probleemhond, ze gewoon niks gewend. Aura heeft al die tijd in een gesloten finca gewoond waar ze nooit vanaf kwam. Ze werd nergens mee naartoe genomen, niet uitgelaten en ze kwam niet binnen in huis. Ze zag ook bijna geen andere mensen. En dus is alles nieuw en spannend: aan de riem lopen, vreemde mensen, geluiden, ergens naar binnen gaan en de auto in moeten.

Ze is waaks. Het is natuurlijk wel een Mastín Español. Alles wat langskomt, wordt beblaft. Gelukkig is ze tegen honden die ze tijdens het wandelen tegenkomt heel vriendelijk. Bij mij is ze nu al een grote knuffelkont, dol op aandacht en gezelschap. Terwijl ik dit typ, ligt ze in haar mand te slapen. Af en toe kijkt ze even op of ik er nog ben.

De katten moeten nog over de brug komen, maar dit kattenmens is al aardig om.