Hoe is het nu met Bruno?

Opvanghond Bruno is nu een maand geleden bevrijd. Maar zoals het gezegde gaat: je kunt Bruno wel uit de hondenhel halen, maar de hel niet zomaar uit Bruno.

Dieren redden

Vier weken geleden vertelde ik jullie over Bruno. Ik ben vrijwilliger bij een kleine, plaatselijke dierenorganisatie, genaamd Huellas del Sella. Omdat er geen geld is voor een opvanglocatie, vangen we alle dieren bij mensen thuis op. Het idee: oplappen, chippen, castreren en vaccineren. En dan zo snel mogelijk naar een adoptiegezin, zodat er weer ruimte komt voor een ander dier dat gered moet worden.

Aan de ketting

Bruno is nu bijna drie jaar oud en leefde tot een maand geleden aan een ketting van zo’n anderhalve meter lang. Daar is hij als pup aan vastgezet en nooit meer vanaf geweest. Hij kreeg zijn eten in die cirkel (op de grond), poepte en pieste er en dronk modderig water uit een plastic emmer. Niemand liet hem uit, niemand gaf hem ooit een aai.

En of dat al niet erg genoeg was, werd hij aan die ketting af en toe aangevallen door honden uit de buurt. Bruno is dus panisch voor andere honden.

Klaarstomen

Het ‘baasje’ van Bruno (die toen natuurlijk helemaal geen Bruno heette) had al verschillende boetes gehad van de Guardia Civil, maar ze haalden de hond daar niet weg. Buurtbewoners informeerden Huellas del Sella. Wat bleek? De oude man wilde eigenlijk best van Bruno af.

Sinds een maand woont Bruno bij mij in de tuin. In de hoop dat we hem kunnen oplappen en klaarstomen voor een normaal en gelukkig gezinsleven. Dat is voorlopig nog wel even een werkje. Dit doet een leven aan de ketting met een hond.

Commentaar uit Nederland

Op twitter vonden een paar mensen het onlangs nodig om commentaar te leveren op het feit dat ie bij mij in de tuin woont en niet ‘warm binnen bij de kachel’ ligt. Voor die mensen even dit:

• Bruno slaat elke keer op tilt als hij één van mijn katten ziet. Dan gebeurt wat je ziet in het triestige filmpje hierboven. En mijn katten wonen bij mij in huis. Dat gaat dus niet samen met Bruno. Ik zou dan trouwens ook drie katten op tilt hebben. Hun huis is nou juist de plek waar ze veilig zijn voor die gestoorde hond in de tuin.
• Bruno heeft altijd buiten geleefd. Hij heeft nu zijn eigen – provisorische – hok met een dikke laag stro. Dat had ie vroeger natuurlijk niet. Als het ‘s nachts niet koud genoeg is (en het niet regent) slaapt hij nog steeds buiten op de grond. Helaas, want dat is voor hem veel onrustiger, maar koud heeft Bruno het dus niet.
• Dit is wat het is. Dit is Nederland niet en een warm asiel is hier gewoon niet. Als Bruno niet bij mij zat, lag hij nu nog steeds aan die ketting. Het is sowieso bijna onmogelijk om een opvangplek te vinden waar niet al andere honden zijn.
• Ga lekker zelf even een hond opvangen.

Einde rant.

Voor de duidelijkheid: ik vind dit ook niet ideaal. Honden zijn roedeldieren, die hou je niet alleen in de tuin. Dat is één van de redenen waarom ik Bruno niet zelf wil adopteren. Maar voorlopig is ie beter af dan ie ooit geweest is.

Trainingen

Inmiddels komt er hier elke week een hondentrainer om me te helpen om van Bruno een normale, gelukkige hond te maken. Als we met hem bezig zijn, dan gaat het heel goed. Hij geniet van de wandelingen en de aandacht en het blijkt een behoorlijke knuffelkont.

Ik kan nu met een beetje moeite, afleiding en aanmoediging met hem langs een wei met koeien lopen. Bruno vindt koeien enorm indrukwekkende beesten en hij had ze natuurlijk nog nooit gezien. Met de katten zijn we ook een stapje verder. Ik kan hem inmiddels steeds makkelijker afleiden en uit dat vreselijke rondjes rennen trekken.

Maar het moment dat ik mijn hielen licht, vervalt hij weer in zijn oude gedrag. Inmiddels al iets minder heftig dan eerst, maar je haalt dat kettingleven niet zomaar uit een hond.

Zwarte lobbes

Soortgenoten tegenkomen is nog steeds een drama. Bruno kan voorlopig dus nergens mee naartoe. We lopen onze vaste stukjes over mijn landgoed en in het bos hierachter, op tijdstippen dat ik het minste kans heb om buren met honden tegen te komen.

Maar af en toe zijn er natuurlijk incidenten. Zoals met die grote, zwarte hond, die zomaar opeens op een avond bij mijn huis opdook. Bruno ging door het lint, terwijl ik als een gek buren belde om te ontdekken wie de eigenaar was van die enorme lobbes. Een buurman kwam hem met excuses ophalen, maar een paar dagen later stond de zwarte reus opnieuw bij mij op de stoep.

En toen stond Bruno weer op een week achterstand.

Andere hond

Voorlopig blijft het hard werken. Bruno kost me zeker drie uur per dag. En soms ook mijn nachtrust, want hij zet het nogal eens op een blaffen. Tegelijkertijd zie ik heel langzaam en met veel vallen en opstaan een andere hond tevoorschijn komen. En daar doen we het voor.

P.S: Donaties aan Huellas del Sella zijn zeer welkom! De mogelijkheden vind je hier.