Hoe maak je er het beste van?

Met deze manier van leven kom je soms op een plek terecht die niet je eerste keus was, of die anders blijkt te zijn dan je had verwacht. Dan maak je er het beste van. En probeer je tussendoor nog iets op te steken van je ervaring. Zo heb ik het vroeger tenminste van mijn baas geleerd. En hij had nog gelijk ook.

De waarde van een vreselijke conferentie

Toen ik nog voor de gemeente werkte, was ik eens op een conferentie met mijn baas en een andere collega. Het was een vreselijke conferentie. Mijn collega en ik wisten niet hoe vaak we dat gedurende die dag moesten benadrukken. Het was ook nog mijn vrije vrijdag die ik daar zat op te offeren. Mijn baas had een andere instelling. ‘Wat kun je hier uit halen?’ vroeg hij. Onder het mom: je bent hier nu toch. Het lukte ons niet. Mijn collega bedacht na lang nadenken dat de broodjes best lekker waren. Ik kwam niet verder dan een best aardig gesprek van 10 minuten in de wandelgangen.

Pas nu weet ik wat de waarde was van die dag. Wat ik toen niet kon, kan ik nu wel. Of nou ja, in ieder geval een stuk beter. Ergens het beste van maken. Niet blijven hangen in ‘wat als’ of alles dat stom is, maar binnen de omstandigheden kijken wat eruit te halen valt. Ik had een redelijk lastige tijd als hospitalera in de pelgrimsherberg, maar wat ik heb geleerd over mezelf maakte het mijn ervaring helemaal waard.

Zomaar in Valencia

In Valencia heb ik het ook toegepast. Mijn verblijf daar was uit nood geboren. Ik had het liefst gewoon ergens op het platteland mijn handen vies gemaakt. Maar ja, ik vond niks voor die 2 weken. En dus heb ik bewust nagedacht hoe ik het meest uit mijn Valencia-tijd haal. Ik had zelfs een lijstje van dingen die ik dagelijks wilde doen, zoals minstens een uur naar de Spaanse tv kijken. (Dat leverde me bijna een voor mijn doen ongebruikelijke serieverslaving op, El Ministerio del Tiempo werd ‘s avonds vaste prik).

Met mediteren is het eigenlijk heel simpel: je moet het gewoon gaan doen. In Valencia lukte dat. Min of meer.

Verder wilde ik in Valencia een nieuwe vaardigheid leren. Dat werd mediteren. Het stond al heel lang op mijn lijstje, maar ik deed het maar niet. (Terwijl dat het enige is dat nodig is: het simpelweg doen.) Ik begon in Valencia met geleide meditaties via een app (Headspace, maar er zijn er meer) en experimenteerde later met mediteren op het strand en in een kerk.

Om te voorkomen dat dit een heel erg stichtelijk praatje wordt: het is niet zo dat ik nu braaf elke dag mediteer, maar ik ben er in ieder geval eindelijk eens mee begonnen. En ik heb ook meer dan genoeg gelummeld in Valencia hoor, weest gerust.

Mallorca niet zoals verwacht

Nu sta ik voor een vergelijkbare opdracht: hoe zorg ik dat ik iets zinvols maak van mijn tijd op Mallorca? Want eerlijk gezegd is deze Workaway plek niet wat ik ervan had verwacht. Ik dacht bij een mevrouw alleen terecht te komen, die ongeveer net zo leeft als ik wil gaan leven. Nou nee. Ik hoop niet dat ik later net zo ga leven als deze mevrouw. Het leven draait hier rondom het huishouden. Wassen, koken, opruimen, schoonmaken en voor een kind van 2 zorgen.

Nieuwe dingen leren wat betreft buitenwerk en zelfvoorzienendheid is er niet bij. Het zijn gelukkig wel hele aardige mensen.

En dat huishouden is er ook nog eens eentje van Jan Steen. Het is overal een bende. Nieuwe dingen leren wat betreft buitenwerk en zelfvoorzienendheid is er niet bij. Ik heb onkruid gewied, wat hout gehakt, ik laat de hond uit en ik verzorg de kippen, eenden en vissen. Verder ben ik binnen aan het werk met dingen als de keuken en de badkamer schoonmaken. Het zijn maar 2 weken en het zij zo. Het zijn gelukkig wel hele aardige mensen.

Palmbomenstrand

En dus moet ik zorgen dat ik mijn tijd hier op Mallorca op andere manieren zo nuttig en zo aangenaam mogelijk maak. En nu komt de palmboom hierboven in beeld. Ik maak uitstapjes. Die palmboom staat in het noorden van het eiland. In een klein havenplaatsje met een strand, dat – nu het hoogseizoen voorbij is – een prettige verlopenheid heeft. Je kunt overal pole position op het terras zitten, zeg maar. Als dat terras nog open is.

Tramuntana-gebergte

Afgelopen weekend ging ik met de bus via een prachtige route naar Sóller, een dorpje in de vallei van het Tramuntana-gebergte. Vanaf daar liep ik over een stukje van de GR 221 naar Port de Sóller. En daar had ik een hotelkamer met balkon en uitzicht op zee (ook van die dingen die kunnen in november). Kortom, ik heb een weekendje vakantie gehad op Mallorca. Je kunt het slechter treffen.

Voornemen: schrijven

Het voornemen voor deze week is om de middagen – als ik min of meer vrij ben – ook hier in huis wat nuttiger te besteden. Ik heb genoeg schrijfwerk liggen. Dat wordt nog best een opgave. De internetkabel ligt in de huiskamer, waar het hele leven zich afspeelt. Zie je dan maar eens te concentreren. De andere optie is me terugtrekken met mijn laptop op mijn bed, in mijn kamertje van 6 vierkante meter, zonder internetverbinding.

Aan deze blogpost begon ik te schrijven om 17.00 uur. Om 22.30 uur was ie af.

Om een idee te geven: met deze blogpost begon ik om 17.00 uur. Om 22.30 uur was ie af. Tussendoor heb ik boekjes voorgelezen aan een 2-jarige, de afwasmachine ingeruimd, de hond een keer of wat uit de keuken gestuurd, een jamsessie gehad (dochter en ik op de djembé, moeder met castagnetten en 2-jarige er kraaiend doorheen), soep opgewarmd, gezamenlijk gegeten, afgeruimd, 2-jarige op het potje gezet en de hond eten gegeven.

Niet voor mij

En toch, ervaren hoe je zelf niet wilt leven is ook leerzaam. En ik heb nog iets geleerd: dit deel van Spanje is het niet voor mij. Het is me te toeristisch, het landschap te rommelig en eentonig: als het geen olijfboom is, dan is het een sinaasappelboom (behalve de Tramuntana, dat gebied is prachtig). En ik hoor hier niet. Ik hoor in het noorden. Waar kastanjebomen groeien en waar je boerenkool kunt verbouwen. Waar je aan de bomen kunt zien dat het herfst is.

Ik hoor te klagen over de regen en bij elke zonnestraal reikhalzend mijn kop in de zon te steken.

De zon schijnt hier elke dag. Dat is heerlijk hoor, zeker in november (wat mij betreft in Nederland de meest depressieve maand van het jaar). Maar het hoort niet. Ik hoor te klagen over de regen, ik hoor bij elke zonnestraal reikhalzend mijn kop in de zon te steken. Ik wil seizoenen. Ik wil in de winter uitkijken naar de lente. Ik wil gras dat groen is in plaats van geel. Ik wil koeien in de wei zien. En ik wil een echte zee, met ruige golven. Hmm. Klinkt als… Asturias.

Mijn baas had gelijk. Maak er het beste van en probeer uit elke ervaring iets te halen. Nog een weekje de keuken schoonmaken en dan heb ik hier weer genoeg geleerd.