Hondenmoeder

Madre mía. Mocht je ooit besluiten om drie op straat gedumpte pups op te vangen, ruim dan je agenda maar leeg. Ik ben even offline, niet aanspreekbaar en zit vastgeketend aan mijn landgoed.

Onder de mensen

Ik had bedacht dat ik wel wat meer vrijwilligerswerk wilde doen. Leer ik nog eens wat Asturianen kennen. Dacht ik. Er zat een dierenopvangorganisatie hier in de buurt en dat leek me wel wat. Hokken schoonmaken, katten aaien en een beetje honden uitlaten ofzo.

Ik kon alleen nergens een adres vinden.

Noodbericht

Toen ik eenmaal vrijwilliger was geworden ontdekte ik dat ze helemaal geen opvanglocatie hadden. Het is een piepkleine organisatie, gerund door een paar jonge Asturiaanse vrouwen die zich het lot van verwaarloosde huisdieren aantrekken. En die vangen ze op bij hen thuis.

Afgelopen vrijdag kwam er een noodbericht binnen via de appgroep. Drie kleine puppy’s zaten moederziel alleen naast een vuilcontainer. Was er iemand die ze op kon vangen? Ik stak mijn vinger op.

Ik had geen idee waar ik aan begon.

Kotsende hondenbeestjes

De volgende dag kon ik ze ophalen bij de dierenarts. Die keek ze na en gaf me ontwormingspillen en voer mee. En druppels tegen de oogontsteking van een van de drie. En zo reed ik naar mijn landgoed met drie huilende en kotsende hondenbeestjes achterin.

Ik had bedacht dat ik ze in een afgesloten deel van de tuin zou huisvesten en ik had ook al geregeld dat ik van iemand een hondenhok kon lenen. Maar die puppy’s bleken houdini’s. Ze wisten telkens te ontsnappen. Uit arren moede nam ik ze in huis.

Een heel slecht plan.

Hondenpies

Ik richtte een van de slaapkamers boven voor ze in. Mijn katten wisten niet hoe snel ze het hazenpad moesten kiezen. De pups waren door de dierenarts geschat op zeven weken en niet zindelijk. En ik heb een vloer die bestaat uit houten planken.

Ik zat koud een kwartier op de bank bij te komen toen de eerste druppels hondenpies vanuit het plafond naar beneden sijpelden.

Chaos

Die eerste twee dagen was het een complete chaos in huis. Pups met zijn drieën de trap af naar buiten, rennen in de tuin, katten de stuipen op het lijf jagen, graven in de moestuin. Pups met zijn drieën weer de trap op. De wacht houden tot ze slapen. Sluipend de kamer uit.

Beneden de vloer dweilen. Drup, drup, drup. Weer naar boven. Urine en poep opvegen. Puppy’s ontsnappen. Stuiteren van de trap. Pups weer naar boven. Voedertijd. Drie uitgehongerde hondjes uit elkaars bakje houden. Waterbak die omgegooid is weer vullen. Puppy’s ontsnappen. Vloer dweilen.

Ik vond tussendoor net aan tijd om te eten en te douchen. En om mijn katten te zoeken. César was inmiddels echt pleite. Manu en Isa waren voornamelijk heel verontwaardigd. Uit protest stopten ze met eten.

Hondenhok

Maandag kwam mijn 75-jarige buurvrouw to  the rescue. ‘Waarom maak je geen hok voor ze in de houtopslag?’

We gingen samen aan de slag. We sleepten een golfplaat naar het houthok en maakten daar met wat zware stenen een stevige muur van. Het hek dat ik de dag ervoor in elkaar had geflanst voor in de tuin, fungeerde als deur.

Ik verhuisde de pups, hield slaapwacht, sloop het hok uit en maakte het huis schoon. Het duurde een halve dag  voordat ik Manu en Isa ervan had overtuigd dat ze hun huis echt, echt, echt weer terug hadden.

César was in geen velden of wegen te bekennen.

César vermist

Langzamerhand onstond er rust, reinheid en regelmaat. Een halfuur buiten spelen en aaien, twee uur slapen. Twee uur rust. Twee uur tijd voor mezelf. Of eigenlijk voor de katten. Alleen was César nog steeds niet terug. Hij was nu drie dagen weg.

Gisterochtend werd ik om half zes wakker en ik kon de slaap niet meer vatten. In het donker liep ik de berg af naar het dorp. Ik hing de vaste vermist-foto van César op het prikbord.

Drie uur later dook hij op. We hebben samen een uurtje de schade ingehaald en toen was het weer puppytijd.

Hondenmoeder

En eigenlijk gaat het nu best goed. De puppy’s eten inmiddels zonder grommen, ze zijn stil als ik ze achterlaat in hun hok, ze houden hun poep en pies op tot ik ze eruit laat en ze komen aanrennen als ik fluit. En dat alles in drie dagen.

Ik zou best een goede hondenmoeder zijn.

Nee, ze blijven niet. Echt niet. We zijn hard op zoek naar goede plekken voor ze. Het zal nog wel even duren. Als het zo ver is, dan ga ik heel lang slapen. Met drie katten in mijn bed.

En nu moet ik weer naar ze toe.