¡Huis gekocht!

Tadaa! Ik woon straks dus gewoon in een geel huis halverwege een Asturiaanse heuvel. Ik heb een huis gekocht! Na 25 jaar als Amsterdammer verkas ik naar een plek waar de enige buren 100 meter verderop wonen. Van zeeniveau naar 300 meter hoogte. Ik kan het zelf nog nauwelijks geloven.

En natuurlijk zit er een verhaal aan vast.

Een vreselijk net huis

Die huizenjacht, ik vond het best een toestand. Ik bekeek honderden huizen online op Funda-achtige websites, en wees de overgrote meerderheid vrijwel meteen af. De buren te dichtbij, te duur, geen woonbestemming, te groot, te afgelegen, geen toegangsweg. Van wat er nog overbleef, heb ik ongeveer twintig huizen in het echt gezien. Zo ook dit huis. In april al.

Ik vond het helemaal niks.

Het was de verkopend makelaar die het huis erbij had gestopt. Ik had een lijstje met favorieten gemaakt en hij zou me rondrijden. Volgens hem moest ik dit huis ook even zien.

Ik vond het helemaal niks. Van het huis zelf werd ik niet echt enthousiast, de keuken en de badkamer waren lelijk, er was niks om te verhuren en ik vond het te duur.

Ik had een eenvoudige hut in mijn hoofd.

Maar het voornaamste was: ik zag mezelf niet in zo’n huis wonen. Ik had wat anders in mijn hoofd. Een eenvoudige hut. Water uit de bergen en stroom van zonnepanelen. Dit was zo’n vreselijk net huis. Ja, de locatie, die was fantastisch. Maar dat huis? ‘Als het nou een ruïne was geweest,’ zei ik tegen de makelaar, ‘voor eenderde van de prijs…’

Ruïnes

En dus zocht ik verder. En verder en verder. Ik kwam erachter dat de combinatie die ik zocht vrijwel onvindbaar was: een flinke lap grond, twee kleine huizen (eentje voor mezelf, eentje voor de verhuur), uitzicht en privacy, maar toch niet te ver van de bewoonde wereld, met een toegangsweg die ook voor Nederlanders te doen was. En dit alles voor een niet al te hoge prijs.

De renovatie van een ruïne kon weleens meer gaan kosten.

Een flinke lap grond en privacy voor die prijs betekende vrijwel altijd een of twee ruïnes. Huizen in goede staat lagen meestal in een dorp, hadden geen of weinig grond of waren veel te duur. Maar zelfs met ruïnes bleek het lastig. Als je al twee gebouwen vond met privacy ten opzichte van elkaar, dan was het tweede gebouw meestal een stal zonder woonbestemming. Bovendien ontdekte ik dat de renovatie van een ruïne weleens meer kon gaan kosten dan een ‘af’ huis.

Terug naar het gele huis

En zo kwam ik toch weer bij dat gele huis met die lelijke keuken uit. Het was inmiddels in prijs gedaald. En eigenlijk – vergeleken met die honderden huizen die ik te koop had zien staan – heel scherp geprijsd voor wat je kreeg. Op zondag 10 juni stuurde ik de makelaar een mailtje met de vraag of het huis nog te koop stond. Op maandagochtend antwoordde hij dat ik snel moest zijn, want er lag al een bod.

In Asturias. Een huis met meerdere gegadigden.

Fijne combinatie

En toch snapte ik het wel. Dit huis bood een fijne combinatie voor een prima prijs. Ik zette alle voordelen op een rij:

• Een ‘af’ huis, waar je niet zoveel meer aan hoeft te doen en in ieder geval vanaf dag één in kunt trekken.
• Met 120 vierkante meter en 3 slaapkamers is het ruim genoeg om mijn ouders en vrienden te ontvangen.
• Het huis heeft een panoramisch uitzicht op de Picos de Europa.
• Het is omringd door 17.500 vierkante meter eigen grond!
• De enige buren wonen op zo’n 100 meter afstand, dus je woont er heerlijk vrij.
• De doorgaande weg ligt 2 km verderop en het eerste serieuze dorp 12 km, dus dat valt allemaal best mee.
• Het huis heeft een panoramisch uitzicht op de Picos de Europa.

Ik wilde dus dat huis.

Constructie goedgekeurd

Ik ben er die ochtend in mijn eentje naartoe gereden. Ik wilde weten hoe het voelde om daar rond te lopen. Onwerkelijk. Gaaf. ‘s Middags ben ik er nog een keer gaan kijken. Dit keer met mijn Asturiaanse bouwvriend. Tot nu toe had hij elk huis waar ik hem mee naartoe had gesleept gefundeerd afgeschoten, dus ik vond het best spannend.

Alleen die berg, die had voor het goeie iets hoger moeten zijn.

Zijn mond viel bijna open toen hij het uitzicht zag. En de constructie van het huis werd ook goedgekeurd. Alleen de berg achter het huis, die had voor het goeie iets hoger moeten zijn. Om de wind af te vangen.

Een advocaat

Dinsdag reed ik voor de derde keer naar het huis, dit keer met de makelaar. Ik wilde het nog één keer van binnen zien en nog wat dingen vragen. Was er nou echt geen catch? Ik heb hem tot de dag van vandaag niet kunnen ontdekken. De eigenaren wilden er blijkbaar gewoon snel vanaf.

Een dag later lag mijn bod er.

Dinsdagavond had ik een advocaat. Een must als je in Spanje een huis wilt kopen. Het papierwerk moet heel goed gecheckt worden. Je moet zeker weten dat het huis legaal is gebouwd en dat er bijvoorbeeld geen schulden op rusten. Een dag later lag mijn bod er en weer een dag later hoorde ik dat de eigenaren mijn bod hadden geaccepteerd.

Poppenstront

Ik durfde nog niet blij te zijn (vandaar dat jullie hier nog niks lazen). Wat was een mondelinge overeenkomst waard? En wellicht bleek er toch nog wat mis. In de weken die volgden zat ik te wachten tot de varkens gingen vliegen. Ik bleek een advocaat te hebben die zo traag was als poppenstront. En ik liep tegen de muren op in dat kleine appartement in Ribadesella. Onze whatsapp conversaties gingen ongeveer zo:

* Vijf dagen stilte *

‘Ha advocaat, is er al nieuws?’ 

‘De makelaar heeft de papieren opgestuurd en ik moet er nog naar kijken. Ik overleg later deze week met hem.’

* Drie dagen stilte *

‘En?’

‘Ik heb de makelaar laten weten dat ik volgende week contact met hem opneem.’

* Vier dagen stilte *

‘Ha advocaat, heb je de makelaar al gesproken?’

‘Ik bel hem morgen. Hij heeft trouwens wel al de papieren opgestuurd. Daar ga ik naar kijken.’ 

Ondertussen zat ik me af te vragen of ik niet beter zelf een Google spoedcursus Spaanse huizenjuristerij kon doen. Het huis stond al die tijd nog gewoon bij twee verschillende makelaars te koop. Wat als er nog iemand langs zou komen met een hoger bod? Het enige wat ik had was een mondelinge deal tussen mijn advocaat en hun makelaar.

Nou ja, zo waren mijn laatste weken in Ribadesella. Toen ik vertrok was er nog steeds niks gebeurd.

Voorlopig koopcontract

Ik vloog naar Nederland en begon met het leeghalen van mijn Amsterdamse appartement. Op een dag appte de advocaat: ‘Ik raad je aan om een voorlopig koopcontract te tekenen en een aanbetaling te doen.’ Duh. (Twee weken eerder had ik hem gevraagd of dat niet een goed idee zou zijn.) ‘Kom maar door’ appte ik terug.

Thuis zou ik wel lezen wat ik had getekend.

Toen ik bezweet bij de opslag in Amsterdam-Duivendrecht stond, waar een aantal verhuisjongens net mijn spullen aan het uitladen waren, appte de advocaat een contract door. ‘De verkopers hebben al getekend. Kun jij dit printen, je handtekening zetten en het weer inscannen en terugsturen?’

Printen. Scannen. Het waren geen faciliteiten die ik toevallig nog in mijn rugzak had laten zitten.

Ik sjeesde op de fiets vanuit Duivendrecht naar het kantoor waar huurder aan het werk was. Ik kwam daar in een oude trainingsbroek en een hemdje binnen vallen. Ze printte, ik tekende, zij scande. Thuis zou ik wel lezen wat ik had getekend. Ik sjeesde op de fiets weer naar mijn (inmiddels) lege appartement. Het was de dag vóór de gang naar de Amsterdamse notaris.

Weer thuis appte ik de advocaat. ‘Ach ja, dat contract. Laat dat opsturen maar zitten hoor. Kom volgende week maar even langs op mijn kantoor.’

Uitzicht

Nou ja, zo ging dat dus. Hoe dan ook, vandaag vlieg ik terug naar Asturias. Morgen zit ik bij mijn advocaat in Gijón om mijn handtekening te zetten. Ik schijn nog vóór het eind van de maand mijn intrek te kunnen nemen in een geel huis halverwege een berg.

Met dit uitzicht.