Huis verkocht! Ofwel: het loopt altijd anders dan je denkt

Oh my… ik heb mijn appartement in Amsterdam verkocht! Een paar uur geleden is het voorlopig koopcontract getekend. Onder voorbehoud van financiering uiteraard, maar het ziet er naar uit dat ik vanaf 6 juli een dakloze ben met een hoop geld op de bank. En – na 25 jaar – Amsterdammer af.

Roerende goederen

‘Zijn er nog roerende goederen die in het huis achterblijven?’ vroeg de notaris. Eh ja, twee zeer ontroerende goederen. Ze zijn wat harig en ze hebben vier poten en een staart. En zo loopt alles altijd anders dan je denkt. Een kleine geschiedenis van een groot onderdeel van Project Lonica: het loslaten van mijn Amsterdamse appartement. En mijn meisjes.

Naar Amsterdam

Ik wist als kind al dat ik naar Amsterdam zou verkassen. Toen het tijd was om een studie te kiezen, koos ik eerst voor Amsterdam. Daarna ging ik kijken wat je er kon studeren. Aan de UvA, dat stond ook meteen vast. Het was 1993 en ik kwam in de Blankenstraat in de onderhuur terecht, 400 gulden voor een kamer van zestien vierkante meter. De Czaar Peterbuurt was toen nog een wat louche achterbuurt.

Dit was het echte leven en ik werd een stadsmens.

Geweldig vond ik het. Dit was het echte leven en ik werd een stadsmens. Trotse import-Amsterdammer. Want dat zijn eigenlijk de echte, die kiezen tenminste bewust voor de stad. (En voor de Mokumse zeikerds: mijn vader is er geboren en mijn hele familie komt er vandaan, dus eigenlijk ging ik gewoon terug naar mijn roots.)

Wooncarrière

Ik maakte er wooncarrière, zoals dat heette. In zestien jaar klom ik op van kamertjes in vervallen gebouwen naar aftandse sociale huurwoningen, om uiteindelijk – na zeven verhuizingen, meestal met bakfiets, touw en blok – in 2009 terecht te komen in een hemels, ruim, goed geïsoleerd en gloednieuw appartement in de Indische Buurt.

Mocht ik hier ooit weggaan, dan is dat alleen maar omdat ik naar het buitenland vertrek.

Er zat een lift in en de deuren waren breed genoeg voor een rolstoel, dus ik kon er oud worden. ‘Mocht ik hier nog ooit weggaan, dan is het alleen maar omdat ik naar het buitenland vertrek,’ zei ik hypothetisch (en later bleek profetisch).

Plaats maken

Langzaam veranderde ik van een 100% stadsmens naar een stadsmens die ook graag het groen opzocht. Ik ging pelgrimstochten lopen, wekenlang met een rugzak door het Franse en Spaanse platteland. En als ik terugkwam, had ik telkens wat meer moeite om weer te aarden. Ik begon me te ergeren aan de drukte en ik maakte steeds minder gebruik van alle geneugten van de stad.

Het enige wat ik geweldig bleef vinden, waren mijn vrienden op fietsafstand.

Het enige wat ik geweldig bleef vinden, waren mijn vrienden op fietsafstand. En vooruit, de bierrevolutie die ondertussen in Amsterdam plaatsvond. Maar zo’n appartement op driehoog, hoe ruim ook, het begon me steeds meer te benauwen. Langzamerhand was ik er aan toe om plaats te maken voor anderen.

Huis verhuren

Dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Ik had er moeite mee om mijn zekerheden los te laten. Mijn baan – met vast contract en pensioenvoorziening – durfde ik eraan te geven. Maar dat huis dat hield ik na lang wikken en wegen nog even vast.

Ik besloot mezelf een jaar de tijd te geven om aan mijn nieuwe leven te ruiken en in die tussentijd mijn huis te verhuren. Dan kon ik altijd nog terug naar Amsterdam als ik heimwee kreeg. Bovendien konden mijn katten er dan voorlopig blijven.

Over één ding was ik heel stellig. Als ik emigreer, dan gaan mijn katten mee.

Ik ken de verhalen van emigranten die hun huis in Nederland aanhouden. Rompslomp, gedoe en risico’s. Bijna iedereen zegt: laat het los. Als je gaat, ga dan ook echt.

Maar ik vond een ideale huurder. Iemand die ook best voor mijn katten wilde zorgen, ook al had ze niet zoveel met katten. Het leek een prima match. Mijn meisjes zijn schuw, die moeten niet iemand hebben die de hele dag achter ze aan loopt om ze een aai te geven. Laat staan dat ze op schoot komen.

Uiteindelijk bekende ze. ‘Je mag het aan niemand vertellen, maar ik ben ze leuk gaan vinden.’

Over één ding was ik echter heel stellig. Als ik uiteindelijk emigreer, dan gaan mijn katten mee. Kom zeg, ik heb ze niet voor niets uit het asiel gehaald. Die wezens zijn mijn verantwoordelijkheid, hun hele leven lang.

Kattenvrouwtje

Ik miste ze natuurlijk best, dus aan het begin stuurde mijn huurder met enige regelmaat foto’s van ze. Maar niet alleen aan het begin, ze bleef het doen. ‘Kijk, ik kan Mus aaien. Kijk, Rasa ligt naast me op de bank.’ Het werd verdacht. Uiteindelijk bekende ze. ‘Je mag het aan niemand vertellen, maar ik ben ze leuk gaan vinden.’ En weer een tijdje later: ‘Ik heb mijn coming out gehad. Ik sta nu in mijn vriendenkring officieel bekend als kattenvrouwtje.’

Van huurder naar koper

Langzamerhand raakte ik gewend aan het idee dat ik mijn appartement na mijn buitenspeeljaar zou moeten verkopen. Sorry Amsterdam, ik miste je niet. Het is mooi geweest. Het waren 25 fijne jaren, maar nu mogen andere mensen zich Amsterdammer noemen.

Sorry Amsterdam, ik miste je niet.

‘Zou je huurder je huis niet willen kopen?’ vroeg mijn moeder. ‘Nee mam, dat wil ze niet. Ze is niet op zoek naar vastigheid.’ In januari belde ze. ‘Ik wil je huis kopen. Met je katten erbij.’

Het is heus wel even slikken, want ik was van die meisjes gaan houden.

En zo gaat het nu. Mijn huurder koopt mijn huis en mijn meisjes mogen er blijven. Het is een superdeal, ik kan niet anders zeggen. Het is heus wel even slikken, want ik was van die beestjes gaan houden. Maar voor hen is het alleen maar een definitieve wisseling van personeel en ik had ze niet beter kunnen gunnen.

Hepie en Hepie

En dus ging de verkoop van mijn huis niet gepaard met makelaars over de vloer, huis opruimen, foto’s maken en vragen of mijn huurder een beetje inschikt. Nee, ik kon het allemaal gewoon fiksen vanuit Ribadesella.

We zijn ervan overtuigd dat de notaris inmiddels denkt dat we hippies zijn.

Huurder en ik hebben de afgelopen weken als een soort Hepie en Hepie het papierwerk met elkaar geregeld. ‘Volgens mij moet je nog een energielabel aanvragen. Hier heb je een linkje naar de website.’ ‘O, als die taxateur straks komt, dan moet er ergens in het huis een grote ordner liggen. Daar kun je de koopakte uit vissen.’

We zijn er van overtuigd dat de notaris inmiddels denkt dat we een stelletje hippies zijn. We zetten elkaar bij elke notarismail in de CC en sturen alles aan elkaar door. En nee, de roerende goederen zijn niet opgenomen in het voorlopig koopcontract.

Amsterdam uit

Als de financiering rond komt, dan vlieg ik eind juni naar Nederland om mijn huis leeg te halen. En als we dan inderdaad op 6 juli de leveringsakte kunnen tekenen, trekken we er samen een grote fles bier op open.

En dan trek ik daarna met een flinke brok in mijn keel voor de laatste keer de voordeur achter me dicht en fiets naar de gemeente om me uit te schrijven. Amsterdam uit. Het is mooi geweest. Heel mooi.