Huisarrest

In Spanje werd afgelopen weekend de noodtoestand uitgeroepen. En dat gaat best ver. Het decreet is eigenlijk heel simpel: quédate en casa. Blijf thuis. En dat vond ik nou wel een handig moment om mezelf het thuiswerken onmogelijk te maken.

Noodtoestand

In Spanje zijn ze een stukje doortastender opgetreden tegen het Coronavirus dan in Nederland. Sinds dit weekend is alles dicht. Scholen, horeca, winkels, zwembaden, bioscopen, theaters, sportvelden. Alles behalve levensmiddelenwinkels, apotheken en kiosken. En nu gaan de grenzen ook nog dicht.

Sinds zondag 15 maart mag je alleen nog de straat op als dat noodzakelijk is. Voor werk, om boodschappen te doen, om medische redenen of om voor naasten te zorgen.

Is het hier dan echt zo erg? Het zijn dagkoersen, maar het gaat hard. We zitten inmiddels boven de curve van Italië.

Deadline

Hoe huisarrest in de praktijk is, zijn we hier nog maar net aan het ervaren. Ik nam meteen de proef op de som door zaterdag de oplader van mijn laptop achter te laten in Gijón. Dat ontdekte ik op een moment dat alle winkels net voor minstens vijftien dagen gesloten waren. En dinsdagochtend moest ik werk inleveren bij een opdrachtgever in Nederland. Het werd even peinzen en piekeren.

Gelukkig wonen er op een halfuurtje rijden vrienden die ook zzp’er zijn en een van hen bleek precies dezelfde laptop te hebben. Vanochtend mocht ik bij ze werken en laden.

Politiecontrole

Ik moest er alleen nog zien te komen. Want hoewel je voor werk de weg op mag, moet je dat wel kunnen bewijzen met een verklaring van je werkgever. Zelfstandigen die in busjes rondrijden waar ‘elektricien’ of ‘loodgieter’ op staan, hebben vast geen probleem. Maar een locatie-onafhankelijke tekstschrijver die haar oplader ergens laat liggen? Op bezoek bij vrienden? Uit den boze. Je mag niet eens op bezoek bij je buren.

Het verhaal eindigt niet heel spannend. Ik ging op pad, had geluk dat de politiecontrole net aan de andere kant van de weg stond en kwam zonder problemen aan. Ik maakte bij mijn vrienden aan de keukentafel mijn werk af, kon zelfs nog een reservelader lenen en ging via de supermarkt naar huis. Dan waren de boodschappen in mijn achterbak een alibi.

En ja, hier hamsteren ze ook.

Boetes

Het is een serieuze boel geworden. De eerste boetes zijn al uitgedeeld. Van 100 euro tot maximaal 600.000 euro voor je zonder reden op straat begeven, het negeren van bevelen tot het plegen van obstructie jegens de autoriteiten. Bij het parkeerterrein van de supermarkt staat politie. Als je er met meer dan een persoon aankomt (en die tweede persoon is niet hulpbehoevend), dan kun je rechtsomkeert maken.

Kinderen mogen sowieso niet mee. Die mogen alleen nog maar binnen zitten. Niet naar de speeltuin, niet naar het park, niet naar vriendjes. Stel je voor. Een krap, donker stadsappartement met uitzicht op de luchtkoker. Totaal niet berekend op of geschikt voor binnen zitten. Spanjaarden leven buitenshuis.

We mogen niet meer buiten hardlopen, niet fietsen en geen wandeling maken in een natuurgebied. Bij alle iconische plekken zoals de Meren van Covadonga, de Bufones de Pría en de Mirador del Fito staat inmiddels bewaking. De hond uitlaten mag. In je eentje en alleen een kort rondje vlakbij huis, puur voor ‘fysieke behoeften’. En graag achteraf de plek waar je hond gepiest heeft met schoonmaakmiddel behandelen.

Flatten the curve

Begrijp me niet verkeerd. Ik denk dat zoveel mogelijk contact vermijden helaas noodzakelijk is. Flatten the curve. Is het niet voor jezelf, dan op zijn minst voor je iets minder gezonde medemens. En om al die mensen die nu zulk nuttig werk doen overeind te houden. Van een eenzame wandeling aan de kust gaat natuurlijk niemand het coronavirus krijgen, maar Spanjaarden zijn gezelschapsdieren. Die gaan dan allemaal op dezelfde area recreativa zitten picknicken.

Maar toch. Spanje is weer even in een politiestaat veranderd. De autoriteiten hebben zeer vergaande bevoegdheden gekregen. Ik merk dat ik een lichte neiging tot recalcitrantie moet onderdrukken. Ik leef op dit moment simpelweg niet meer in een vrij land.

Oersociale Spanjaarden

Voor mij is dit verder allemaal helemaal niet erg hè? Ja, het wordt saai en ik krijg volgende week de meest suffe verjaardag ooit.

Maar vanuit huis werken deed ik toch al, ik dreig niet failliet te gaan, ik ben niet ziek en ik heb ruim anderhalve hectare waarop ik me vrij kan bewegen. Dat wordt veel tuinwerken de komende tijd. Die foto hierboven is de komende weken mijn vaste uitzicht. Het kan zoveel erger. En introverten zijn hier natuurlijk enorm in het voordeel. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe dit voor al die oersociale Spanjaarden moet zijn.

Samen

En dus. Hou je weerstand hoog, help elkaar en gebruik je eigen gezonde verstand zolang de autoriteiten dat niet doen. We zitten hier samen in en we moeten er ook weer samen uitkomen.

¡Ánimo!