De huizenjacht, no es fácil

De vraag die ik de laatste tijd het vaakst krijg: hoe staat het met de huizenjacht? Tja, wat zal ik zeggen, no es fácil. Het is niet gemakkelijk. Eigenlijk is met elk huis dat ik heb gezien wel íets mis. Of een heleboel. Mensen zeggen me dat er heus wel iets voor mij bij zit. Dat half Asturias te koop staat. Tot nu toe blijkt het zoeken naar een huis vooral een forse oefening in geduld.

De watermolen

Nee jongens, ik denk echt dat de watermolen het niet gaat worden. Ik vind de plek fantastisch, maar als ik door de idylle heen kijk, dan wordt het wel heel gecompliceerd. En duur. Zelfs met de gigantische prijsdaling die de makelaar heeft aangekondigd. Ik doe even wat haken en ogen:

• Er is geen drinkwater. Volgens de makelaar zou het er moeten zijn, maar ze kan me niet laten zien waar. Ik heb er inmiddels met verschillende mensen naar gezocht, maar tot nu toe kan niemand de bron vinden. Er is wel rivierwater, prima te gebruiken als grijs water, maar drinkwater zou een gecompliceerde kwestie zijn.
• De bestemming van de watermolen moet gewijzigd worden, zodat je er mensen mag laten slapen. Dat is een onzeker proces. Omdat het een monument is en omdat het gebouw vlakbij een rivier staat, heb je met drie instanties te maken: de gemeente, de provincie en iets dat hier Hidrográfica heet, zeg maar een soort Rijkswaterstaat. Twee maanden geleden stuurde ik een brief naar de gemeente om te vragen of een bestemmingswijziging mogelijk was. Ik wacht nog steeds.
• De renovatie kost veel meer dan ze in die in die leuke huizenprogramma’s zeggen. Simpelweg omdat er met authentieke (en dus oude) materialen is gewerkt. Volgens iemand die het kan weten moet ik alleen al voor het huis rekenen op 50.000 euro. Daar komt dan de watermolen nog bij.
• Het is de vraag of ik met het verhuren van de watermolen genoeg ga verdienen om van te kunnen leven. Het gebouw is klein en slechts geschikt voor twee personen. Uitbreidingsmogelijkheden zijn er niet, want er mag verder niet gebouwd worden.

Stel nou dat iemand de waterbron vindt en dat de gemeente ooit nog positief reageert op mijn verzoek, dan ga ik misschien nog een keertje puzzelen en rekenen. Tot die tijd staat de watermolen in een (vrij koude) ijskast.

Lastige combinatie

Ik ben erachter gekomen dat de combinatie waar ik naar zoek niet zo makkelijk is: twee huisjes (eentje voor mezelf en eentje voor de verhuur), een lap grond van minstens een halve hectare (maar liever meer), bereikbaar en centraal gelegen, maar dan wel een beetje een mooie plek en zonder buren. En dat alles voor een betaalbare prijs.

Er is eigenlijk altijd wel wat mis mee.

Wat ik tot nu toe heb gezien, zijn grotendeels bouwvallen. Soms prachtig gelegen, maar het zijn enorme projecten. Zowel qua tijd als qua geld. En er is eigenlijk altijd wel wat mis mee. Soms ligt het pal aan de weg, soms is de toegangsweg te lastig (of is er helemaal geen toegangsweg) en soms is het land zo steil, dat je er weinig mee kunt. Of ik vind de plek te afgelegen, of het huis veel te groot, of gewoon spuuglelijk.

Plan B

En dus ben ik zo langzamerhand aan het nadenken over Plan B. Misschien moet ik wel eerst iets kleins voor mezelf kopen. Voor een veel lager bedrag. Een eenvoudige hut met een stuk land. En dan beginnen met leren leven op het platteland. Leren klussen, groente leren verbouwen.

En een beetje gaan hosselen om niet volledig van mijn spaargeld te hoeven leven. Vervolgens rustig verder kijken. Inburgeren, een netwerk opbouwen. Als ik slechts een deel van mijn geld in een huis stop en zuinig blijf leven, kan ik dat nog jaren volhouden. Met wat bijverdiensten misschien zelfs wel tot mijn pensioen.

En dit dan?

Met plan B in gedachten ben ik bij deze cabaña gaan kijken. Is het geen plaatje? Het is een voormalige stal met twee hectare land erbij. Fantastisch uitzicht, op het zuiden, goed bereikbaar, prima locatie en voor een schappelijke prijs.

Daar moet wel iets mis mee zijn.

Een stal

De eigenaresse vertelde dat de cabaña van haar vader is geweest. Hij had koeien op het land en gebruikte de stal voor de opslag van stro en materialen. Ze heeft hem laten opknappen, er ramen in laten zetten en in gebruik genomen als weekendhuisje. Officieel is het nog steeds een stal. En daar zit het eerste probleem. In een stal mag je niet wonen.

‘Ik had geen zin in de procedure, maar je kunt het natuurlijk altijd proberen.’

‘Heeft het zin om een poging te wagen om de bestemming te veranderen?’ vroeg ik. ‘Ik heb weleens met de burgemeester gepraat,’ zei ze. ‘Die vertelde dat je een officieel verzoek moet indienen en dat het lastig gaat worden, omdat de stal in beschermd gebied ligt. Ik had er geen zin in om de procedure in te gaan, maar je kunt het natuurlijk altijd proberen.’ Ze drukte me op het hart om vooral bij de burgemeester te beginnen. ‘Zeg maar dat ik eerder met hem heb gesproken.’

Het witte huis

De bestemming is niet het enige obstakel. De cabaña is klein en de kans dat je hem mag uitbreiden nihil. Verder staat er vlak naast een wit huis. De bewoonster is jaren geleden overleden en het staat al die tijd leeg. Als ik wilde weten of haar enig overgebleven zoon er nog iets mee van plan is, moest ik maar eens gaan praten met de mensen van het blauwe huis, een paar honderd meter verderop.

Als zoon er voor een schappelijke prijs vanaf wil, dan wordt het misschien nog interessant. Maar wederom een oefening in geduld.

Verlaten gehucht

En zo gaat het tot nu toe. Met een huis dat in eerste instantie interessant lijkt, blijkt bij nader inzien altijd wel iets aan de hand. Maar ik zoek vrolijk verder. Vandaag ga ik kijken in een grotendeels verlaten gehucht. Ik ken er inmiddels vier (toekomstige) bewoners en die zijn er erg enthousiast over. Er schijnen nog wat bouwvallen beschikbaar te zijn.