Hypotheekvrij!

Tadaa, doei schuld! Gisteren gingen huurder en ik gezellig samen op de fiets naar de notaris om onze handtekening te zetten onder de leveringsakte. Huurder heet dus nu huiseigenaar en ik ben een dakloze geworden met een hoop geld op de bank.

Zeven keer mijn jaarinkomen

Op de foto is het 4 november 2007. Ik teken voor een hypotheek die op dat moment zeven keer het jaarinkomen is dat ik mag meetellen. Het waren andere tijden. De internationale kredietcrisis is dan al een paar maanden bezig, maar heeft de Nederlandse huizenmarkt nog niet bereikt.

Ik zoek net zolang tot ik de hoogste hypotheek vind.

Banken lenen maximale bedragen uit. Ik winkel net zolang tot ik de bank vind die me de hoogste hypotheek wil geven. Aflossingsvrij. Het jaar daarna, in 2008, bereikt de huizenmarkt zijn top. Als de prijzen gaan dalen, woon ik nog niet eens in mijn gloednieuwe appartement. Dat wordt pas opgeleverd in de zomer van 2009.

100% aflossingsvrij

Fast forward naar nu: het is helemaal goedgekomen. En nee, ik was echt niet zo’n financiële kamikazepiloot als het lijkt. Het lag allemaal iets genuanceerder. En ik begon al met aflossen op de hypotheek voordat ik in mijn appartement kwam te wonen. Dat ben ik in de jaren daarna trouw blijven doen.

Op basis van de huidige financiële spelregels had ik dat huis nooit kunnen kopen.

Achteraf gezien heb ik geluk gehad dat ik dat huis net vóór de crisis kocht. Je mocht veel meer lenen dan nu en het mocht nog gewoon 100% aflossingsvrij. Een 100% aflossingsvrije hypotheek betekent 100% vrijheid. Zolang je snapt dat het níet betekent dat je niet hoeft af te lossen, is het zo’n beetje het meest transparante financiële product dat er is.

Laat ik het zo zeggen: op basis van de huidige financiële spelregels had ik dat appartement nooit kunnen kopen. Dan had ik er niet acht jaar met veel plezier gewoond en dan had ik nu ook geen startkapitaal voor mijn Spanje-avontuur gehad. En natuurlijk heb ik geluk gehad dat de Amsterdamse huizenmarkt vanaf 2013 in een moordend tempo aantrok.

Gekke dagen

De afgelopen tien dagen waren best gek. Op 27 juni leverde ik de sleutels in van mijn huurappartement in Ribadesella. Ik laadde mijn spullen in mijn auto (die nu als mobiele opslagplaats fungeert) en op de vroege ochtend van 28 juni parkeerde ik hem op de luchthaven van Bilbao. Vanaf daar vloog ik naar Amsterdam (met dank aan Vueling mocht ik via Barcelona, maar dat verhaal laat ik hier maar even zitten).

Zooi kwijt

Huurder (aspirant-koper) en ik hadden afgesproken dat ik nog een week in mijn oude huis kon bivakkeren om het leeg te halen. Ik kwam erachter hoeveel zooi ik eigenlijk nog had. En hoeveel werk het kost als je op een nette manier van je spullen af wilt. Papier naar de papierbak, glas naar de glasbak, kleding naar de kledingcontainer, oude laptops naar de milieustraat, spullen die nog goed waren naar de kringloop. Er kwam een flinke hoeveelheid vrachtjes uit mijn huis tevoorschijn.

Ik was eindeloos aan het mailen met mensen op gratisaftehalen.nl

Ik was eindeloos aan het mailen met mensen op gratisaftehalen.nl. Kan het misschien later op de dag? Wat zijn de afmetingen van die boekenkast eigenlijk precies? En dan kwam er uiteindelijk meestal een mailtje met ‘toch maar niet’.

Het bontste maakte iemand het met wie ik na een hoop gemail een afspraak had gemaakt, die vervolgens niet kwam opdagen en een dag later een bericht stuurde. ‘Ik vond hem eigenlijk toch niet zo mooi.’

Bezit: twee kubieke meter

Transport naar Spanje is duur. Ik vond het lastig om van allerlei dingen die nog goed waren afstand te doen, maar het blijkt veelal goedkoper om het in Spanje opnieuw aan te schaffen (kringloop en tweedehands is daar nogal ongewoon). En dus moest ik zorgen dat ik alleen het hoogstnodige mee zou nemen.

Uiteindelijk gingen er veertien verhuisdozen, zes stoelen, elf dingen voor aan de muur en één koffer naar de tijdelijke opslag. Minder dan twee kubieke meter. Mijn volledige bezit. Op een auto met een volle achterbak in Bilbao na.

En een fiets.

Naar de notaris

Op 6 juli werd ik voor het laatst wakker in mijn eigen appartement in Amsterdam. Ik gaf de meisjes nog één knuffel, nam de laatste vuilniszak mee en sprong op de fiets (ik hou van mijn fiets), op weg naar de notaris. Bij de pont ontmoette ik huurder, dus we kwamen gezellig als Hepie en Hepie bij de notaris aan. Huurder heeft notaris aangespoord om een beetje vaart te maken, zodat we snel op het terras aan de borrel konden.

Eén krabbel en het huis was niet meer van mij.

Ik blijf hypotheekvrij

Hypotheekvrij leven was één van de doelen van Project Lonica. Zo laag mogelijke maandlasten en geen afhankelijkheid van een bank. Ik ben nu officieel dakloos, maar ik kan straks in Spanje een huis kopen van de overwaarde. Ik blijf dus hypotheekvrij.

Het voelt lekker licht.