Ik denk dat ik het wel kan

En nu iets positiefs! Ik merkte het aan het antwoord dat ik begon te geven als vrienden vroegen hoe het met Project Lonica ging: op zich gaat het best goed. Op zich? Best goed? Tijd om het allemaal weer eens in het juiste perspectief te plaatsen. En om even van het uitzicht te genieten.

Alles is moeilijk…

Alles is moeilijk voor het gemakkelijk is. Toen ik een jaar of vijftien geleden voor het eerst lenzen kreeg, kon ik me niet voorstellen dat het me ooit ging lukken om die dingen in mijn ogen te krijgen. Ik probeerde maar en probeerde maar, tot mijn ogen rood van irritatie waren. Geen denken aan dat ik zo’n ding op mijn oogbol geplaatst zou krijgen. En nu gooi ik ze erin met mijn ogen dicht. Bij wijze van spreken.

Anderhalf jaar geleden zou ik waarschijnlijk niet hebben geloofd dat ik inmiddels

• … met gemak van de helft van mijn inkomen leef
• … in 2016 de maximale 10% boetevrije hypotheekaflossing ga doen
• … ruim twee kilometer door de Amsterdamse grachten heb gezwommen
• … als freelance tekstschrijver werk
• … in 2016 al zeven (enthousiast ontvangen) trainingen Storytelling heb gegeven*
• … een grote opdracht heb binnengehaald voor het ministerie van BZK
• … per 1 augustus 2017 mijn baan heb opgezegd

* Deze is bijzonder omdat ik het anderhalf jaar geleden nog heel spannend vond om voor groepen te spreken. De zenuwen gingen zo ver dat ik nauwelijks nog fatsoenlijk kon nadenken. En nu beleef ik er plezier aan!

Successen moet je vieren

Het zijn stuk voor stuk dingen waarvan ik nooit had bedacht dat ik ze zou gaan doen of waarvan ik dacht dat ik ze niet zou kunnen. En waar ik nu min of meer mijn schouders over ophaal. Ik heb ergens eind vorige eeuw een training projectmanagement gevolgd. Het enige dat me daarvan is bijgebleven: successen moet je vieren. En dat is – gek genoeg – niet vanzelfsprekend. Als je een stukje hoger bent op de berg, heb je de neiging om verder naar boven te kijken. Maar waarom niet ook naar beneden, naar het gedeelte van de berg dat je al beklommen hebt?

Poeh, gaat me dat lukken?

Het grootste deel van de berg ligt nog vóór me. Er zitten nog veel etappes bij waarvan ik denk: poeh, ga ik dat echt doen? Gaat me dat lukken? En ik denk nog regelmatig: my god, waarom heb ik ontslag genomen? Of ik vraag me af wie mij vanaf januari in vredesnaam nog gaat inhuren voor tekstopdrachten. Soms denk ik dat ik in Spanje nooit genoeg ga verdienen om van te leven. Dat ik eigenlijk maar een raar plan heb. Of dat ik over twee jaar berooid en teleurgesteld terugkeer naar Nederland.

Het kan wél

Die gedachten zullen er altijd wel blijven, maar door alles wat ik sinds de zomer van 2015 al heb gedaan, denk ik steeds vaker: het kan wél. Misschien gaat het anders dan ik vooraf had bedacht, maar uiteindelijk gaat het vast wel lukken. Om met Pippi Langkous te spreken: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. Dus tegen de volgende die vraagt hoe het gaat met Project Lonica laat ik ‘op zich’ en ‘best’ gewoon weg. Het gaat goed! En het is een bijster mooie berg die ik aan het beklimmen ben, met een geweldig uitzicht.

Grenzen verleggen, zó leuk om te doen.