Ik vind er niks meer aan

Soms weet je ineens dat je de verkeerde beslissing hebt genomen. Toen ik nog in Nederland woonde, had ik allerlei aannames over mezelf. Ik kon niet zonder Amsterdam, ik was geen avonturier, ik hield van zekerheden. Inmiddels ben ik erachter dat die aannames allemaal kloppen.

De volgende keer haal ik mijn levenslessen wel uit een boekje.

Onderdrukt verlangen

Het besef is vrij plotseling gekomen. Ik onderdrukte het waarschijnlijk al een tijdje, maar bij mijn bezoek aan Nederland was er geen redden meer aan. Ik stond in de trein van Schiphol naar Amsterdam Sloterdijk. Gezellig tussen de Nederlanders op het balkon. Ik keek naar buiten en zag die vertrouwde grijze luchten. En ik dacht: dit is toevallig wel mijn grijze lucht.

Bij de grootgrutter was het alsof ik thuiskwam.

Bij de grootgrutter kwam het echt binnen. Het gevoel van thuiskomen. Met een bonuskaart in je hand zelf je boodschappen scannen. En niet één soort havermout, maar wel vijftien verschillende verpakkingen.

Door de regen

Het lijken alledaagse dingen, maar dat is nou eenmaal wat je het meeste mist als emigrant. Door de regen fietsen. ‘s Ochtends in het schemerdonker invoegen tussen de andere forenzen. En dat je dan een flexbureau uitkiest, inlogt en bij de koffieautomaat de rij voorbij kunt omdat je thee drinkt.

Mijn schrijfplek is ergonomisch totaal onverantwoord.

Vandaag durf ik eindelijk de waarheid onder ogen te zien: ik vind er niks meer aan hier. Het wordt gewoontjes om het hele jaar door buiten te lunchen met uitzicht op de Picos de Europa. Mijn schrijfplek op de veranda is ergonomisch totaal onverantwoord. En de zon kan behoorlijk branden.

Oké, er zitten misschien best nadelen aan kantoortuinen, maar je zit in ieder geval binnen. De hele dag koeienbellen horen is ook niet alles.

Vergane romantiek

Zo’n houtkachel lijkt misschien romantisch, maar dat gevoel vergaat je wel als je dat hout eerst zelf bij elkaar moet zagen en hakken. Nooit eens even een slinger aan de thermostaat geven, altijd maar weer vuur maken.

Had ik dat dan van tevoren niet beseft? Ja ergens wel, maar toen ik nog achter een bureau zat, klonk dat slow living heel aantrekkelijk.

Als ik vroeger sla wilde klaarmaken trok ik een zak open.

Maar het is met name heel veel werk. Als ik vroeger sla wilde klaarmaken, dan trok ik een zak open. Nu moet ik de tuin in lopen, een krop uit de grond trekken, de beestjes eruit vissen en de blaadjes wassen. En dan heb ik het nog niet eens over het werk dat eraan vooraf ging. Spitten, bemesten, zaaien, wieden.

Gisteren hing ik vlak voor de lunch buiten de was op. Na de lunch was alles al droog. Dan denk ik: waarom heb ik dat dan allemaal op zitten hangen?

Nachtje slapen

Het lot wilde dat ik helemaal naar een geel huis halverwege een Asturiaanse berg moest verhuizen om erachter te komen dat mijn oude leven eigenlijk wel prima was. Ik ben voorzichtig begonnen met nadenken over een omgekeerd Project Lonica. Van een leven op het Spaanse platteland naar een Amsterdamse kantoorbaan.

Het is mooi geweest.

Dit avontuur neemt niemand me meer af. Maar ik wil nu wel weer eens in het donker uit mijn werk komen en een kant-en-klaarmaaltijd opwarmen in de magnetron. Het is mooi geweest.

Ik ga er voor de zekerheid nog één nachtje over slapen. Mijn kussen consulteren, zoals de Spanjaarden dat zo mooi zeggen. Morgen is het 2 april, misschien ziet de wereld er dan weer heel anders uit.