Je weet het pas als je het probeert

Deze foto maakte ik op 4 augustus. Het was de laatste keer dat het warm was en de zon scheen. Het was ook de laatste keer dat ik alleen was. Met een picknicklunch, een boek, een ijskoud riviertje om in te badderen, met bomen, planten, vlinders en een Romeins bruggetje. Zeg maar de omstandigheden waar ik gelukkig van word. Op 8 augustus sloot ik me op in een hotelkamer in Oviedo.

Nieuwe dingen proberen

Je weet het pas als je het probeert. Dat is een van mijn lijfspreuken geworden na mijn sabbatical in de zomer van 2015. Voor die tijd was ik nogal vastgeroest in allerlei aannames over mezelf. Ik zou nooit zonder Amsterdam en de grote stad kunnen. Ik was geen ondernemer. Ik kon niet zonder de zekerheid van een baan in loondienst. Sinds mijn sabbatical heb ik er een gewoonte van gemaakt om nieuwe dingen uit te proberen. Dat heeft me al veel leuke ontdekkingen opgeleverd.

Werken als hospitalera? Niets voor mij.

Natuurlijk is een beetje zelfkennis nooit weg, maar het kan ook veronderstelde zelfkennis zijn. Of een te sterk aangezet idee. En dan belemmer je jezelf. En dus wilde ik ook een keer proberen hoe het is om als hospitalera te werken. En nu weet ik het. Niets voor mij.

Amai, maar dat is toch wat je de afgelopen 2,5 weken gedaan hebt? Ja, klopt. En ik heb in die 2,5 weken iets over mezelf geleerd wat ik nog niet wist: ik ben te introvert voor het dagelijks over de vloer krijgen van een groep van 12 nieuwe mensen. Ik wist best dat ik introvert was. Maar niet wat er gebeurt als er geen ruimte is om daar rekening mee te houden.

Misverstanden

Even iets over introvert zijn, want daar zijn wat misverstanden over. Het is iets anders dan verlegen zijn. Of een grijze muis. In één zin: extraverten krijgen energie van sociaal contact, introverten laden hun batterij pas weer op als ze alleen zijn. Ik kan enorm genieten van sociaal contact. Maar het kost me ook energie. Daarna heb ik tijd nodig om bij te komen. En ik heb een sterke voorkeur voor kleine gezelschappen en betekenisvol contact. Gesprekken met mensen die ik al wat beter ken en met mensen die me dierbaar zijn. Small talk is iets waar de meeste introverten nogal slecht in zijn (en nou ja, nogal een hekel aan hebben).

Nooit alleen

Vanaf 1 augustus – toen het echt druk werd in de albergue – begon ik er last van te krijgen. In juli was er wat meer balans. Ik kon regelmatig in mijn eentje weg. Naar zee, naar Ribadesella, een nachtje in Gijón. En we hadden soms dagen met maar 5 pelgrims in plaats van 12. In augustus veranderde dat. Bovendien begon het bijna dagelijks te regenen en dat betekende binnen blijven. In de herberg waren altijd mensen, mijn kamer deelde ik met Loli en van 15.00 uur ‘s middags tot 9.00 uur de volgende ochtend waren er pelgrims.

Ik ging als een berg opzien tegen de aankomst van nieuwe pelgrims.

Ik was dus nooit meer alleen. Dat zorgde ervoor dat ik me niet meer gemakkelijk voelde. Ik ging slecht slapen en was continu gespannen. En ik ging als een berg opzien tegen 15.00 uur. Het moment dat weer een nieuwe groep pelgrims de herberg kwam bevolken. Toen ik dit aan Katrine verteld heb, heeft ze me waar het kon ontzien. Maar wat ben je nou voor een hospitalera als je niet uitkijkt naar de aankomst van nieuwe pelgrims?

Waardevolle les

Ik heb in Reposo del Andayón een waardevolle les geleerd, gewoon door iets te proberen. Laat mij ‘s ochtends in mijn eentje de herberg schoonmaken, laat mij in de keuken het avondeten koken, laat mij Inuk de hond uitlaten. Maar elke dag van 15.00 uur ‘s middag tot 9.00 uur de volgende ochtend een groep vreemde mensen over de vloer? Het bleek niets voor mij.

En ik had de volgende herberg al geboekt. Toen ik nog in Amsterdam was, had ik mijn eerste 2 vrijwilligersadresjes geregeld. Van half augustus tot half september naar het Ezelparadijs en van half september tot half oktober naar een pelgrimsherberg op de Camino Francés. Want ik wilde een keertje ervaren hoe het was om als hospitalera te werken. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat er zich al in juli een kans zou voordoen.

Lessen zijn alleen waardevol als je er iets mee doet. Ik moest die andere herberg afzeggen, er zat niets anders op. Waarschijnlijk zou de balans daar beter zijn geweest, maar het belangrijkste onderdeel van het werk blijft het dagelijks ontvangen van nieuwe mensen.

Alleen op een hotelkamer

Eergisteren ben ik in het treintje van Cuerres naar Oviedo gestapt. Ik heb 2 nachten in een hotelkamer gezeten. Helemaal alleen. Ik ben na aankomst langs de Mercadona gegaan, heb de ingrediënten voor een salade, een fles wijn, een stuk kaas en het ontbijt voor de volgende dag ingeslagen en mezelf opgesloten op mijn hotelkamer. Héérlijk! Mijn laptop, een wifiverbinding en ik. Gisteren ben ik nog even naar het kunstmuseum geweest en heb wat noodzakelijke spullen gekocht, maar de rest van de dag heb ik wederom kantoor gehouden op mijn hotelkamer. Skypegesprekken, schrijfwerk, de financiële administratie en nieuwe interviews voor de serie Pioniers, die 15 augustus weer van start gaat. Ik ben helemaal opgeladen en bijgekomen. Klaar om naar het Ezelparadijs te gaan!

Boerderij in Galicië

En ik heb een nieuw adres gevonden voor daarna. Een op permacultuur geïnspireerde boerderij in Galicië. Met 2 paarden, 2 honden en 3 katten. Een eigen kamer met een eigen badkamer. Je moet goed in staat zijn om zelfstandig te werken en je alleen te vermaken, vertelden de eigenaren me.