Je zou me nu eens moeten zien

Bij het uitpakken van de laatste verhuisdozen kwam ik een tegeltje en een steen tegen. Twee symbolen van drie jaar geleden, toen ik begon met Project Lonica. En ik dacht: je zou me nu eens moeten zien.

Madre mía, wie had toen gedacht dat ik nu in een geel huis halverwege een berg zou wonen? Ik zeker niet.

Of wel?

Drie jaar oud

Vandaag is Project Lonica drie jaar. Op 7 september 2015 stapte ik in Madrid op het vliegtuig naar Amsterdam. Terug naar huis. Na een pelgrimstocht van ongeveer 1400 kilometer en zes weken vrijwilligerswerk in het Ezelparadijs. In die reis van vier maanden besloot ik dat ik een ander leven wilde.

Ik geloofde er geen hol van dat ik het ook echt ging doen.

Alleen geloofde ik er geen hol van dat ik het ook echt ging doen. Toen ik drie jaar geleden terug kwam in Nederland, ben ik maar gewoon begonnen. Ik zag wel waar het schip zou stranden en het onderweg zijn leek me sowieso al gaaf.

Camino de Santiago

Ik nam twee dingen mee in mijn rugzak naar Amsterdam, met de bedoeling om ze later terug naar Spanje te brengen. Het ene was een tegeltje met een pelgrim, een Sint Jacobsschelp en een gele pijl. Dé symbolen van de Camino. Ik kocht het nadat ik lopend in Santiago de Compostela was aangekomen.

De verandering begon toen ik in 2010 mijn rugzak pakte.

Pelgrimstochten hebben een bijzondere plek in mijn leven. No hay Camino, se hace Camino al andar. Er is geen Weg, je maakt een Weg door te lopen. Eigenlijk is de verandering al begonnen toen ik ergens in 2010 mijn rugzak pakte en vanuit Amsterdam de eerste etappe liep richting Santiago.

Ik kocht dat tegeltje drie jaar geleden met het idee dat ik het ooit een plek in mijn huis in Spanje zou geven. Op dat moment een volslagen virtueel huis. Geen vezel in mijn lijf die verwachtte dat ik mijn dromen waar zou maken en daadwerkelijk in Spanje zou gaan wonen.

Een paar dagen geleden vond ik het terug in een doos. Je moest eens weten, dacht ik.

Bergen aan Zee

Het andere ding was een steen. Een kleine, rode steen. Ik vond hem op het strand van Ribadesella. Het waren mijn laatste dagen in het Ezelparadijs en ik was me mentaal aan het voorbereiden op mijn terugkeer naar Nederland.

Wie weet wordt dit ooit de plek waar ik ga uitwaaien.

Ik mijmerde wat terwijl ik over het strand van Ribadesella liep en dacht: wie weet wordt dit ooit mijn nieuwe Bergen aan Zee. De plek waar ik naartoe ga als ik even wil uitwaaien. En toen viel mijn oog dus op die steen. Ik stak hem in mijn zak en nam hem mee naar Nederland. Afijn, het hele verhaal staat hier.

De steen kwam op een zichtbare plek in mijn Amsterdamse appartement terecht en herinnerde me regelmatig aan die mijmering. Het plan was om de steen ooit terug te brengen naar het strand van Ribadesella, als dat daadwerkelijk mijn Bergen aan Zee was geworden.

Waar ik op dat moment natuurlijk geen reet van geloofde.

Misschien

En nu kwam ik dat tegeltje en die steen weer tegen en dacht: je zou me nu eens moeten zien. Wie had dat gedacht? Dat ik ontslag zou durven nemen en een jaar door Spanje zou zwerven om daarna mijn huis te verkopen en neer te strijken halverwege een berg in Asturias.

Maar het was wel vanaf het begin af aan al het plan. Met allerlei details die tussendoor zijn gewijzigd, maar het einddoel was altijd wonen op het Spaanse platteland.

Misschien geloofde ik het drie jaar geleden wel.