Jij kunt dit ook. Jawel.

Sorry jongens, ik moet even wat mensen streng toespreken. Fijn dat ik voor inspiratie zorg, echt heel fijn. Maar kom uit die comfort zone! Ja, ik heb mijn zekerheden losgelaten. En ja, ik ben best een beetje trots op waar ik nu ben. Maar jij kunt dit óók.

Clickbait

Ik moest gisteren erg lachen om een blogpost van collega-blogger Cheesy Finance: How we saved €100.000 in 3 years. De vervolgzin bij de gemiddelde Amerikaanse blog is: ‘And you can too!’ Bij Cheesy was hij iets anders: ‘And now you expect to hear an amazing story about how we saved €100.000 in 3 years! Wrong.’ 

Jij kunt ook je droom najagen.

Het anti-clickbait statement dat Cheesy maakte was: natuurlijk kan niet iedereen €100.000 sparen in drie jaar. Daarvoor moet je al gauw een inkomen van €50.000 per jaar hebben. Netto.

En nu ga ik je vertellen dat jij ook kunt doen wat ik heb gedaan. Verhuizen naar een geel huis halverwege een berg in Noord-Spanje.

Nee, dat niet. Maar jij kunt ook je droom najagen.

Inspirerend, maar…

Sinds ik vorige maand daadwerkelijk emigreerde, schoten de bezoekerscijfers omhoog. Gemiddeld kwamen hier zo’n 4.000 unieke bezoekers per maand. In juli waren het er 9.500. En augustus gaat ook die kant op.

Het is onder een noemer samen te vatten: excuses.

Ik hoor (gelukkig) steeds vaker dat mensen mijn verhaal inspirerend vinden. En dan volgt meestal: ‘Dat zou ik ook wel willen. Misschien, ooit. Maar.’ Achter die ‘maar’ komt van alles. En dat van alles is onder een noemer samen te vatten: excuses.

Sorry.

Natuurlijk, er zijn altijd uitzonderingen. Als je chronisch ziek bent zijn je mogelijkheden beperkt. Of als je voor iemand zorgt die chronisch ziek is. En als je van een minimum moet rondkomen of forse schulden hebt, kan ook niet alles. Ben je ouder dan tachtig? Idem.

Maar geen van de mensen die tot nu toe tegen mij heeft gezegd ‘Dat zou ik ook wel willen,’ voldoet aan een van deze criteria.

Fantaseren

De echte reden om niet je droom na te jagen?

1. Je wil het niet graag genoeg.
2. Je durft het niet.

Wederom sorry.

Met reden 1 is op zich niet zoveel mis. We hebben allemaal op de camping weleens gefantaseerd over een B&B in Italië. En als je dan weer thuis bent, denk je: ‘Hè, wat fijn om weer thuis te zijn. Nederland is toch wel het beste land om te wonen. De kinderen hebben het naar hun zin op school en ik zou mijn collega’s wel heel erg gaan missen.’ 

Prima. Wees tevreden met wat je hebt. En doe misschien af en toe wat kleine aanpassingen.

Dingen opgeven

Maar meestal gaat willen over: wat heb je ervoor over? Je droom volgen gaat niet vanzelf. Soms moet je er jaren voor sparen. Het kan ook betekenen dat je je absolute droom moet aanpassen naar wat er wél mogelijk is. En vrijwel altijd moet je er dingen voor opgeven.

• Kees en Erica doen allebei wat ze het liefste doen, maar verhuisden daarvoor wel samen naar een appartement van 60 vierkante meter.
• Rebecca zwerft over het Europese platteland als vrijwilliger, maar accepteert dat ze geen pensioen opbouwt en af en toe terug moet naar Nederland om geld te verdienen.
• Erno gaf een riant salaris op (en de kans op een Audi A6) en werkt soms bijna gratis om zijn droom waar te maken.

Mijn overtuiging is dat het altijd kan. Maar je moet het wel willen.

Angst verlamt

Niet durven is erger. Dat is eigenlijk doodzonde. Angst werkt verlammend. Het kan je ontzettend beperken (en ik spreek ontzettend uit ervaring).

Laten we er voor het gemak vanuit gaan dat je maar één leven hebt. En in dat ene leven doe je niet wat je het allerliefste doet. Omdat je dat vaste contract niet durft op te geven, omdat je bang bent voor een pensioengat, of misschien gewoon wel om te mislukken. Doodzonde.

Er is maar een remedie: doen wat je niet durft.

Er is maar een remedie: doen wat je niet durft. Desnoods begin je met je veiligheidsgordels nog om. Als je maar een stap zet. Geef je baan niet meteen op, maar vraag om onbetaald verlof. Verkoop je huis niet meteen, maar verhuur het. Spaar een buffer van een jaarinkomen bij elkaar voordat je ontslag neemt. Wat dan ook.

Maar neem die eerste stap. Ik ken niemand die iets eng vond nádat ie gesprongen was. De hoge duikplank? Op zijn slechtst was de landing een beetje pijnlijk. Maar eng was het alleen toen je nog bovenaan stond.

Frustratie

Het is een frustratie die ik regelmatig hoorde toen ik mensen interviewde voor mijn serie Pioniers. Hun omgeving zei: ‘Ja maar jij…’

1. … hebt geen kinderen.
2. … had geluk met de verkoop van je huis.
3. … kunt het met zijn tweeën doen.
4. … bent veel jonger dan ik.
5. … hebt het inkomen van je partner nog.

Vul maar in. De lijst is eindeloos.

Het frustreerde de mensen die ik interviewde omdat het zo net leek alsof zij niets voor hun droom over hadden gehad. Alsof het ze allemaal maar was komen aanwaaien. Alsof ze geen risico’s hadden genomen. Geen moeite hadden gedaan. ‘s Nachts nooit wakker hadden gelegen.

Natuurlijk staat niemand op hetzelfde punt aan de start. Maar met jezelf beperken en excuses verzinnen kom je nooit op weg.

Kontje

Een van de dromen die ik nog over heb, is om andere mensen op weg te helpen om ook hun droom na te jagen. Om te gaan doen wat ze het liefste doen. Deze blog is één manier om mensen te stimuleren. Mijn plan is om de mogelijkheden de komende tijd uit te breiden. Laat mij jou dat kontje geven. Want echt, jij kunt dit ook.

Man, man, man, als ik het kan…