Jij kunt dit ook. Jawel.
Sorry jongens, ik moet even wat mensen streng toespreken. Fijn dat ik voor inspiratie zorg, echt heel fijn. Maar kom uit die comfort zone! Ja, ik heb mijn zekerheden losgelaten. En ja, ik ben best een beetje trots op waar ik nu ben. Maar jij kunt dit óók.
Clickbait
Ik moest gisteren erg lachen om een blogpost van collega-blogger Cheesy Finance: How we saved €100.000 in 3 years. De vervolgzin bij de gemiddelde Amerikaanse blog is: ‘And you can too!’ Bij Cheesy was hij iets anders: ‘And now you expect to hear an amazing story about how we saved €100.000 in 3 years! Wrong.’
Jij kunt ook je droom najagen.
Het anti-clickbait statement dat Cheesy maakte was: natuurlijk kan niet iedereen €100.000 sparen in drie jaar. Daarvoor moet je al gauw een inkomen van €50.000 per jaar hebben. Netto.
En nu ga ik je vertellen dat jij ook kunt doen wat ik heb gedaan. Verhuizen naar een geel huis halverwege een berg in Noord-Spanje.
Nee, dat niet. Maar jij kunt ook je droom najagen.
Inspirerend, maar…
Sinds ik vorige maand daadwerkelijk emigreerde, schoten de bezoekerscijfers omhoog. Gemiddeld kwamen hier zo’n 4.000 unieke bezoekers per maand. In juli waren het er 9.500. En augustus gaat ook die kant op.
Het is onder een noemer samen te vatten: excuses.
Ik hoor (gelukkig) steeds vaker dat mensen mijn verhaal inspirerend vinden. En dan volgt meestal: ‘Dat zou ik ook wel willen. Misschien, ooit. Maar.’ Achter die ‘maar’ komt van alles. En dat van alles is onder een noemer samen te vatten: excuses.
Sorry.
Natuurlijk, er zijn altijd uitzonderingen. Als je chronisch ziek bent zijn je mogelijkheden beperkt. Of als je voor iemand zorgt die chronisch ziek is. En als je van een minimum moet rondkomen of forse schulden hebt, kan ook niet alles. Ben je ouder dan tachtig? Idem.
Maar geen van de mensen die tot nu toe tegen mij heeft gezegd ‘Dat zou ik ook wel willen,’ voldoet aan een van deze criteria.
Fantaseren
De echte reden om niet je droom na te jagen?
- Je wil het niet graag genoeg.
- Je durft het niet.
Wederom sorry.
Met reden 1 is op zich niet zoveel mis. We hebben allemaal op de camping weleens gefantaseerd over een B&B in Italië. En als je dan weer thuis bent, denk je: ‘Hè, wat fijn om weer thuis te zijn. Nederland is toch wel het beste land om te wonen. De kinderen hebben het naar hun zin op school en ik zou mijn collega’s wel heel erg gaan missen.’
Prima. Wees tevreden met wat je hebt. En doe misschien af en toe wat kleine aanpassingen.
Dingen opgeven
Maar meestal gaat willen over: wat heb je ervoor over? Je droom volgen gaat niet vanzelf. Soms moet je er jaren voor sparen. Het kan ook betekenen dat je je absolute droom moet aanpassen naar wat er wél mogelijk is. En vrijwel altijd moet je er dingen voor opgeven.
- Kees en Erica doen allebei wat ze het liefste doen, maar verhuisden daarvoor wel samen naar een appartement van 60 vierkante meter.
- Rebecca zwerft over het Europese platteland als vrijwilliger, maar accepteert dat ze geen pensioen opbouwt en af en toe terug moet naar Nederland om geld te verdienen.
- Erno gaf een riant salaris op (en de kans op een Audi A6) en werkt soms bijna gratis om zijn droom waar te maken.
Mijn overtuiging is dat het altijd kan. Maar je moet het wel willen.
Angst verlamt
Niet durven is erger. Dat is eigenlijk doodzonde. Angst werkt verlammend. Het kan je ontzettend beperken (en ik spreek ontzettend uit ervaring).
Laten we er voor het gemak vanuit gaan dat je maar één leven hebt. En in dat ene leven doe je niet wat je het allerliefste doet. Omdat je dat vaste contract niet durft op te geven, omdat je bang bent voor een pensioengat, of misschien gewoon wel om te mislukken. Doodzonde.
Er is maar een remedie: doen wat je niet durft.
Er is maar een remedie: doen wat je niet durft. Desnoods begin je met je veiligheidsgordels nog om. Als je maar een stap zet. Geef je baan niet meteen op, maar vraag om onbetaald verlof. Verkoop je huis niet meteen, maar verhuur het. Spaar een buffer van een jaarinkomen bij elkaar voordat je ontslag neemt. Wat dan ook.
Maar neem die eerste stap. Ik ken niemand die iets eng vond nádat ie gesprongen was. De hoge duikplank? Op zijn slechtst was de landing een beetje pijnlijk. Maar eng was het alleen toen je nog bovenaan stond.
Frustratie
Het is een frustratie die ik regelmatig hoorde toen ik mensen interviewde voor mijn serie Pioniers. Hun omgeving zei: ‘Ja maar jij…’
- … hebt geen kinderen.
- … had geluk met de verkoop van je huis.
- … kunt het met zijn tweeën doen.
- … bent veel jonger dan ik.
- … hebt het inkomen van je partner nog.
Vul maar in. De lijst is eindeloos.
Het frustreerde de mensen die ik interviewde omdat het zo net leek alsof zij niets voor hun droom over hadden gehad. Alsof het ze allemaal maar was komen aanwaaien. Alsof ze geen risico’s hadden genomen. Geen moeite hadden gedaan. ‘s Nachts nooit wakker hadden gelegen.
Natuurlijk staat niemand op hetzelfde punt aan de start. Maar met jezelf beperken en excuses verzinnen kom je nooit op weg.
Kontje
Een van de dromen die ik nog over heb, is om andere mensen op weg te helpen om ook hun droom na te jagen. Om te gaan doen wat ze het liefste doen. Deze blog is één manier om mensen te stimuleren. Mijn plan is om de mogelijkheden de komende tijd uit te breiden. Laat mij jou dat kontje geven. Want echt, jij kunt dit ook.
Man, man, man, als ik het kan…
You may also like
En ik vierde het leven
Bruno heeft zijn thuis gevonden
Comments
Mooi gesproken Lonneke, en een leuke afsluiter om anderen te stimuleren hun plannen door te zetten.
Je hebt mij een aantal maanden geleden in ieder geval kunnen inspireren om naar aanleiding van het grote plan een eigen planning te maken en na te jagen. Dank je wel.
Supercool! Veel succes ermee. En plezier!
Inspirerende blog, thanks ?
Ik las net nog een artikel dat mensen met name na hun vakantie de neiging hebben om het roer om te gooien. Dat verklaart wellicht de stijging deze zomermaanden in je webbezoekers. Je blog is erg inspirerend voor iedereen die het roer wil omgooien.
Zelf heb ik de plannen om (langere tijd) Nederland te verlaten. Ik moet van mezelf nog een paar jaar flink sparen/beleggen, met een beetje geluk ben ik dan FIRE en trek ik de wijde wereld in. Zoveel moois te zien in de wereld, het is jammer als ik dat aan me voorbij laat gaan door in Nederland te blijven hangen. Het plan is er dus, nu het laatste beetje vermogen nog.
Top! En vergeet onderweg niet te genieten van je plan.
Mooi artikel! En ik ben het helemaal met je eens. Vaak zijn de enige twee redenen om iets niet te doen dat je het niet graag genoeg wilt, of dat je het niet durft. Dat eerste is prima, maar erken (en accepteer) het dan ook. En dat tweede overwin je alleen door het te doen. Zo eenvoudig is het. Maar natuurlijk toch nét weer niet echt 😉 En dan is het mooi om te zien dat er overal mensen zijn zoals jij, die dat wél doen, zodat het net even een steuntje in de rug kan zijn. Nu nog ontdekken wat ik graag genoeg wil, maar waar ik bang voor ben 😉
Dank voor je mooie woorden! Volgens mij ben jij al ontzettend ondernemend. Als je gelukkig bent met je leven, dan hoef je daar alleen maar gewoon mee door te gaan hè? 😉
Goed bezig Lonneke! Ik kwam nog een mooie uitspraak tegen: kom in actie dan komen de antwoorden vanzelf!
Die is mooi! En volgens mij ook heel waar.
Heerlijk inspirerend stuk als start van de dag, dank je wel!
oh, dit zijn woorden uit mijn hart , de meeste mensen durven het niet , Wij wonrn nu 13 jaar hier en ik heb er nog geen spjt van en wat als het niet “lukt”, nou dan gaaan we toch gewoon terug naar Nederland maar we hebben dan wel idd ons hart gevolgd. Ook wij hebben de nodige opmerkingen gekregen waarom het ons wel moest lukken en een achtervolgt mij nog steeds. ÖH, jullie hebben een krot gekocht en dat opgeknapt,ja, dat kan iedereen “Waarom doet dat dan niet iedereen en btw wij hebben 3600 vierkante meter grond om ons “krot”,
Ga lekker je eigen gang, je doet het goed je weet tenminstezeker dat je jouw droom gevolgd heb. Gr. Cisca Servie
Well done! Als mensen zoiets tegen jou zeggen, praten ze waarschijnlijk meer tegen zichzelf recht waarom zij hun droom (nog) niet gevolgd zijn. Ik wil deze mensen over de streep trekken om het wél te proberen.
hahaha heel herkenbaar.
precies dezelfde reacties gehad toen ik redelijk halsoverkop voor een half jaar naar Australië vertrok zonder de belofte terug te komen. op de 100x ‘dat zou ik ook wel willen’ antwoordde ik steevast: ‘dan moet je het doen. of niet, maar dan wil je het blijkbaar niet graag genoeg’.
Juist! Jullie zijn met Oosterwold trouwens ook een mooi voorbeeld van je niet laten beperken door beperkingen. Pet af!
Oh wat een lekker stukje om te lezen! Stop inderdaad met zeuren en excuses en ga er nou eens voor! Neem het risico, je wordt er alleen maar een beter mens van.
Well said!
Ik lees je blog erg graag, dat avontuur dat trekt mij wel. Voor mij onhaalbaar en ik vind het fijn dat je dat ook benoemt dat het soms niet haalbaar is. Heel veel mensen kunnen die keuzes maken, maar soms gaat het echt niet. Ik met mijn spierziekte en 24 uur per dag hulp nodig, dan worden zulke dingen wel een hele lastige opgave. Als ik miljoenen euro’s zou bezitten, dan kan ik mensen inhuren die meereizen en alle zorg kan overnemen. Mijn eigen hulpmiddelen kopen. Maar helaas dat geld bezit ik niet. Gelukkig kunnen we mijn avonturen cq reispassie wel af en toe uitvoeren met onze aangepaste camper. Dat is fijn, maar als ik eens “klaag” dat ik zo graag meer/vaker wil (ik zou dolgraag bv buiten Europa reizen of veel meer weg zijn), dan hoor ik ook altijd- ja, wij kunnen ook niet zomaar weg ect. Maar dan is het natuurlijk ook niet echt een passie. Dan heb je al andere keuzes gemaakt. Ik blijf je volgen, en wens je veel succes met de verbouwing. Zo leuk dat je het allemaal doet.
Ha Petra, je hebt helemaal gelijk! Er zijn zeker situaties (zoals die van jou) die zeer beperkend werken. Gelukkig komt de boodschap over dat ik me in deze post richtte op mensen die wél allerlei mogelijkheden hebben. Als ze ze zouden willen zien. En dat is precies wat jij ook doet: denken in mogelijkheden. Door te reizen in een aangepaste camper. En dan mag je natuurlijk best weleens verdrietig zijn om de dingen die je niet kunt.
Grinnik. I did it. Geen geel huis in Spanje, wel mijn baan aan de wilgen hangen om de tijd en energie vrij te maken op 55 jarige leeftijd een carriereswitch te maken. Omdat het kan. Omdat ik het wil. Omdat spijt iets is voor later.
Ook ik blog over die stap. En over het gewone dagelijkse ‘geneuzel’ want ook dat hoort er bij..
Woehoe! *high five*
Hey Rianne, interessante move 😉 hoe heet jouw blog?
Zelf zou ik het spijtig vinden moest ik mijn leven verder blijven leiden zoals nu en geen groot avontuur meer zou (durven) aangaan. Vroeger flitste dit af en toe eens door mijn hoofd, maar de laatste weken blijft deze gedachte hardnekkig hangen en jouw blog Lonneke zit hier zeker voor iets tussen! Fijn dat je jouw avontuur deelt.
Op naar een echt actieplan …
Hoi Wendy, als je op de naam van Rianne klikt, kom je bij haar blog. En ja, gewoon het eerste, kleine stapje zetten. En daarna het volgende stapje!