Jongens, is het echt december?

Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.

Let op: kattenspam.

Beter dan juli

Het Asturiaanse weer is grillig en geen touw aan vast te knopen. Eind oktober lag er een pak sneeuw in de tuin en de laatste dagen was het weer beter dan in juli. Tijdens de eeuwig durende grijze, natte lente van 2018 (toen jullie in Nederland van het terras af dreven) schreef ik het al: wisselvallig is een Asturiaans woord.

Als ik er al een uitspraak over zou kunnen doen, dan zou het dit zijn: de winters vallen tot nu toe alles mee. De zomers… nou ja, heb er gewoon geen verwachtingen van.

Hout

Ik werk dus nog steeds regelmatig in een hemdje in de tuin. Nu op het programma: deze uit het bos verzamelde stapel verwerken tot nette stammetjes voor in de kachel.

Ik ben nog steeds bezig met de houtvoorraad. Ik sleep met name dood hout aan, waardoor ik niet in de knel kom met de droogtijd. Het verbranden gaat ongeveer gelijk op met het stookklaar maken van nieuw hout. En dat moet een beetje anders.

Logés

Ik was achterop geraakt door achtereenvolgens een logee uit Amsterdam, ziek worden en logés uit Zwitserland. Afgelopen weekend mocht ik mijn broer met zijn Zwitserse vrouw en dochter ontvangen. Het eerste wat ze deden was hun tag achterlaten op mijn krijtmuur in de keuken.

Broer aan de pap bij het ontbijt. Met een hand, want de kleine hè?

Kattennieuws

O ja, dat kwam ook nog tussendoor. Het was tijd voor de sterilisatie van Manu en Isa. Daarbij gaan ze hier niet over een nacht ijs. Ik mocht ze om 11.00 uur ‘s ochtends brengen en pas 24 uur later weer ophalen. En toen moesten ze nog een antibioticakuur, elke dag betadine op hun wond en ruim tien dagen binnen blijven. En maandag moeten we nog een keertje terug om de hechtingen te laten verwijderen.

Met die betadine en dat binnen blijven spijbelen we inmiddels.

Isa

Antibiotica

Toen ik de meisjes wegbracht, vertelde ik de dierenarts dat César al een tijdje aan het hoesten is. En dus mocht César de volgende dag mee toen ik zijn zusjes weer ging ophalen. De dierenarts constateerde een luchtweginfectie. Er ging een spuit in Sees en hij kreeg ook een kuurtje mee.

En zo was ik zelf herstellende, maar had ik thuis drie katten aan de antibiotica.

César en Manu doen elke avond yoga.

Fluitend door het najaar

Ik had er de laatste jaren in Nederland steeds meer last van. De najaarsblues. Dat grijsgrauwe weer. Je weet wel, dat er een week voorbij is en je je afvraagt of de zon nog bestaat.

Dat je ‘s ochtends in het donker door de miezerregen naar kantoor fietst en dan ‘s avonds in het donker door de miezerregen weer terug.

En nu ga ik fluitend door het najaar. Ik blijf in bed liggen tot het licht wordt en daarna ben ik buiten tot tegen zes uur ‘s avonds de zon achter de bergen zakt.

En ja, natuurlijk regent het hier ook. Dat levert prachtig uitzicht op verse sneeuw op. Gemiddeld regent het zelfs meer dan in Nederland. Maar daarna trekt de lucht meestal weer open. En dat maakt een groot verschil.

Buiten lunchen

Ach, de herfst. De kleuren van de bomen, de mistflarden tussen de bergen, de roze luchten en de wind die ‘s avonds kan loeien om het huis.

Bijna elke dag buiten lunchen op de veranda helpt ook. Enorm.