Meisjes

Dit zijn Rasa en Mus. Ze zijn mijn lieve lasten. Toen ik ze in oktober 2014 in huis nam, liep ik met plannen voor een sabbatical rond. Niet iedereen vond het dus een goed plan dat ik ze opnam. Maar ik ben elke dag blij met ze.

‘Waar gaan je katten eigenlijk heen als je naar Spanje verhuist?’ vraagt er weleens iemand. Naar Spanje natuurlijk. Het zijn mijn meisjes.

Slechte start

Rasa is drie en Mus wordt deze zomer vier. Zo heeft het asiel het tenminste bepaald, want hun leeftijden zijn geschat. Ze hebben niet zo’n beste start gehad. Gevonden bij een huisontruiming twee jaar geleden, samen met negen andere katten. Allemaal cypers wit met opvallend grote oren, dus vermoedelijk op de een of andere manier familie van elkaar. Rasa en Mus waren zo bang, ze kropen bijna in elkaar.

Bootwerkers

De eerste dagen leefden ze onder het logeerbed. ‘Ach, dat trekt wel bij, voor je het weet zijn het schootkatten’ zei beste vriend. ‘s Nachts kropen ze er onderuit. Dan verkenden ze hun nieuwe huis en gingen op rooftocht. Ze konden bunkeren als bootwerkers in die begintijd. ‘Voer ze maar een beetje bij’ hadden ze in het asiel gezegd. Na een paar weken durfden ze zich ook overdag te vertonen. Ze slopen op lage poten door het huis en meestal waren ze in een kamer waar ik op dat moment niet was. Mus ontdooide als eerste. Ik mocht haar aaien, op bepaalde momenten en op bepaalde plekken. Rasa keek vanaf een veilige afstand toe.

Stille feestjes

‘Wat jammer dat ze zo schuw blijven’ zei beste vriend. Maar ik zag heel langzaam vooruitgang. De eerste keer dat ik Rasa aan mocht raken, was een stil feestje. Ik sta bekend om mijn ongeduld, maar met dieren ben ik heel erg geduldig. Elk ministapje dat Rasa zette, vierde ik. En nu, na ruim anderhalf jaar, begint ze uit haar schulp te kruipen. Als ik thuis kom, geef ze me kopjes. Als ik haar aai, gaat haar staart omhoog. Ze begint een kat te worden.

Gras

Rasa heeft heel veel interesse in de wereld achter mijn voordeur. Daar mag ze alleen niet komen. In deze grote, drukke stad ben ik haar zo kwijt. Ik zie Raasje soms weleens voor me in het gras, op een lapje Spaanse grond. Sluipend achter beestjes aan. Samen met Mus bovenin een boom. Op een afdakje met haar buik in de zon. En ‘s avonds valt ze dan uitgeteld op mijn schoot in slaap.

Een update uit mei 2018: het liep helemaal anders…