Klimaatvriendelijke vakantieplannen

Ik wilde eigenlijk wel weer eens met vakantie, maar dat mocht niet met het vliegtuig. Helemaal niet meer toen ik in een onderzoek las dat wij hogeropgeleiden ons wel zorgen maken over het klimaat, maar minder geneigd zijn om er ook iets voor te laten. En ik bewijs de statistieken graag ongelijk.

Weer op vakantie

Zelf als je in het paradijs woont, dan wil je er weleens uit. Hoewel ik in november vorig jaar nog schreef dat ik nu nooit meer op vakantie zou gaan, is de behoefte om de wereld buiten mijn landgoed te verkennen niet verdwenen. En daar ben ik niet heel verbaasd over. Ik heb niet voor niets een jaar rondgezworven. Zwerven is fijn.

Even weg uit de sleur van schrijven in de zon.

Wat ik met ‘nooit meer op vakantie’ bedoelde, was vakantie as I knew it: je schaarse vrije dagen gebruiken om te ontsnappen aan het kantoorleven. Even helemaal de dagelijkse stress achter je laten. Nu is het: even helemaal weg uit de sleur van tuinklooien en hout hakken met uitzicht op de Picos de Europa en schrijven op de veranda in de zon. Is anders.

Minder vliegen

Op 20 mei moet de eerste versie van mijn manuscript bij de uitgever liggen. Daarna ben ik een paar weken ‘vrij’. Ideale gelegenheid om de wereld buiten Asturias weer eens te verkennen. ‘De wereld’ moet je overigens niet zo ruim zien, want ik blijf dichtbij huis. Ik had namelijk het voornemen om minder te vliegen.

Onderzoek I&O

Deze week publiceerde I&O Research een rapport in opdracht van Binnenlands Bestuur. Met de veelzeggende titel: ‘Duurzaam denken is nog niet duurzaam doen.’ Daaruit blijkt dat wij hogeropgeleiden ons wel zorgen maken over het klimaat, maar dat we er liever niet zoveel voor laten. Statistisch dan hè? Hoewel we denken dat we best groen bezig zijn.

Gemiddeld zaten hogeropgeleiden 9,2 uur in het vliegtuig.

Hogeropgeleiden hebben sowieso gemiddeld een hogere CO2-uitstoot dan lageropgeleiden. Het verschil tussen lage inkomens en hoge inkomens is nog groter.  Hogeropgeleiden vliegen ook aanzienlijk meer dan lageropgeleiden: 69% vloog in het seizoen 2017-2018 tenminste een keer tegenover 36% van de lageropgeleiden. Gemiddeld zaten hogeropgeleiden 9,2 uur per jaar in het vliegtuig en lageropgeleiden 2,4 uur.

Van de hogeropgeleiden is 45% niet van plan om zichzelf verre vliegreizen te ontzeggen. Dat geldt nog een stuk sterker voor het eten van vlees: 69% van de hogeropgeleiden gunt zichzelf dat. Terwijl 64% erkent dat het slecht is voor het klimaat.

Hullie moeten er iets aan doen

We vinden eigenlijk dat met name de overheid en het bedrijfsleven iets aan het klimaat moeten doen. En dat vind ik ook, al was het maar om met regels ander gedrag af te dwingen. Maar er is natuurlijk ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid.

De conclusie die I&O uit hun onderzoek trok was eerlijk gezegd best herkenbaar. Ik probeer mijn leven te beteren, maar dat lukt echt nog niet op alle fronten. Kijk, een waterbesparende douchekop, groene stroom kiezen en her en der eens een LED-lampje indraaien, dat is niet zo’n opoffering. Maar je vakantieplannen aanpassen vanwege het klimaat?

Stedenreis naar Andalusië

Ik vond dat het moest, ik had dat voornemen van minder vliegen niet voor niets. Maar een klimaatvriendelijke vakantie uitkiezen bleek in eerste instantie lastiger dan gedacht. Andalusië riep. Ik heb al een tijdje de wens om Málaga eens wat beter te bekijken en dat combineert prima met Sevilla en Granada. Weekje weg, overal twee dagen, het leek me heerlijk. En vanaf het vliegveld van Asturias vlieg je al voor een paar tientjes die kant op.

Oeps.

Ik heb gekeken naar de hogesnelheidstrein, hoewel het de vraag is hoe milieuvriendelijk dat alternatief is. Het was sowieso natuurlijk veel duurder. En ik dacht: het is ook eigenlijk wel wat absurd om voor een weekje vakantie 1000 kilometer over land te gaan reizen. En toen dacht ik: waarom vind ik dat over land absurd voor een weekje en zou ik dat met het vliegtuig nooit gedacht hebben?

Pelgrimsroute

Een ander plan dus. Ik besloot te gaan wandelen. Het wemelt van de pelgrimsroutes in mijn nieuwe achtertuin. Dat zou mijn als eeuwige pelgrim toch moeten aanspreken. En ja hoor, ik ging even grasduinen in de opties en waande me binnen een mum van tijd in een snoepwinkel.

Negen maanden winter, drie maanden de hel.

Ik heb voor de verandering gekozen voor een sociale pelgrimsroute: good old Camino Francés. En dan een stukje over de gevreesde (maar ook bejubelde) meseta: de hoogvlakte in Castilië en León, hier aan de andere kant van de bergen. Ook wel omschreven als nueve meses de invierno, tres meses de infierno: negen maanden winter, drie maanden de hel. Uitgestrekte velden zonder beschutting, met af en toe een stoffig dorpje waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan.

Dat lijkt me nou weleens aardig. En heel anders dan Asturias.

Met de trein en lopend

Ik heb de meseta al eens eerder ervaren, toen ik in 2015 naar Santiago de Compostela liep en Project Lonica werd geboren. Maar toen heb ik ergens halverwege de vlucht naar voren gekozen, omdat ik gek werd van de hordes pelgrims en de pelgrimsinfrastructuur. Ik kon geen menú del peregrino meer zien.

Maar nu ik hier heerlijk in mijn eentje op het doodstille Spaanse platteland woon, denk ik: ach, wat mensen om je heen is weleens gezellig voor een weekje. En als je je etappes een beetje aanpast, dan zijn het ook geen hordes meer.

Ik moet even met de auto naar Oviedo en vanaf daar kan alles met de trein. En lopend dus. En eigenlijk, eigenlijk is dit veel leuker dan een stedentrip met het vliegtuig.