Laat je angsten los (a trip down memory lane)
Ik las pas geleden een blogpost van mezelf terug uit juni 2015 en zag dat het zaadje van Project Lonica daar geplant is. Een leven kan best veel veranderen in 2 jaar tijd.
Pelgrimstocht in 2015
Ik schreef die post niet op deze blog (die had ik toen nog niet), maar op Van Amsterdam naar Santiago, waar ik verslag deed van mijn pelgrimstocht. In juni 2015 zat ik middenin mijn sabbatical. Ik had 4 maanden vrij genomen van kantoor. Enerzijds om de laatste 1400 km van mijn pelgrimage naar Santiago de Compostela te voltooien, anderzijds om na te denken over wat ik met mijn leven wilde.
Een briefje met een boodschap
Op 31 mei 2015 sliep ik in Moissac (op de de GR 65, de Via Podiensis) in Frankrijk. De eigenaren van de herberg vroegen toen ik thuis kwam van het terras of ik een briefje wilde trekken uit een grote pot. Ik ben de beroerdste niet. Abandonner tes peurs, stond erop. Laat je angsten los. Ik kon het niet plaatsen, maar stopte het briefje wel in mijn zak.
Van de ene zak naar de andere zak
Weken later had ik het nog steeds. Elke dag gaf ik de broek die ik die dag gedragen had na het lopen een sopje. Telkens verplaatste ik het briefje van de zak van de ene broek naar de zak van de andere broek. Het was een nagenoeg onbewuste logica. Het briefje intrigeerde me. Zolang ik de betekenis er niet van snapte, bleef ik het bij me dragen. Tot 27 juni 2015, bijna een maand later. Dat was het moment dat ik deze foto maakte. Ik was inmiddels de grens met Spanje over en liep tussen Estella en Los Arcos, op de Camino Francés.
Op die dag, bijna 2 jaar geleden, schreef ik in deze blogpost:
Ik heb al vier weken een briefje in mijn portemonnee zitten. ‘Abandonner tes peurs’ staat erop. Laat je angsten los. Ik wist niet wat ik ermee moest, ik was helemaal nergens bang voor op de Camino.
Het ging over mijn angsten ná de Camino
En toch bewaarde ik het. Regelmatig leegde ik mijn tas en zakken: bonnetjes, folders, visitekaartjes, maar steeds bewaarde ik dat verfrommelde stukje papier. Vandaag tijdens het lopen viel het kwartje. Het ging niet over mijn angsten op de Camino, maar ná de Camino.
Ik twijfel steeds sterker of ik mijn pensioen wel op een kantoor wil halen.
Ik ben deze reis niet zomaar begonnen. Al een tijdje vraag ik me af wat ik met de tweede helft van mijn leven wil doen. Ik twijfel steeds sterker of ik mijn pensioen wel op een kantoor wil halen. Gemeente Amsterdam is een uitstekende werkgever en het is fijn om voor mijn eigen stad te mogen werken. Maar het geeft me te weinig voldoening. Het is me te abstract. Ik vind het steeds moeilijker om in een artificiële wereld van e-mails, vergaderingen en beleidsstukken te werken.
Wat me weerhoudt? Angst.
Ik denk vaker na over zelf iets opbouwen, iets maken, een concreet resultaat. Iets doen dat dichterbij mezelf staat. Wat me weerhoudt? Angst. Ik zie zeker tien beren op de weg. Kan ik dit wel? Waar betaal ik de hypotheek van? Wat als het mislukt? Wat wil ik eigenlijk precies gaan doen? Wat gooi ik weg? En vandaag onderweg zag ik in dat briefje ineens een aanmoediging: abandonner tes peurs. Ik heb er heel lekker van gelopen!
En dan kom ik in de herberg, zie ik een T-shirt hangen met de tekst: no sueñes tu vida, vive tu sueño!
Twijfel over kantoorleven
Daar is het begonnen. Vanaf dat moment ben ik met andere pelgrims gaan praten over wat ik wilde gaan doen als ik weer terug was. Ik had op dat moment nog geen idee. Eigenlijk twijfelde ik al jaren aan mijn kantoorleven. Maar omdat ik nooit wist wat ik dan wél wilde, gleden de maanden en jaren voorbij.
Na de Camino werkte ik nog 6 weken als vrijwilliger bij het Ezelparadijs. Ik leefde al bijna 4 maanden uit mijn rugzak en wist inmiddels een aantal dingen:
- Ik word gelukkig van elke dag buiten bezig zijn. Of het nou kilometers lopen is, onkruid wieden, honden uitlaten of met ezels in de weer zijn, ik vind het allemaal heerlijk.
- Ik voel me comfortabeler in een korte broek met de aarde onder mijn nagels dan in een steriel kantoor met codes, omgangsvormen en kantoorpolitiek.
- Als ik een ander leven wil, dan móet ik zekerheden durven loslaten. Anders gaat het niet. Het motto van mijn Caminoblog was in die tijd een constante reminder: ‘What if I fall?’ ‘Oh but my darling, what if you fly?’
- Ik vind Amsterdam de mooiste stad van de wereld, maar ik kan nu weleens plaats maken voor andere mensen.
- Het duurt nog 100 jaar voordat ik met pensioen mag en ik heb nu wel lang genoeg niet naar mijn gevoel geluisterd.
- Je weet het pas als je het probeert.
Het Grote Plan
En toen besloot ik dat er maar gewoon een plan moest komen. Het Grote Plan noemde ik het. En de weg er naartoe noemde ik Project Lonica. Omdat Spanjaarden mijn Hollandse naam niet kunnen uitspreken. Ik besloot dat ik dat eeuwige getwijfel maar eens overboord moest zetten en maar gewoon moest vertrekken. En dan zie ik wel waar ik uit kom. Plannen zijn er om onderweg bijgesteld te worden.
Op deze overzichtspagina staat het verloop van Project Lonica. Best al een weggetje. Ik heb de afgelopen 2 jaar al zoveel waardevolle dingen ontdekt en geleerd. Hoe het ook afloopt, ik had het nooit willen missen. Nog 12 dagen en dan heb ik geen kantoorbaan meer. Nog 18 dagen en ik zit in de trein naar Spanje. Mijn angsten los te laten.
You may also like
Beschermd: Een update over van alles
Het water staat aan de lippen
Comments
Ik vind het mooi om te lezen hoe het proces is verlopen. En wat bijzonder dat zo’n grote voettocht daar een dergelijke grote rol bij kan spelen!
Ja, ik had dat zelf ook niet verwacht. Wel dat ik zou gaan nadenken, maar niet dat er ook nog antwoorden zouden volgen 😉
Lekker diepzinnig vandaag Lonneke! Je support groep staat voor je klaar morgen als je er nog over wilt praten 😉
Je angsten overwinnen is eigenlijk niet zo moeilijk, gewoon ogen dicht en doen! Al kan het maanden duren voordat je de stap neemt.
Er is meer in het leven dan savingsrates, dividenden en hypotheekaflossingen hè 😉
En maanden? Bij de meeste mensen duurt het jaren. Of ze springen nooit. En dat is doodzonde. Daar wil ik morgen best over praten hoor! Ik kijk ernaar uit!
Ik ben op mijn 39 e gestopt met werken. Het kon financieel voor een tijdje, maar niet tot aan mijn AOW (is die er nog tegen die tijd?)… Ik kon er zijn voor mijn kinderen (ben alleenstaand moeder) en lekker doen waar ik zin in had. Toch was er die schaduw van angst, want, gat op CV, leeftijd halverwege de 40 …. Dus nu na 6 jaar thuis gesolliciteerd en.. meteen aangenomen! Achteraf jammer van mijn angst en onrust, je weet toch nooit hoe het leven loopt. Lekker genieten dus.
Goed verhaal! Zekerheden loslaten zit gewoon niet in onze cultuur. Je wordt voortdurend gewaarschuwd om toch vooral om je carrière en je CV te denken. En ondertussen vergeten we te leven.
Heel mooi! En het is zo gemakkelijk om toe te geven aan angst en jezelf overal maar uit te praten (op de niet-goede manier). Ik heb er zelf soms ook wel een handje van, maar dat wordt wel een stuk lastiger als je je er bewust van wordt. En dat is dan wél weer goed!
Klopt! Het begint bij bewustzijn. En bij mij viel het kwartje dus op die dag, twee jaar geleden op de Camino de Santiago.
Mooi geschreven en herkenbaar. Na ons gesprek afgelopen week dacht ik ook nog na over gelukkig zijn. Bij mij is dat simpel leven, buiten werken, voor dieren zorgen, vuile nagels hebben nadat ik in de tuin gewerkt heb en eten bereiden van wat net vers uit de tuin komt. Dat maakt dat ik mij gelukkig voel. Ik vind het goed van je, knap dat je jouw angsten los laat en gaat doen wat je gelukkig maakt..een nieuwe camino inslaat. En bevalt het niet…er zijn nog vele andere wegen en waarschijnlijk vind je dan wel weer een nieuw paadje om over te wandelen. Veel plezier op je nieuwe avontuur, Lonica?
Ha, thanks! 🙂
Het gesprek met jou inspireerde mij ook weer. Wat het meest is blijven hangen: je moet het gewoon doen. Iemand anders die ik voor deze serie interviewde had het over de leap of faith. Als je een ander pad op wilt, moet je oude zekerheden loslaten. En vertrouwen hebben in jezelf.