De sprong: het laatste halfjaar van 2017

Een halfjaar geleden nam ik ontslag van mijn kantoorbaan en vertrok naar Spanje. Ik liep 400 kilometer over de Camino del Norte, nam Spaanse les in Valencia en werkte op 6 verschillende plekken als vrijwilliger.

Het is einde-van-het-jaar-terugkijk-tijd. Welke dingen in mijn tijdelijke, nieuwe leven vond ik ontzettend gaaf en wat vond ik iets minder gaaf?

Een kwestie van doen

Ken je dat gevoel? Dat je achteraf denkt: was dat nou zo moeilijk? Het geldt voor veel dingen waarvan je dacht dat je het nooit zou leren, nooit zou kunnen, nooit zou durven en nooit zou doen. Ik heb het jarenlang gedacht over de stap die ik dit jaar heb gezet: ontslag nemen en naar Spanje vertrekken. En nu denk ik: what was all the fuss about?

Het blijkt allemaal veel simpeler en minder eng als je het gewoon gaat doen.

Nou ja, dat ook weer niet. Maar toch. Het blijkt allemaal veel simpeler en veel minder eng als je het gewoon gaat doen. Tot nu toe is het een bijna 100% positieve ervaring. Ik kan me niet eerder een halfjaar herinneren dat zo’n aaneenschakeling was van fijne, bijzondere, nieuwe en leerzame ervaringen als het afgelopen halfjaar.

Angst

Ik moest er best een hoop angst voor overwinnen. Ik zag mijn werk al een tijdje als een gouden kooi. Een goed salaris, elke dag op de fiets er naartoe, veel vrijheid en ik kreeg waardering voor wat ik deed. Was het niet ontzettend ondankbaar om dat allemaal op te willen geven? Inclusief pensioenregeling en luxe appartement in Amsterdam, de stad waar zoveel mensen willen wonen. Ging ik de kip met de gouden eieren slachten? Mezelf in het ongeluk storten?

Die gouden eieren? Ach, ik hoef geen gouden eieren.

Met dat ongeluk valt het tot nu toe nogal mee. En die gouden eieren, ach, ik hoef geen gouden eieren. Toen ik eenmaal voor mijn ontslag getekend had, was het simpelweg een done deal. Ik vond het best spannend, maar het was geen o jee, wat heb ik nou gedaan. Meer een soort uitgestelde euforie. Ik zou immers nog 8 maanden parttime doorwerken voordat het zover was.

Wat ik nu anders zou doen is dat uitstel van 8 maanden. Voorzichtig gedoe.

Gaaf: leven uit een rugzak

Ik hield er rekening mee dat ik op een gegeven moment wel klaar zou zijn met het continu footloose zijn, maar dat was niet zo. Ik was elke keer weer nieuwsgierig waar ik terecht kwam. Ik herinner me het gevoel toen ik naar Mallorca vloog en een prachtig uitzicht op het eiland had. Nieuw land om te ontdekken! (Ik wist toen nog niet dat dit de meest tegenvallende Workaway plek van allemaal zou worden.)

Dat rondtrekken geeft een enorm vrij gevoel. Die rugzak is met een halfuur gepakt en ik strijk zo weer ergens neer. Ook dat is trouwens heerlijk: dat je niet méér spullen hebt dan dat er in je rugzak zitten. Ik heb nooit iets gemist. Nou ja vooruit, een winterjas, toen de temperatuur onder het vriespunt zakte.

Gaaf: alle plekken waar ik kom

Vandaag vertrek  ik voor 3 dagen naar Barcelona en dat is dan in 10 minuten wat spullen in een klein rugzakje stoppen en een uurtje met de bus. Hoe gaaf is dat? Een paar weken geleden leefde ik zomaar 2 weken op 1500 meter hoogte met uitzicht op de Sierra Nevada en eind oktober ging ik een halve maand op kamers in Valencia.

Van op kamers in Valencia naar leven op 1500 hoogte met uitzicht op de Sierra Nevada.

Ik woonde meerdere malen aan de rand van een natuurgebied. Ik wandelde in 4 verschillende provincies met in totaal 12 verschillende honden. Ik kwam in San Sebastian, Bilbao, Santander, Oviedo, Gijón, Lugo, Santiago de Compostela en La Coruña. Ik liep door de verregende straten van de Albaicín in Granada, ik zag een traditionele dans bij een Asturiaans dorpsfeest in Nueva en ik zat met lokale bejaarden in de thermale baden van Ourense.

Gaaf: nieuwe dingen leren

Ik heb nog nooit zoveel geleerd als in het afgelopen halfjaar. Over mezelf, maar ook hele praktische dingen. Ik werd ook weleens moe van het continu buiten mijn comfortzone leven en de snelle ontwikkeling die ik hier doormaak. Maar meestal vond ik het alleen maar ontzettend bijzonder en gaaf.

Je leert het meeste van ervaren mensen, van dingen doen en dingen uitproberen.

Ik geloof heilig in leren in de praktijk. Ik heb nooit officiële scholing gehad in het communicatievak, maar heb me er toch bijna 20 jaar succesvol in ontwikkeld. Je leert het meeste van ervaren mensen, van dingen doen en dingen uitproberen. Dat heeft me het afgelopen jaar veruit de meeste lessen opgeleverd. Van permacultuur tot ‘ik moet mijn introvertheid serieus nemen‘.

Minder gaaf: het leven in andermans huishouden

Dit is iets waar ik vooraf te lichtzinnig over heb gedacht. Ik vind het lastig om steeds weer onderdeel uit te maken van het huishouden van andere mensen. Het aanpassen aan de gewoontes en gebruiken, het gebrek aan privacy. Maar nog het meest: het inleveren van mijn vrijheid en onafhankelijkheid.

Dit heb ik onderschat, toen ik besloot om rond te gaan zwerven als vrijwilliger op het Spaanse platteland.

Als je naar een boerderij op het platteland gaat zonder eigen vervoer, betekent dat meestal dat je er niet wegkomt zonder een lift van je host. En soms bleken de werktijden wel erg flexibel, waardoor ik nauwelijks mijn eigen plan kon trekken. Of begrepen hosts het niet dat ik behoefte had om me terug te trekken.

Dat heb ik onderschat toen ik besloot om rond te gaan zwerven als vrijwilliger op het Spaanse platteland. Het is iets wat ik anders ga doen. Ik kom erop terug (ja, er volgt nog een vooruitblik op 2018).

De 1e helft van 2017 versus de 2e helft

Ik denk dat er zelden in een jaar zo’n groot contrast zat tussen de 1e helft en de 2e helft als in 2017. In dat 1e halfjaar heb ik mezelf best nog weleens getroost met de gedachte: je kunt altijd nog terug. Als het niks blijkt, zit je met een paar maanden weer in je eigen huis. En je vindt ook vast wel weer een kantoorbaan in de communicatie. Nu is dat meer een schrikbeeld geworden. Ik vind mijn nieuwe leven veels te leuk!

De zin om verder te gaan met ontdekken en ontwikkelen is veel groter dan de angst voor alle spannende stappen die ik nog moet zetten. De laatste die dat verwacht had, was ik zelf.