Hoe leefstijlinflatie erin sluipt

De laatste tijd betrap ik mezelf erop: ik ben weer meer geld aan het uitgeven. En dat is geheel niet toevallig begonnen sinds het moment dat er weer meer geld binnenkomt. Ik ben ten prooi gevallen aan leefstijlinflatie.

Met mate dan hè.

Niks verdiend

De inkomsten hier op Finca Lonica gaan al een tijdje crescendo. Nu kwam ik van ver hoor. Van niks eigenlijk. Het jaar 2018 was sinds mijn vijftiende het enige jaar in mijn leven dat ik (op wat minieme passieve inkomsten na) helemaal niks verdiende. Het was mijn emigratiejaar en ik vond het wel even best. Leve spaargeld.

In december 2018 kreeg ik een uitgeefcontract en ik besloot me in de eerste maanden van 2019 volledig te richten op mijn boek. Ook al word je absoluut niet rijk van een boek, ik kon het me permitteren om nog een tijdje in te teren en zo’n kans krijg je natuurlijk maar één keer. Ik wilde het goed doen. En laten we wel wezen, voor Nederlandse begrippen leefde ik van de wind.

Tekstschrijver

Op 17 mei 2019 leverde ik de eerste versie van mijn manuscript in en op 22 mei lag er een verzoek van een communicatiebureau in mijn mailbox. Of ik tijd had om een overheidsrapport te redigeren. Sindsdien ben ik weer aan het werk als tekstschrijver. Inmiddels werk ik voor twee vaste opdrachtgevers en af en toe komt er nog een los verzoek tussendoor.

Mijn streven was om niet meer dan 12 uur per week te werken, maar dat lukt al een tijdje niet meer. Dat is niet zo heel erg, want sinds een paar maanden groeit mijn spaarrekening weer aan. En dat is fijn natuurlijk. Maar hij groeit niet helemaal evenredig met wat je zou mogen verwachten.

Hallo leefstijlinflatie.

Meer verdienen, meer uitgeven

Leefstijlinflatie is een trut. Vrijwel iedereen heeft er last van. Op de een of andere manier presteer je het altijd om net zoveel uit te geven als er binnenkomt. Ook als je meer gaat verdienen. Kijk maar naar waarvan je leefde in je studententijd. Ging best toch? En toen kreeg je je eerste salaris en opeens gingen de vakanties verder weg, kocht je vaker nieuwe spullen, kwamen er allerlei abonnementen bij en ging je vaker uit eten.

En zo ging dat de hele tijd door. Telkens als je meer ging verdienen, ging dat geld toch elke maand weer op. Ja, je buffer was wat ruimer en je loste weleens wat af op de hypotheek, maar toch.

Geldbewust leven

Bij mij ging het roer in het najaar van 2015 om. Toen ik besloot dat ik een ander leven wilde. En dat ik daarvoor zowel een ruime buffer nodig had als moest leren leven van minder geld. Ik nam al mijn uitgaven onder de loep en verrek, er zat enorm veel zonde, onzin en niet nodig bij. Na een paar maanden had ik mijn uitgaven weten terug te schroeven tot de helft van mijn salaris. Die andere helft gebruikte ik om te sparen, voor het aflosssen op mijn hypotheek en (later) om te beleggen. Ik had er lol in en het werd bijna een sport.

Dat geldbewuste leven ging in de jaren daarna zo door. Eerst was het belangrijk om zoveel mogelijk geld opzij te zetten. Vanaf het moment dat ik mijn baan opzegde en ging zwerven door Spanje was het andersom: het was nu zaak om zo min mogelijk uit mijn buffer te eten.

Badmintontraining

Na twee jaar interen keerde het tij afgelopen zomer. Dat is goed nieuws, want als ik niet genoeg geld zou verdienen dan kon ik hier niet blijven wonen. Maar nu de inkomsten weer prima zijn, is er sluimerend nog iets anders veranderd. Ik geef meer geld uit.

Terwijl ik al die tijd zo braaf en gedisciplineerd heb geleefd, gun ik mezelf weer dingen. Zo besloot ik onlangs om te gaan sporten. Niet door meer te gaan tuinspitten of te houthakken, maar gewoon betaald. Inmiddels heb ik twee keer per week badmintontraining in de gemeentelijke sporthal.

En zo stegen mijn vaste lasten in een keer met 25 euro per maand. Daarbij moest ik een badmintonracket, badmintonschoenen en ook nog shuttles om thuis te kunnen oefenen. En ik had werkelijk niets om aan te trekken naar die sporthal (echt niet), dus ik moest ook sportbroeken, sport-bh’s en van die synthetische zweetshirts.

Hatseflats.

Biologisch en lokaal

Ik ging ook weer een stapje verder in mijn veganistische zoektocht. En dus ben ik van de havermout met Griekse supermarktyoghurt als ontbijt af. Ik permitteer mezelf nu de biowinkel voor suikervrije sojayoghurt, boekweit en kikkererwtenmeel en zo.

Mijn kaasverslaving heb ik nog niet helemaal bedwongen, maar ik schafte wel de goedkope supermarktkaas af. De kaas die ik nog eet, komt nu van lokale boeren. Duurder uiteraard.

Bier en boeken

En weet je wat ik opeens ook weer wat vaker van mezelf mag? Echt goed bier. De delicatessenwinkel hier in de buurt raakt steeds beter gesorteerd en het mag ook best wat kosten. Ik koop flessen en blikken bier die net zo duur zijn als een fles wijn. Of zelfs duurder. Maar ja, dan reken ik even uit hoeveel minuten ik daarvoor moet werken en dan vind ik dat het best mag. Met mate dan hè.

En ik koop weer vaker een boek. En ik werd lid van El Diario, een progressieve internetkrant die veel interessante stukken schrijft. Leefstijlinflatie, allemaal leefstijlinflatie.

En eerlijk gezegd, het is best lekker.