Lentekriebels

Ze zeggen weleens dat je het meeste hebt met het seizoen waarin je bent geboren. Voor mij geldt dat zeker! Elke dag zie ik de blaadjes aan de bomen een beetje groter worden, de stekjes sla en andijvie die ik twee weken geleden kocht bij de buurttuin knallen mijn plantenbakken uit en ik wil alleen maar naar buiten, naar buiten, naar buiten. En ondertussen groeit er een stevig ongeduld…

Eindstreep

Het voelt als ontwaken uit een winterslaap. Opeens vind ik dat het allemaal te langzaam gaat. Ja, ik heb er net drie maanden Spaanse les op zitten. Ja, ik spaar als een malle. Ja, ik ben naast mijn werk ZZP’er geworden. En nu vind ik het opeens allemaal teveel gepruttel. Spaans leren, sparen, een beetje bijklussen… ik zou zo nog jaren door kunnen gaan… Ik mis een eindstreep. Ik zag afgelopen week een grappige en vrij briljante TED talk over uitstelgedrag en toen realiseerde ik me dat ik een deadline mis. Een moment waarop ik alleen nog maar in het diepe kan springen.

Ongeduld en verlangen

Ik weet best dat het door de lente komt. Ik wil met dit weer niet op een kantoor zitten. Ik wil mijn rugzak op en lopen. Ik wil met mijn handen in de aarde wroeten terwijl de zon brandt in mijn nek. Ik wil naar lammetjes kijken en naar dansende koeien. Ik wil naar Schiphol, of desnoods naar Amsterdam Centraal. Eigenlijk gebeurt nu waar ik op gehoopt had. Dat ik vanzelf ga versnellen, uit ongeduld en uit verlangen. Dat het ongeduld en het verlangen sterker worden dan de angst om te springen. Om mijn baan op te zeggen en te gaan.

Iets op het platteland

Ik vertel steeds meer collega’s wat ik van plan ben. En het is frappant hoe vaak ik een vergelijkbaar verlangen terug hoor. Van mensen die – net als ik – hun dagen op een kantoor doorbrengen. Onlangs gaf ik een training. Ik vroeg de deelnemers zich voor te stellen met hun naam en met wat ze het allerliefste zouden willen worden, als alles kon. Ik had voetballers, zangers, piloten, astronauten en schrijvers verwacht. Maar op één na, zeiden ze allemaal hetzelfde: iets met een huisje op het platteland, ergens in Zuid-Europa. Een moestuin, misschien wat yogalessen, zelf wijn maken of een kookschool. Iets met buiten zijn, met rust en natuur, iets met je handen en misschien iets met dieren. En ik dacht alleen maar: ik ga dat dus dóen!

Ander perspectief

Ik laat de lente maar even lekker bloeien. Op 27 april vlieg ik terug naar Asturias. Heul veul zin in! En ik ben benieuwd hoe het is om mijn plan weer even vanuit het andere perspectief te bekijken. Vanuit de plek van aankomst in plaats van de plek van vertrek. Als ik na zo’n tweeënhalve week weer terugkom, staat er een afspraak met de tandarts, eh… met mijn Raad van Toezicht. Komt er een deadline, of wordt het een lome zomer?