En nu weer iets positiefs. Ik heb nog een week voor zeven goede daden voor het einde van het jaar. Een idee dat ik geheel heb afgekeken van collega-blogger Anja van Minimalist Dutchie.
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.
Lekker bezig zijn met fysieke dingen. Hartstikke leuk, maar niet als je ziek bent. Er is geen thermostaat die je dan even een graadje hoger zet. Leve het landleven.
Zelfs als je ziek bent. Eigenlijk.
Opeens realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk nooit meer op vakantie ga. Want ja, waar zou je nog naartoe willen als je halverwege een berg woont met uitzicht op de Picos de Europa?
FIRE (financially independent, retire early) was tot een jaar of vijf geleden nog een hobby van een klein clubje wereldvreemde Excel-types. Inmiddels verschijnen er bijna wekelijks artikelen in de media. En daarmee rijzen ook de misverstanden. Niet zo vreemd, want de FIRE-beweging gaat door het leven met een slecht gekozen naam.
Zeven misverstanden en een poging om ze uit de weg te ruimen.
En de dagen, ze gaan voorbij. Wat niet af is, komt morgen aan de beurt. En als het regent, dan veranderen we het plan. Als de zon uitbundig schijnt ook. Dan pakken we een stoel en een boek.
Kijk, daar gaan de alpenkraaien. Ze zwieren door de lucht. Met een sierlijke bocht strijken ze neer in het veld, op zoek naar wormen, spinnen en andere beestjes.
Ik waan me soms net in Walden.
Er is een ontzettend fijne Asturiaanse gewoonte waar ik aan heb moeten wennen. Werken op basis van vertrouwen. Ik leer langzamerhand om mijn Amsterdamse achterdocht en mijn Hollandse koopmansgeest in Nederland achter te laten. In Asturias draait alles om het opbouwen van duurzame relaties. En dus belazer je elkaar niet en hoef je ook niet altijd het onderste uit de kan.
Prettige bijkomstigheid: vertrouwen maakt gelukkig.
Dat zijn wel zo ongeveer de drie dingen die ik later wil worden. Tweederde daarvan heb ik al aardig bereikt, voor dat oud worden moet ik nog wat geduld opbrengen.
Dit is een vervolg op de post over het hosselpensioen.
Met enige regelmaat krijg ik de vraag waar ik straks van ga leven en hoe het moet als ik arbeidsongeschikt word of te oud om te werken. Het eerlijke antwoord is dat aan mijn keuzes risico’s kleven.
Als je niet teveel hangt aan luxe en bereid bent om je aan te passen aan de omstandigheden, dan vergaat de wereld echt niet zo snel. (Echt niet, zeg ik zachtjes tegen mezelf.)
Over onze behoefte aan zekerheid en de belemmeringen die dit
Ik ben met Project Lonica op zoek naar mijn ikigai. Een Japanse gedachte, die samen te vatten is in dit ene plaatje. Ik las er een boek over in de trein tussen Barcelona en Gijón. En ik bedacht me dat ik vanaf vandaag weer bij iemand ga werken die haar ikigai duidelijk heeft gevonden.