Het wordt een heel matig jaar. Sommige dingen mogen namelijk echt wel wat minder in 2019. Goede voornemens heb ik het over. Het plan is om een aantal dingen alleen nog maar met mate te doen. En vooruit, een aantal andere dingen misschien juist wat meer.
Goede voornemens
Ik heb ze in geen tijden gehad. Om dat te compenseren heb ik voor dit gloednieuwe jaar een kleine waslijst gemaakt. Als ik me hier allemaal aan hou, dan heb ik
En nu weer iets positiefs. Ik heb nog een week voor zeven goede daden voor het einde van het jaar. Een idee dat ik geheel heb afgekeken van collega-blogger Anja van Minimalist Dutchie.
Goede dingenlijst
Anja deed het afgelopen week voor de tweede keer en ze begint steeds meer mensen aan te steken. Mariimma bijvoorbeeld, en verschillende bloglezers. En mij dus. Anja heeft een lijst met wel 45 goede daden om uit te kiezen. Sommige zijn maar een minuutje werk.
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.
Beter dan juli
Het Asturiaanse weer is grillig en geen touw aan vast te knopen. Eind oktober lag er een pak sneeuw in de tuin en de laatste dagen was het weer beter dan in juli. Tijdens de eeuwig durende grijze, natte lente van 2018 (toen
Lekker bezig zijn met fysieke dingen. Hartstikke leuk, maar niet als je ziek bent. Er is geen thermostaat die je dan even een graadje hoger zet. Leve het landleven.
Zelfs als je ziek bent. Eigenlijk.
Arbeidsintensief
Een van de dingen die ik leuk vind aan deze manier van leven is dat het nogal arbeidsintensief is. Het dwingt je om lekker actief te blijven en het maakt je bewust van dingen.
Ik eet nog steeds sla uit eigen tuin, maar
Opeens realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk nooit meer op vakantie ga. Want ja, waar zou je nog naartoe willen als je halverwege een berg woont met uitzicht op de Picos de Europa?
Laatste vakantie
De laatste keer dat ik op vakantie ging, was in april 2017. Een paar dagen naar Krakau met een goede vriend. Daarna ben ik nog in Nederland, Spanje en Zwitserland geweest, maar dat was geen vakantie. Niet as we know it.
Vakantiegevoel
Een vriendin die
FIRE (financially independent, retire early) was tot een jaar of vijf geleden nog een hobby van een klein clubje wereldvreemde Excel-types. Inmiddels verschijnen er bijna wekelijks artikelen in de media. En daarmee rijzen ook de misverstanden. Niet zo vreemd, want de FIRE-beweging gaat door het leven met een slecht gekozen naam.
Zeven misverstanden en een poging om ze uit de weg te ruimen.
1. Financieel onafhankelijk, dat betekent toch dat je je eigen broek kunt ophouden?
Ja, ook. Vroeger had
En de dagen, ze gaan voorbij. Wat niet af is, komt morgen aan de beurt. En als het regent, dan veranderen we het plan. Als de zon uitbundig schijnt ook. Dan pakken we een stoel en een boek.
Kijk, daar gaan de alpenkraaien. Ze zwieren door de lucht. Met een sierlijke bocht strijken ze neer in het veld, op zoek naar wormen, spinnen en andere beestjes.
Ik waan me soms net in Walden.
Terug naar de basis
“I went
Er is een ontzettend fijne Asturiaanse gewoonte waar ik aan heb moeten wennen. Werken op basis van vertrouwen. Ik leer langzamerhand om mijn Amsterdamse achterdocht en mijn Hollandse koopmansgeest in Nederland achter te laten. In Asturias draait alles om het opbouwen van duurzame relaties. En dus belazer je elkaar niet en hoef je ook niet altijd het onderste uit de kan.
Prettige bijkomstigheid: vertrouwen maakt gelukkig.
De garage
Het begon toen ik voor het eerst van mijn leven een
Dat zijn wel zo ongeveer de drie dingen die ik later wil worden. Tweederde daarvan heb ik al aardig bereikt, voor dat oud worden moet ik nog wat geduld opbrengen.
Dit is een vervolg op de post over het hosselpensioen.
Pensioenfrustratie
Het is duidelijk: het onderwerp pensioen leeft. Ik heb met een blogpost nog nooit 2000 pageviews op een dag gehaald. Ik begrijp de frustratie over de verhoging van de pensioenleeftijd en de versobering van pensioenen, zeker bij mensen die
Met enige regelmaat krijg ik de vraag waar ik straks van ga leven en hoe het moet als ik arbeidsongeschikt word of te oud om te werken. Het eerlijke antwoord is dat aan mijn keuzes risico’s kleven.
Als je niet teveel hangt aan luxe en bereid bent om je aan te passen aan de omstandigheden, dan vergaat de wereld echt niet zo snel. (Echt niet, zeg ik zachtjes tegen mezelf.)
Over onze behoefte aan zekerheid en de belemmeringen die dit