No sueñes tu vida, vive tu sueño

Onder de naam ‘Project Lonica’ blogde ik van 2015 tot 2018 over de weg die ik aflegde: van een Amsterdamse kantoorbaan naar een leven op het Spaanse platteland. Dat verhaal is nog steeds terug te lezen in het blogarchief en in mijn boek ‘Het leven is te kort om op kantoor te zitten‘ (Karakter Uitgevers, 2019).

Dit is de samenvatting.

Ik had het prima voor elkaar. Een goede baan met dito salaris, een mooi appartement in Amsterdam, een hypotheek en een pensioen. En toen begon ik te dromen van een ander leven…

Mijn collega’s en leidinggevenden waardeerden me om wat ik deed, maar zelf vroeg ik me steeds vaker af waar ik mee bezig was. Ik sleet mijn dagen met vergaderingen, e-mails, bila’s, telefoongesprekken, intern gedoe en stukken schrijven. Als ik moe en leeg thuiskwam, vroeg ik me af wat mijn productie die dag was geweest. En toch kreeg ik aan het eind van de maand een riant salaris op mijn bankrekening gestort.

Ik was net de veertig gepasseerd en het zag er naar uit dat ik tot mijn zeventigste moest doorwerken. Was dit het leven?

Zoektocht

Nee, dit kon het niet zijn. Het werd tijd om de verlammende angst om mijn zekerheden los te laten te overwinnen. Om een zoektocht te starten naar een leven met meer geluk en voldoening. Die tocht begon met een sabbatical van vier maanden in de zomer van 2015. Ik liep eerst een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela en daarna werkte ik nog zes weken als vrijwilliger in het Ezelparadijs in Asturias, Noord-Spanje.

Een blog

Ik had vier fantastische maanden. Het buitenleven, het fysiek bezig zijn, de overweldigende natuur in Asturias, ik was verkocht. Ik besloot dat ik dát leven wilde, al had ik nog geen idee hoe ik daar ging komen.

En ik besloot om vanaf het begin te gaan bloggen over mijn reis. Inclusief alle twijfels, hobbels en valkuilen die bij zo’n avontuur horen. Allereerst omdat ik heel graag schrijf. Maar al snel kwam daar een reden bij: tot mijn verrassing bleek ik mensen te inspireren. Dat was een belangrijke motivatie om door te schrijven.

In oktober 2015 postte ik mijn eerste bericht. Tot de zomer van 2019 heeft iedereen die dat wilde mijn weg live kunnen volgen.

Stapje voor stapje

Ik heb mijn hele leven aan mijn zekerheden gehangen. Dat begon al toen ik twee was en pas durfde te lopen als ik mijn vaders pink mocht vasthouden. In het begin vond ik het allemaal retespannend en hield ik stevig de reling vast. Dat kon ook gewoon. Ik ben met allerlei voorbereidingen begonnen die ik volslagen risicoloos kon doen, zoals geld sparen en de taal leren.

In oktober 2016 waagde ik de eerste grote sprong en bepaalde mijn ontslagdatum. Tot mijn eigen verbazing vond ik dat toen niet eens zo spannend meer. Dingen zijn eng voordat je ze doet, maar daarna denk je: was ik hier nou zo bang voor?

En zo durfde ik één voor één de volgende stappen aan. De zin en de nieuwsgierigheid wonnen het van de angst. In juli 2017 verhuurde ik mijn Amsterdamse appartement en vertrok naar Spanje. Ik zwierf een halfjaar door het land en werkte op zes verschillende plaatsen als vrijwilliger. In januari 2018 keerde ik terug naar mijn geliefde Asturias in Noord-Spanje. Daar heb ik me in de zomer van 2018 definitief gevestigd. Drie jaar na mijn sabbatical.

Duurzaam leven

Ik heb in de jaren dat ik onderweg was veel geleerd, ook over mezelf. Zo kwam ik er al snel achter dat ik van veel minder geld kon leven dan ik deed. Kunnen leven van weinig is goud waard, want het maakt ontzettend veel meer mogelijk. Ik vond tijd belangrijker dan geld. Ik wilde de dingen kunnen doen die ik graag deed en waar ik voldoening uit haalde.

Het waren ook de jaren dat de klimaatcrisis zich in alle ernst liet zien. Het maakte me steeds bewuster van de kwetsbaarheid van de aarde en ons bestaan hier. Zo duurzaam mogelijk leven werd tijdens mijn zoektocht steeds belangrijker. Ik wilde mijn eigen groente verbouwen, zo min mogelijk spullen kopen en zo plantaardig mogelijk eten. Ik was al jaren vegetariër, maar ik begon steeds meer veganistisch te koken.

Tijd

Zoals andere mensen in geld zwemmen, zo zwem ik in tijd. Gemiddeld besteed ik ongeveer 16 uur per week aan mijn werk als tekstschrijver. De rest van mijn tijd gaat op aan van alles. Ik werk een beetje in de moestuin of aan de houtvoorraad, ik zorg voor dieren, doe vrijwilligerswerk, maak kustwandelingen, zwem veel en in 2019 schreef ik mijn eerste boek.

Maar ik zit ook vaak genoeg op een dinsdagmiddag in de tuin gewoon wat te lezen. Ik lummel wat af en de wekker gaat hier nog maar zelden.

Veel dingen zijn arbeidsintensiever geworden dan toen ik nog in Amsterdam woonde. Uien zitten niet meer in een netje dat je bij de supermarkt koopt. Eerst moet je ze planten en verzorgen, dan oogsten, dan te drogen hangen en uiteindelijk op een donkere en koele plek opslaan. Dat maakt je bewust van de waarde van dingen. En het geeft enorm veel voldoening.

Het roer om

Ik ontdekte dat ik lang niet de enige ben die niet gelukkig werd van een kantoorbaan. Maar veel mensen denken dat het niet anders kan. Dat de hypotheek nou eenmaal moet worden betaald, dat het leven ophoudt als je geen carrière meer maakt en niet meer op de ouderwetse manier pensioen opbouwt. Of ze denken dat ze het niet durven om hun leven om te gooien.

Ik schreef mijn boek omdat ik daarmee andere mensen wilde stimuleren om ook het roer om te gooien. Je hoeft natuurlijk niet hetzelfde te gaan doen als ik, maar het is heel zonde als je in het leven niet doet wat je graag doet. No sueñes tu vida, vive tu sueño. Droom niet je leven, maar leef je droom.