Negen maanden in een geel huis halverwege een berg

Vandaag precies negen maanden geleden kwam ik hier met mijn schamele bezittingen de berg op gereden. Het regende en het was stikbewolkt. De eerste vier dagen kon ik nauwelijks het eind van mijn landgoed zien. Laat staan het uitzicht op de Picos. En ik dacht: madre mía, vanaf nu woon ik dus hier. In het zomerhuis van een overleden echtpaar.

In negen maanden tijd is het mijn huis geworden. En ik denk nog steeds regelmatig: madre mía.

Verhuisd

19 juli 2018 was een rare dag. Op 18 juli was ik met een achterbak vol spullen van het Ezelparadijs naar de notaris in Gijón gereden om het koopcontract te tekenen. Die nacht ben ik in een hotel in Gijón blijven slapen. En op 19 juli reed ik naar mijn nieuwe huis.

Ik maakte met mijn gisteren ontvangen sleutels de deur open, laadde de kofferbak uit, legde mijn kleren in de kast en dat was dat. Ik was van een Amsterdams appartement naar het Spaanse platteland verhuisd.

Vakantiehuis

In Spanje is het heel normaal dat je een huis verkoopt met alles erin. Je haalt als het ware je kleren en het serviesgoed uit de kast, pakt wat fotolijstjes in en de tv natuurlijk, en de rest laat je staan voor de nieuwe bewoners. Toen ik hier aankwam, stond er een zithoek, een dressoir, een eettafel met zes stoelen en heel veel kitsch en andere troep. En boven waren de bedden nog gewoon opgemaakt.

Ik ben die eerste avond zo in een opgemaakt bed geschoven.

Ik ben die eerste avond letterlijk zo in zo’n opgemaakt bed geschoven. Ik had ook weinig keus, want eigen beddengoed had ik niet. En dan heb je dus de eerste dagen het gevoel dat je in een vakantiehuisje woont. Sowieso omdat ik twee weken eerder nog gewoon in mijn eigen Amsterdamse appartement sliep.

Juli 2018 was de gekste maand uit mijn leven.

Twee kuub spullen

Op dag twee in mijn nieuwe huis kreeg ik meteen logees. Het ging allemaal net. Er waren boven nog een paar opgemaakte bedden, in de keuken waren precies drie borden en een paar kopjes achtergebleven en ik had zelf nog een hapjespan en wat vorken en lepels bij me van mijn tijd in Ribadesella.

Langzaam groeide ik in mijn huis.

In de weken daarna begon ik te beseffen dat dit geen vakantiehuis was. Ik kocht een dekbed voor mezelf, de dochter van de voormalige bewoners haalde wat spuuglelijke meubels op, uit Amsterdam arriveerde twee kuub aan spullen van mezelf en op de benedenverdieping werd de boel flink verbouwd. Langzaam groeide ik in mijn huis.

Herinneringen

En er kwamen herinneringen. Van zomeravonden met vrienden op de veranda, de eerste keer dat mijn ouders kwamen logeren, de dagen dat mijn kittens de wereld ontdekten, van rupsenplagen, bosbranden en overstromingen. Er kwamen mensen eten, er bleven mensen slapen, ik leerde mijn buren kennen en ik had mijn eerste Workawayers.

Mijn plek

Wat is er hier in die negen maanden eigenlijk al veel gebeurd en veranderd. En niet alleen in en om het huis. Ik leerde autorijden en kettingzagen, ik kreeg een uitgeefcontract, ik legde een moestuin aan en ik kreeg een nieuw soort van sociaal leven.

Nog steeds vind ik het niet normaal.

Na negen maanden is dit echt mijn plek geworden.  Maar nog steeds vind ik het niet normaal. Nog steeds ben ik elke ochtend benieuwd wat ik zie als ik de rolluiken van mijn slaapkamerraam omhoog doe. Nog steeds kan ik van mijn laptop opkijken en vol ongeloof naar de bergen staren.

En nog steeds word ik elke dag een beetje verliefder op deze prachtige plek op de aardkloot. Madre mía, ik woon hier dus gewoon.