Nog 4 weken…

Mensen vragen al een tijdje of ik al aan het aftellen ben. Bij deze. Er hangt een whiteboard in mijn woonkamer. Daarop hou ik sinds het Pinksterweekend bij hoeveel dagen er nog over zijn. Vandaag staat er ’28’.

De rest van het whiteboard is gevuld met mijn to do list, die nog elke dag groeit.

Eerste ingepakte dozen

Het goeie nieuws is dat er inmiddels ook dingen van de to do list afgestreept worden. In het afgelopen Pinksterweekend werden de eerste dozen ingepakt en heb ik het ontspullen ook weer eens in de praktijk gebracht. Want ja, als je toch je hele huis geschikt moet maken voor een nieuwe, tijdelijke bewoner, dan kun je net zo goed eens kritisch door je spullen heen. Scheelt een hoop gesjouw naar Spanje straks. En dus ging er uiteindelijk een groter volume richting de papier- en afvalcontainer dan dat er in een doos terecht kwam.

20 jaar oude studieboeken

Laten we wel wezen: waarom moet je studieboeken bewaren die ruim 20 jaar in de kast staan te verstoffen? Boeken over de EU van vóór de invoering van de Euro, over de Nederlandse politiek van vóór Pim Fortuyn en een heel optimistisch boek over het einde van de geschiedenis van Francis Fukuyama. Het leest inmiddels als een historische roman. De strekking: nu de Koude Oorlog was afgelopen, zou het niet lang meer duren voordat alle landen in de wereld liberale democratieën werden. Dat leverde voor iedereen welvaart op en niemand zou nog reden hebben om oorlog voeren. Eind goed al goed. Het was een van de meest gezaghebbende boeken uit mijn studietijd. Tijden veranderen.

In de watten gelegd

Onderweg op mijn duinentweedaagse mocht ik bij mijn lieve ouders slapen. Ze hebben me in de watten gelegd. Met de auto opgehaald bij Duinvermaak na wandeldag 1, gespreid bedje en een frisse douche bij aankomst, Volkspils in de koelkast, aanschuiven aan tafel met asperges op het menu, samen spelletjes doen. De volgende ochtend ontbijten in de zon, met de auto weer afgeleverd in de duinen en bammetjes met guacamole mee in de rugzak. En een stuk pompoentaart, zodat ik ‘s avonds na thuiskomst niet hoefde te koken.

Ik wou dat ze kinderen hadden gekregen die niet allemaal het land uit wilden.

Afscheidsfeestje

Het worden nog 4 rare, leuke, intense en soms moeilijke weken. En nee, mijn housewarmingparty is niet dichterbij dan ik denk. Ze hebben nog geen verhuisdozen voor digitale nomaden. De dozen hierboven zitten al decennialang in de familie. En ik hou van recyclen. Er komt nog wel een bescheiden afscheidsfeestje. Twee zelfs. Een borreltje met mijn collega’s in een biercafé (laatste kans om ze cultuur bij te brengen) en een klein feestje met goede vrienden en familie (want het zelfgebrouwen bier moet op). En ik hou dus niet van afscheid nemen hè?

Hoe zat het ook alweer?

• Het Grote Plan (het verloop van Project Lonica sinds september 2015)
• April FAQ (veelgestelde vragen)