Nooit meer op vakantie

Opeens realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk nooit meer op vakantie ga. Want ja, waar zou je nog naartoe willen als je halverwege een berg woont met uitzicht op de Picos de Europa? 

Laatste vakantie

De laatste keer dat ik op vakantie ging, was in april 2017. Een paar dagen naar Krakau met een goede vriend. Daarna ben ik nog in Nederland, Spanje en Zwitserland geweest, maar dat was geen vakantie. Niet as we know it.

Vakantiegevoel

Een vriendin die bij me logeert vroeg of ik met mijn nieuwe levensstijl nog weleens een vakantiegevoel heb. Het eerste halfjaar na mijn vertrek uit Nederland had ik zeker ‘ja’ gezegd. Voortdurend. Maar nu is wat ik vroeger een vakantiegevoel noemde een permanent gevoel geworden. De nieuwe status quo.

Ik lunch buiten op de veranda.

Ik zit bijna dagelijks een halfuurtje gewoon een beetje in de zon. Of ik lunch buiten op de veranda. Als ik opkijk, zie ik de bergen. Het gevoel van stress ken ik niet meer. Ik sta op als ik wakker word. En ik doe de hele dag waar ik zin in heb. Of wat ik nuttig vind. In ieder geval iets wat ik zelf wil doen en niet iets wat me opgedragen wordt door een baas.

Even er helemaal uit

Vakantie is eigenlijk best een raar fenomeen. We laten alle luxe en comfort van thuis achter om ergens op een camping met een gasstelletje te gaan klooien. En dan blijkt ‘s nachts dat de tent lek is. Of het luchtbed. Maar niet voordat we met zijn allen in de file hebben gestaan op de Route du Soleil. Of als sardientjes in een charter hebben gezeten.

En dan blijkt ‘s nachts de tent lek. Of het luchtbed.

Na gemiddeld 11,2 dagen komen we weer thuis en dan zijn we 605 euro per persoon lichter (cijfers CBS, lange vakanties buitenland). En waarom? Omdat we het nodig hebben. Om de werkstress kwijt te raken, om uit de dagelijkse sleur te zijn, om uit te slapen en eindelijk even niks te hoeven.

Buitenlucht

Toen ik nog op kantoor werkte, had ik 22 vakantiedagen per jaar. Een krappe vierenhalve week. Daar pluste ik dan nog wat dagen bij door handig gebruik te maken van feestdagen en wat compensatie van overwerk. En wat keek ik er elke keer naar uit. Want dit hierboven, dat is natuurlijk allemaal een beetje gechargeerd.

Terug naar het simpele leven.

Ik had heerlijke vakanties. Een paar weken met de rugzak wandelen door het Franse of Spaanse platteland. Terug naar het simpele leven. Een korte broek aan, een in de tas. De hele dag in de buitenlucht, genieten van de natuur, de vogels en de vergezichten. Overdag niet weten wie je tegenkomt, ‘s avonds niet weten waar je slaapt.

Man, wat had ik daarna een moeite om mezelf weer op te sluiten in een kantoorgebouw.

Niet meer op vakantie

Ik vraag me af of ik ooit nog op vakantie ga. Best een gek idee. Maar ja, als je elke dag kunt doen wat je graag doet, dan heeft vakantie zijn functie verloren. Natuurlijk, ik bezoek af en toe familie en vrienden in Nederland. En ik heb een broer in Zwitserland. Verder zie ik mezelf hier in Spanje nog wel uitstapjes maken. Maar vakantie as I knew it? Waarom?

Ik kan zo een tent opzetten met uitzicht op de Picos.

Ik hoef niet meer te kamperen om eindelijk het buitenleven te ervaren. Ik kan elke dag buiten zijn. En ik kan in mijn eigen tuin een tentje opzetten met uitzicht op de Picos. Even alle werkstress loslaten en er helemaal uit? Welke werkstress? Waar uit?

Nooit meer op vakantie. Arme ik.