Ondergedompeld in de ezelgemeenschap
Ik was even vergeten hoe het was. Doei buitenwereld, hoi mini-wereld. Het is een intensief leven met een kleine groep mensen. Plus 27 ezels, een muildier, 2 paarden, 2 pony’s, een zwijn, 5 honden en 8 katten. Daar hebben we onze handen vol aan. Zo vol, dat een digitaal dieet vrijwel vanzelf gaat.
Zelfs dit ene blogje kon ik – ondanks dat ik er speciaal tijd voor had georganiseerd – niet zonder onderbreking schrijven. Er gebeurt altijd wel wat in het Ezelparadijs.
De hele dag in de weer
Ik kon deze blogpost schrijven, omdat ik gisteren de middagronde mocht skippen. Dat gaf me eindelijk wat aaneengesloten uren om wat dingen voor mezelf te doen. Dacht ik, het liep een klein beetje anders. Het is hier elke dag woekeren met tijd, deels omdat de dag in stukjes is verdeeld. Zo ziet dat eruit:
- 7.45 uur: Alle dieren voeren en de honden uitlaten
- 9.00 uur: Samen ontbijten met havermoutpap
- 9.45 uur: De afwas, ezelverzorging (borstelen, hoeven schoonmaken), de ezels de wei in laten en stallen schoonmaken
- 11.30 uur: Koffiepauze
- 12.00 uur: Afmaken van de stallen, de honden uitlaten (kleine ronde), allerhande klussen (reparaties, hekken bouwen, werken in de moestuin, de lunch koken…)
- 14.00 uur: Gezamenlijke lunch
- 15.00 uur: Afwas en siësta (de niet-stilzitters werken overigens gewoon door)
- 17.15 uur: De ezels binnenhalen, alle dieren voeren en de honden uitlaten
- 18.45 uur: Borrel/hangtijd en eten koken
- 20.00 uur: Samen avondeten
- 21.00 uur: De afwas, de honden laten plassen en een check bij alle stallen met een flinke hand stro
Een dag vol losse brokjes dus. Met weinig tijd om eens even rustig te gaan zitten schrijven.
Even schrijven is een hoop werk
Wat ook niet helpt is mijn huidige slaapplaats. Die is in een uithoek van het terrein van acht hectare. Ik slaap in de cabaña. Een schattig huisje, dat in de zomer verhuurd wordt aan gasten. Als ik bijvoorbeeld na de lunch wil schrijven (of doelloos surfen op het internet om aan mijn social media verslaving te werken), dan gaat dat ongeveer zo:
Buitenschoenen en buitenbroek aan, over modderige heuvels naar de cabaña lopen, bij het riviertje een emmer vullen om de wc te kunnen doortrekken, aanmaakhoutjes voor de kachel hakken, binnenschoenen (ja jongens, mijn crocs, zó handig) en binnenbroek aan, vuurtje stoken, kopje thee zetten en laptop openklappen. Tegen de tijd dat ik geïnstalleerd ben en het een beetje warm begint te worden in het huisje, moet ik weer terug.
Uitbraak
Dat deze ezelgemeenschap me nogal opslokt, wordt bevestigd terwijl ik dit schrijf. Plotseling staat er een vrijwilliger voor de deur van de cabaña en zie ik een ezel in de tuin (daar hoort hij niet). ‘Hier,’ zegt Rebecca haastig. Ze duwt me een tas met hooi en 3 bakken met voer in mijn handen, ‘verstop die even, dan haal ik Miche uit de tuin.’ Ik zet het voer binnen neer en hijs me snel in mijn buitenbroek en buitenschoenen.
‘Maya is kwijt en Eeyore en Fiona zijn uitgebroken’, roept Rebecca naar me.
Terwijl Rebecca met Miche in de weer is (en onderwijl haar pink kneust), leid ik Burri en Burribu, de andere twee ezels die bij deze groep horen, naar hun stal, die een stukje achter de cabaña ligt. ‘Maya is kwijt en Eeyore en Fiona zijn uitgebroken’, roept Rebecca van een afstandje naar me. (Maya is een hond en Eeyore en Fiona zijn twee ezels, ook wel bekend als the evil sisters).
Kjer en An zijn in de auto gesproken om de Evil Sisters te zoeken.
Terwijl Rebecca Maya gaat zoeken, voer ik Miche, Burri en Burribu. Als ik terugloop van de stal, zie ik gelukkig Rebecca met Maya op een heuvel. Ondertussen komen Iñigo en Tessel – twee andere vrijwilligers – aangelopen. Kjer en An blijken inmiddels in een auto te zijn gesprongen om de Evil Sisters te zoeken. Het begint donker te worden.
Een kwartier later is het aardedonker.
Ik besluit bij de cabaña te blijven, daar mijn ogen en oren open te houden en meteen de tweede voerronde te verzorgen in de cabañastal. Meer kan ik nu waarschijnlijk niet doen. Ik vraag Rebecca om me te appen als ze me verder nodig hebben. Een kwartier later is het aardedonker. Ik ga weer naar binnen, gooi nog wat hout op de kachel en hoop maar dat Kjer en An de twee uitgebroken ezels gevonden hebben.∗
De watersituatie
Het zijn niet de makkelijkste omstandigheden waarin we ons werk doen. Sinds het voorjaar van 2017 kwam er geen drinkwater meer uit de kraan. Het is vorig jaar uitzonderlijk droog geweest in Asturias en het ezelparadijs heeft een aansluiting bovenin het gemeentelijke reservoir en zat dus als eerste zonder water.
Eergisteren ben ik voor het eerst onder de douche geweest.
Al die tijd moest het drinkwater in een 4×4 gehaald worden bij een waterpunt op een recreatieplaats, hier een kilometer vandaan. Dagelijks reden twee vrijwilligers daarheen en vulden een batterij jerrycans met in totaal 280 liter water. Douchen beperkten we tot een minimum en de wc spoelden we door met emmers uit een andere bron.
Tot een paar dagen geleden eindelijk het water weer ging stromen! Na maanden van regen moest het er een keer van komen. De watersituatie is dus verbeterd en we hoeven niet meer dagelijks met de 4×4 naar een kraan te rijden, maar we zijn nog steeds zeer voorzichtig. Eergisteren ben ik voor het eerst onder de douche geweest.
Niks of niemand is hier dus schoon.
Omdat het de laatste tijd flink geregend heeft, is het terrein op veel plekken in een modderpoel veranderd. We glibberen de berg op en af (ook in het donker, best spannend) en zakken er regelmatig tot onze enkels in. Vandaar dus niet alleen buitenschoenen maar ook een buitenbroek. Niks of niemand is hier schoon.
Aandacht verplaatsen
Wat is hier leuk aan? Allereerst is het een mooie proef hoe het is om te wonen op het Asturiaanse platteland in de winter. Ik hoef zelf geen 46 dieren en ik hoop het qua water en hygiëne ook beter te regelen. Maar als ik het hier vreselijk zou vinden, dan moet ik waarschijnlijk niet zelf op dit platteland willen wonen.
Mijn aandacht moet nu hier bij de mensen en de dieren zijn. Dus ik zet mijn digitale dieet nog even voort.
Maar ik vind het hier niet vreselijk. Ja, ik heb weer moeten wennen. Ik was gewend geraakt aan een zekere luxe en erg veel tijd om te schrijven en van alles online te doen. En nu ben ik erin aan het berusten dat dat hier niet gaat. Dat mijn aandacht bij de mensen en de dieren hier moet zijn. Het is op dit moment een hele fijne groep. We zijn nu nog met zijn negenen. De komende dagen gaan er drie mensen weg. Dat betekent dat het straks nog meer aanpoten wordt. En dan moet mijn aandacht gewoon hier zijn. Dus ik zet mijn digitale dieet nog even voort.
Huurcontract
Zaterdag heb ik een vrije dag. Dan ga ik naar Ribadesella. Een fijn kustplaatsje hier niet zo ver vandaan. Daar installeer ik me met een laptop in het café, om alle dingen te doen waar ik hier en nu geen tijd voor heb.
Ik heb het appartement bekeken, toen ik vanuit Gijón op doorreis was. Het is perfect, maar er zit een andere huurder in.
Als het goed is, ga ik dan ook een huurcontract tekenen. Ik heb het appartement op 10 januari bekeken, toen ik vanuit Gijón op doorreis was naar het Ezelparadijs. Het is perfect, maar er zit op dit moment een andere huurder in. Waarschijnlijk komt het begin maart vrij. Of ik tot die tijd in het Ezelparadijs blijf, moet ik nog besluiten. De kans is aanzienlijk. Ik ben hier alweer aardig geland en ik leer genoeg dingen die straks van pas komen.
Zolang ik vrijwel geen geld uitgeef, heb ik eigenlijk ook helemaal geen haast. Ik heb alleen die tranquilo-modus nog nét niet helemaal teruggevonden, maar dat komt vast goed. Ik dompel mezelf dus weer onder.
∗ Ja, ze zijn terug! Kjer heeft Eeyore en Fiona met de auto gevonden. Louise en An hebben ze veilig teruggebracht naar hun stal.
Comments
Zeker met die blubber zooi zou ik toch voor laarzen gaan, zien er ook niet uit maar zijn beter dan die crocs 😉 Succes met die eigenwijze ezels
Haha, de crocs zijn voor binnen. Buiten draag ik werkschoenen.
Die crocs blijven een gevoelig puntje voor je, CF? Ik zou bijna crocs aanschaffen voor in Leuven:-P
Ik heb inderdaad een gruwelijke hekel aan die dingen, Birkenstocks staan ook heel hoog op dat lijstje. Heb Mrs CF al gedreigd met een scheiding als ze die dingen aan zou doen 😉
Wat een heerlijk verslag. Ik ben heel benieuwd of je besluit toch wat langer te blijven nog.
En fijn dat ze weer terecht zijn. 🙂
Volgens mij voelt het toch een beetje als thuiskomen, al heb je al die modder dan nog nooit meegemaakt.
Het voelt zeker als thuiskomen 🙂
Met een grote glimlach gelezen over de ‘the evil sisters’. Wat een sodemieters die twee, voor jou lastig, maar voor mij genieten. Je schrijft er zo leuk over.
Ik wil wel meer over ze lezen 😉 en over Burri en Burribu. Alleen die namen al, heerlijk!
(Ik weet dat je nu geen tijd hebt, maar misschien later een boek over je avonturen in het ezelparadijs 🙂
Grtjs Astrid C.