Pioniers: de vrijheid om te ontdekken

Sietske Meerloo staakte haar internationale marketingcarrière en ging samen met haar man Tariq op het Spaanse platteland wonen. Ze kozen voor een leven dichtbij de natuur, met onzekerheden, experimenten, vallen en opstaan. ″De grootste vrijheid is dat je fouten mag maken en dat er niemand is die tegen je zegt: ja hallo, wat heb je nou weer gedaan?″

Internationale carrière

Waar het vandaan komt weet ik niet maar het internationale heeft er altijd in gezeten. Toen ik 12 was, hing de kaart van Australië boven mijn bed nadat mijn beste vriendinnetje en ik hadden bedacht dat we daar een schapenboerderij zouden gaan runnen. Zij wilde helikopterpiloot worden, dus zij zou de schapen met een helikopter de goede kant op drijven en ik zou haar te paard helpen.

Ik moest op de kaart opzoeken waar het lag, maar ik kon niet wachten om te gaan.

Je wordt opgevoed met het idee dat je voor jezelf moet kunnen zorgen, zeker als vrouw. Het begint met een goede opleiding. Omdat dat internationale al aan het kriebelen was, koos ik voor een Bachelor in Hotel Management, want daarmee kon ik overal ter wereld aan de slag. In 2000 vertrok ik naar het Midden-Oosten om in het Sheraton in Doha te gaan werken. Ik moest op de kaart opzoeken waar het lag, maar ik kon niet wachten om te gaan.

Ik was een beleidsmedewerker geworden. Iemand die dingen uittypte, die mensen op de werkvloer moesten gaan doen.

Vanuit Qatar verhuisde ik naar Dubai, ik was aangenomen op het regionaal kantoor van een hotelketen. Dat was een hele mooie stap in mijn prille carrière. De volgende promotie was een baan op het hoofdkantoor in Brussel, carrièretechnisch gezien een droom. Ik zat dus binnen 5 jaar op een hoofdkantoor. Helaas bleek al snel dat ik een beleidsmedewerker was geworden, iemand die dingen uittypte die mensen op de werkvloer moesten gaan doen. Ik reisde veel, met de president mee naar allerlei beurzen, maar in feite droeg ik zijn tas. Na een tijdje besefte ik dat ik het op papier helemaal gemaakt had, maar dat ik er niet gelukkig van werd.

Terug naar het Midden-Oosten

Het Midden-Oosten trok mij nog steeds, daar had ik toch een beetje mijn hart verloren, dus ik ben teruggegaan en maakte een nieuwe start bij een bedrijf dat congressen, conferenties en beurzen organiseerde. Het leverde een fors salaris op en dat was interessant, maar de manier waarop het bedrijf gerund werd en de mannen-cultuur die er heerste, begonnen me na een aantal jaren steeds meer tegen te staan.

Wilde ik mijn ziel en zaligheid in werk voor een ander stoppen, om dan na mijn pensioen te doen wat ik zelf wilde doen?

Ik ontmoette Tariq en samen maakten we plannen om naar Jordanië te verhuizen. Eenmaal gesetteld in Amman werden onze beide vaders ziek. Mijn vader was net met pensioen en dat zette mij aan het denken. Ik vroeg me af of ik mijn ziel en zaligheid in werk voor een ander wilde stoppen, om dan pas na mijn pensioen te doen wat ik zelf wilde doen. Of wilde ik er meer uithalen?

Levensvragen

Mijn vader kwam er weer bovenop, maar Tariq’s vader is overleden. Als er mensen van wie je houdt dood gaan, dan worden vragen over het leven tastbaar en echt. Ik realiseerde me heel goed dat er geen garanties zijn en dat mijn leven korter kan zijn dan ik zou willen. Zou ik niet liever dood gaan, wetende dat ik gedaan heb wat ik in mijn hart het liefste zou willen doen?

Tariq werkte als commercieel fotograaf, maar hij had het gevoel dat hij zijn ziel verkocht.

In Amman was ik de directeur van het Nederlands Instituut, maar door omstandigheden hield het op te bestaan. Tariq werkte als commercieel fotograaf voor diverse opdrachtgevers, maar hij had het gevoel dat hij zijn ziel verkocht. Zijn passie voor zijn werk als kunstenaar en fotograaf kwam niet tot zijn recht.

Permacultuur

Een toevallige wijnproeverij georganiseerd door een vriend van ons in Jordanië bracht ons inspiratie. Omar, een uitstekende verhalenverteller, deelde zijn passie voor goede aarde. Hij beweerde dat je als wijnproducent met name ‘soil manager’ bent. Hij haalde een enorm boek tevoorschijn en gaf het ons te leen: de permacultuur bijbel van Bill Mollison. Wat een eye opener!

Het roer om

In 2010 namen we een gigantische stap. We wilden terug naar Europa, maar we wilden ook het roer omgooien. Dus we besloten iets compleet anders te doen. We kochten een klein stenen huis in de Alpujarra in Andalusië op 1400 meter hoogte. Off the grid met een eigen waterbron en zonnepanelen. Onze Saluki′s en Arabische paarden verhuisden mee van Jordanië naar Spanje en de 2,5 hectare grond van onze finca kwam dus goed van pas.

De onverharde toegangsweg was 7 kilometer lang. Ik denk niet dat we wisten waar we aan begonnen.

We bouwden paardenstallen en een rijbak en legden een groentetuin, een fruitboomgaard en een notenboomgaard aan. De onverharde, steile toegangsweg was 7 kilometer lang en we zaten 40 minuten rijden van het dichtstbijzijnde dorp. Ik denk niet dat we wisten waar we aan begonnen, maar we wilden echt een nieuw hoofdstuk starten. Achteraf gezien was het het begin van een nieuw boek.

Geen garanties

We hadden geen uitwerkt plan, want we wilden het avontuur aangaan. Natuurlijk denk je wel na over hoe het over 10 jaar moet, maar je leven kan dan ook compleet anders zijn. Als je er niet meer bent, dan is al dat gespaarde pensioen ook voor niets. Om nog maar te zwijgen over het feit dat er wellicht geen pensioen meer uitgekeerd wordt over 20 jaar. Niets in het leven is gegarandeerd, dus carpe diem en geniet van het nu.

Met een goedgevulde kop soep en een stuk brood kom je een heel eind. Eten moet in eerste instantie voedzaam zijn.

Als je deels zelfvoorzienend leeft, zijn je rekeningen laag. Onze grootste kostenposten zijn de auto, de verzekeringen daarvoor, internet en onze ziektekostenverzekering. Je komt erachter dat je met heel weinig een heel eind komt. Van een beetje moestuin kun je al 5 maanden per jaar eten en met een goedgevulde kop soep en een stuk brood kom je een heel eind. Eten moet voedzaam zijn en natuurlijk kook ik het liefste ook nog lekker, maar eten is in eerste instantie functioneel.

Vrijheid om te leren

De grootste vrijheid van dit leven is dat je dingen kunt uitproberen en dat je daarvan kunt leren. Ik denk dat dit in veel bedrijven is weggenomen van medewerkers. Het gaat alleen nog maar om presteren. Maar leren is juist wat het leven interessant maakt. Dat je in je eigen groentetuin dingen kunt planten en dat je dan zelf ontdekt dat de sla het echt niet trekt in de hitte van de zomerzon. Heerlijk dat er dan niemand is die tegen je zegt: ja hallo, wat heb je nou gedaan?

Niet toekomstbestendig

Een aantal jaren stopte ik mijn ziel en zaligheid in die plek, we transformeerden het land en het huis. Tariq was de eerste die zei: ´Siets, dit is niet toekomstbestendig.´ Ik was daar heel teleurgesteld over en om na te denken ben ik een week weggegaan. Ik heb mezelf de vraag gesteld: wat wil ik nou eigenlijk in het leven? Waar word ik gelukkig van en wat wil ik doen?

Als ik diep in mijn hart kijk, wil ik heel graag mijn kennis delen over het werken met paarden. Maar hoe kan dat bovenop een berg waar niet eens een paardentrailer kan komen?

Ik weet dat het een luxe is om je paarden aan huis te hebben maar voor mij was dit ook een enorme learning curve. Mijn band met de twee van mij veranderde en ik leerde enorm veel. Ik heb mijn manier van werken met de paarden aangepast en ook hoe we de paarden houden heeft zich ontwikkeld tot een holistisch model (mede geïnspireerd door permacultuur). Als ik diep in mijn hart kijk, dan wil ik heel graag mijn kennis delen over het werken met paarden. Maar hoe kan ik dat doen bovenop een berg waar je niet eens met een paardentrailer kunt komen?

Van Zuid-Spanje naar Noord-Spanje

Na die week ben ik teruggekomen en ik heb tegen Tariq gezegd: je hebt gelijk, we moeten een andere strategie kiezen. We maakten plannen en kwamen erachter dat we allebei onze kennis zouden willen delen met anderen. Tariq op het gebied van fotografie en ik op het gebied van paarden. Dus we verhuisden van het zuiden van Spanje naar het noorden.

Gasten ontvangen en het mensen naar de zin maken, dat past wel in mijn straatje.

In januari 2017 namen we een B&B in Galicië over. Als je workshops wilt geven, waarom zou je mensen dan niet ook bij jezelf onderbrengen? De hotellerie is toch iets dat in mij zit en ik heb het altijd leuk heb gevonden. Gasten ontvangen en het mensen naar de zin maken, dat past wel in mijn straatje. We hebben een prachtige combinatie gevonden: een bijzondere locatie, een groentetuin, ruimte voor de paarden, een B&B met mooie, originele kamers en een studio waar Tariq de ruimte heeft om te doen waar hij goed in is. Alles bij elkaar is het eigenlijk gewoon perfect. En voor de rest: vamos a ver.

Leven met de natuur

We leven zoveel mogelijk samen met de natuur en volgens de principes van permacultuur. Alles in de natuur is met elkaar verbonden en je kunt daar als mens alleen maar in meegaan. Als groente X het in jaar 1 heel goed heeft gedaan, dan kun je er niet vanuit gaan dat dat in jaar 2 ook wel weer zo zal zijn. Daar word je bescheiden van, je bent als mens onderdeel van een veel groter geheel.

Een kantoorbaan is geen school voor het leven. Er is geen ruimte om te onderzoeken, om fouten te maken, om te ontdekken.

In de stad ben je hiervan ontkoppeld. Donker of licht, je staat vroeg op. Dan stap je in de file naar je werk en zit je op kantoor, terwijl je nauwelijks weet wat voor weer het buiten is. Vervolgens in de file weer naar huis, snel wat eten, moe op de bank en op tijd weer naar bed. Een kantoorbaan is geen school voor het leven. Er is nergens ruimte om te onderzoeken, om fouten te maken, om te ontdekken en jezelf te verrijken. Dat is zo jammer. When the shit hits the fan, dan heb je niets aan die kantoorvaardigheden, maar dan weet ik nog wel een paar handige dingen waar ik goed in ben.

Vertrouwen hebben

Ik denk dat veel mensen als ze diep in hun hart kijken niet doen wat ze het allerliefste doen. Vaak zeggen mensen tegen me: ‘Ik wou dat ik kon doen wat jij doet!’ Dan zeg ik: ‘Iedereen kan het.’ En dan antwoorden zij: ‘Ja maar het is eng.’ Natuurlijk is het eng. Om te veranderen moet je een onzekere stap zetten.

Het is niet makkelijk. Als het makkelijk zou zijn, zou iedereen het doen.

Het is niet makkelijk. Als het makkelijk zou zijn, zou iedereen het doen. In onzekere situaties leer je om vertrouwen te hebben in het leven en vertrouwen te hebben in jezelf en elkaar. Het is een prachtige ontdekkingstocht, waarin je nieuwe talenten van jezelf tegenkomt. Het is maar net wat je uit het leven wil halen. En ik zeg: haal er alles uit wat erin zit.

Nieuwsgierig geworden naar de B&B van Siets en Tariq? Dit is Casa da Cabaza. 

Dit is deel 9 in de serie Pioniers, die zijn keurige 14-daagse frequentie heeft verloren. Dat betekent dat ik weer op zoek ben naar nieuwe verhalen. Speciaal verzoek: ken je of ben je de bewoner van een tiny house? Ik hoor het graag!