Pioniers: een eenvoudig leven in het bos

Thomas en Astrid lieten hun kantoorbanen voor wat ze waren en begonnen natuurkampeerterrein Fontebona op het Spaanse platteland. Hun consumptiepatroon evolueerde langzaam mee. Het werd steeds duurzamer en zelfvoorzienender. ‘Als ik nu terugkijk, is naar het buitenland gaan niet de grootste stap geweest. Het belangrijkste was dat we heel veel loslieten.’

Buitenland

Thomas: ‘Mijn ouders werkten begin jaren ’80 in Zambia. Ik was 16 en woonde er ongeveer een jaar. Die ervaring is me altijd bijgebleven. Mensen leven daar veel dichter bij de werkelijkheid. In Nederland was iedereen heel erg bezig met wat er in de media gebeurde, zelfs in die tijd al. In Zambia leefde je gewoon je eigen leven. Vanaf die tijd wilde ik naar het buitenland.’

Ik was vroeger een kantoormeisje, maar ik werd er niet gelukkig van.

Astrid: ‘Ik was vroeger een kantoormeisje. Ik woonde in Amsterdam en was uiteindelijk communicatieadviseur bij KPN. Maar ik werd er niet gelukkig van. Dat corporate leven past me niet. Het is een wereld waarin de menselijke maat zoek is.’

Thomas: ‘Ik ben van huis uit beeldend kunstenaar, tegen het technische aan. Ik heb veel installaties gebouwd. Het leverde alleen nauwelijks iets op, dus na veel andere banen ben ik uiteindelijk gaan werken als webontwikkelaar. Het was niet wat ik zocht, maar je rolt erin. Je moet toch geld verdienen. En voordat je het weet zit je in een kantoorbaan.’

Astrid: ‘In eerste instantie was het het buitenland dat ons trok. En we wilden graag buíten zijn in dat buitenland.’

Het proces van weggaan kan lang duren. Je houdt eerst aan je zekerheden vast.

Thomas: ‘Mijn moeder overwinterde in de Algarve in Portugal. We zijn daar in de winter van 1999 op bezoek geweest. Vanaf dat moment zijn we het erover gaan hebben met elkaar. Maar het proces van weggaan kan lang duren. Je houdt eerst aan je zekerheden vast. Dus het begon met een zoektocht naar banen in het buitenland.’

Astrid: ‘Je zoekt iets in het verlengde van wat je al kent. Wat vertrouwd is. Totdat je je realiseert dat je dan gewoon hetzelfde zou zitten te doen op een kantoor, maar dan in het buitenland.’

Terugkeergarantie

Thomas: ‘Toen gingen we nadenken. Wat willen we nou eigenlijk? Het antwoord was: het echte buitenleven. We dachten aan een camping. We besloten dat we daar dan meteen voor moesten gaan en niet eerst allerlei omwegen nemen. We zijn in de zomer van 2005 stage gaan lopen op camping Mas la Bauma in Cataluña. Het klinkt allemaal wel romantisch, maar hoe is het als het erop aankomt?

Als we weggaan, dan gaan we ook echt weg. En het rare is: op dat moment valt alles van je af.

Het was heel druk, maar we vonden het leuk om te doen. We besloten daarop de knoop door te hakken. Toen we weer thuis waren, vroeg ik op mijn werk of ik een terugkeergarantie kon krijgen. Maar die garantie kreeg ik niet. En het huis wilden we in eerste instantie verhuren.’

Astrid: ‘Allemaal zekerheden zoeken.’

Thomas: ‘Een huis verhuren is gedoe. Het geeft alleen maar stress en daar wilden we nou juist vanaf. Toen besloten we: als we weggaan, dan gaan we ook écht weg. We liquideren alles wat we hebben en verhuizen gewoon de hele boel. Zo is het uiteindelijk ook gegaan. En het rare is: op dat moment valt alles van je af. Totaal geen zorgen meer.’

Astrid: ‘Gewoon lekker licht.’

Thomas: ‘We zijn inmiddels ruim 10 jaar verder en ik heb me nooit meer echt ergens druk over gemaakt.’

Astrid: ‘Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest.’

Thomas: ‘Van ons spaargeld kochten we een goedkoop huisje met een moestuin, boomgaard en bos in Noord-Spanje. Daar konden we al mooi oefenen. Vanaf die plek zijn we gaan zoeken naar een definitieve plek.’

Ons huis verkochten we voor een goede prijs. Wat we in guldens betaald hadden, kregen we in euro’s terug.

Astrid: ‘We hebben zo’n 2 jaar in dat huisje gewoond. Ons huis in Nederland verkochten we ondertussen voor een goede prijs. Daar hebben we gewoon geluk mee gehad. Maar we hebben er ook keihard avonden en weekenden aan gewerkt om het op te knappen. Uiteindelijk kregen we hetzelfde bedrag dat we in guldens betaald hadden terug in euro’s.’

Spaarzaam

Thomas: ‘Daarna hebben we een stuk bos gekocht in Asturias. Sinds we hier zijn gaan wonen, zijn we steeds milieubewuster geworden. We zijn heel zuinig met spullen en hergebruiken bijna alles. Mensen zoeken het vaak in high-tech oplossingen. Zonnepanelen gestuurd door apps, cradle-to-cradle. Maar dan blijf je consumeren en geef je de economie toch weer een zwengel. Als je daarentegen economisch in de zin van spaarzaam bent, dan ben je ook ecologisch.’

Je leeft hier zo dichtbij de natuur dat je ziet wat er gebeurt als je je eigen nest bevuilt.

Astrid: ‘Dat zijn het soort dingen waar wij ons veel bewuster van zijn geworden. Je leeft hier zo dichtbij de natuur dat je ook ziet wat er gebeurt als je je eigen nest vervuilt. Dus als je producten gebruikt die slecht zijn voor het milieu, dan merk je dat direct want die producten zijn slecht voor je eigen milieu. We eten onze eigen dieren, dus we zijn voorzichtiger geworden met vlees. Maar al dit soort processen zijn evoluties hoor, ze gaan niet van de ene op de andere dag.’

Fontebona

Thomas: ‘Inmiddels zijn we van het campingplan afgestapt. Het past niet in de Asturiaanse wetgeving, die gericht is op het massatoerisme. Zouden we doorgaan dan zouden we onevenredig veel moeten investeren in een kleinschalig project. Ze willen bijvoorbeeld veel beton en veel verlichting.’

Het grappige is dat de regelgeving ons deze kant heeft opgeduwd, terwijl we dat zelf eigenlijk al wilden.

Astrid: ‘We hebben de vereniging Fontebona opgericht. Met de formule die we nu hebben, vormen we meer een tijdelijke gemeenschap met de gasten die we hebben. Het grappige is dat de regelgeving ons deze kant heeft opgeduwd, terwijl we dat zelf eigenlijk al wilden. Niet alleen maar kamperen, maar meer uitwisseling, van elkaar leren. Je moet je voegen naar de omstandigheden. Ons doel was nooit een camping, ons doel was een buitenleven in Spanje, duurzaam en dichterbij de natuur.’

Thomas: ‘We hebben eigen water, eigen elektriciteit, bijna geen vaste lasten meer, een eigen brandstofvoorziening en eigen voedsel uit de tuin. We gaan nog wel naar de supermarkt, maar het wordt steeds minder.’

10.000 euro per jaar

Astrid: ‘Ons streven is om minimaal 10.000 euro per jaar te verdienen. Daar zitten we nu nog lang niet aan. We teren in op ons spaargeld. Ondertussen dalen onze uitgaven nog steeds en onze inkomsten stijgen langzamerhand. Mochten we toch door ons geld heen raken, dan gaan we wel een tijdje in Nederland wc’s schoonmaken, of asperges steken. Alles beter dan weer op kantoor.’

Thomas: ‘We wilden anders leven en focusten ons op het buitenland. Maar als ik nu terugkijk, is naar het buitenland gaan niet de grootste stap geweest. Het belangrijkste was dat we heel veel loslieten. Dat kan ook in Nederland.’

Juist omdat Nederland zo’n rijk land is, kun je hier veel goedkoop of zelfs gratis tweedehands krijgen.

Astrid: ‘Van de ene kant lijkt Nederland duurder, maar je kunt in Nederland veel meer goedkoop of zelfs gratis tweedehands krijgen. Juist omdat het zo’n rijk land is en mensen dus heel veel spullen weg doen die nog prima zijn. Ga bijvoorbeeld in een caravan in een bungalowpark wonen. Dan zijn je vaste lasten ook laag.’

Anarchistisch

Thomas: Ik weet wel dat er veel van dat soort plekken in Nederland zijn waar je niet permanent mag wonen, maar er mag zo veel niet.’

Astrid: ‘In Spanje kun je alles doen wat je wilt. Lekker anarchistisch. Het mooiste aan ons leven vinden we de vrijheid en de zorgeloosheid. Er is minder druk van buitenaf. We laten ons niet meer gek maken. Dat is ook gewoon ouder worden hoor. Er is niets zo leuk als ouder worden.’

Wil je ervaren hoe het leven op Fontebona is? Astrid en Thomas verwelkomen je graag!

Dit is deel 8 in de serie Pioniers.  Heb jij ook de omslag gemaakt naar een leven met minder geld en spullen, en meer voldoening en geluk? Ik ben weer op zoek naar nieuwe verhalen! Stuur een bericht naar lonneke@lonicatekst.com en ik neem contact met je op.