Pioniers: werken omdat ik het leuk vind

Els (47) verhuisde van een huis met 4 etages naar een appartement van 70 m2. Haar riante salaris in het verzekeringswezen ruilde ze in voor een baan met meer plezier en betekenis. ‘Achteraf gezien was boventallig worden het beste dat me kon overkomen.’

Een auto uitzoeken in de showroom

Mijn broer wees me op een vacature bij een ICT-bedrijf. Je moest een analytische test doen die niet veel mensen halen. Ik kwam er glansrijk doorheen. De sollicitatiegesprekken vonden plaats in de showroom. Als je was aangenomen, kon je gelijk een auto uitzoeken. Ik kreeg een spoedcursus programmeren en ging op de IT-afdeling van een verzekeringsmaatschappij werken. Bonussen, vette salarissen, ik vond het toen wel aantrekkelijk klinken.

Voor het geld hoefde ik het overigens niet te doen. Ik ben nooit een big spender geweest. Ik hield elke maand geld over. Daarmee loste ik jaarlijks 10% van de hypotheek af en de rest spaarde ik.

Huis met 4 etages

Toen mijn huis grotendeels was afgelost kon ik het tegen een goede prijs verkopen. Ik kocht een huis met 4 etages, 140 m2 plus een vliering. En dat alles voor mijzelf alleen, want mijn man leerde ik daarna pas kennen. Maar ook toen hij bij mij introk was het nog steeds veel te groot. We gebruikten maar 3 ruimtes. We moesten het wel allemaal schoon houden en we verzamelden steeds meer troep.

Kleiner wonen

Ik zat op Funda te kijken. Dat deed ik wel vaker voor de lol. En toen zag ik dat nieuwbouwappartement. Het sprak me meteen aan. We zouden van 140 m2 naar 70 m2 gaan. Voor het geld was verhuizen niet nodig, want ik had de hypotheek van dat grote huis inmiddels helemaal afgelost. Het was puur omdat we kleiner wilden wonen. We hadden anderhalf jaar de tijd om te ontspullen, want het appartementencomplex moest nog gebouwd worden.

Hup, naar de kringloop

In het begin vond ik het weggooien zonde. Je hebt er geld voor betaald, het is nog goed, dus waarom zou je het weg doen? Al snel werd dat anders. We hadden bijvoorbeeld twee pannensets, maar we gebruikten altijd dezelfde. Ik ging eerst in de familie leuren: wil er nog iemand pannen? Uiteindelijk dacht ik: als niemand ze wil hebben, waarom moet ik dan met die spullen opgezadeld blijven zitten? En toen was het: hup, naar de kringloop, weg ermee.

Zo ging het met alles: meubels, kleding, apparaten. Hoe dichterbij de verhuizing kwam, hoe meer we weggooiden. Het werd uiteindelijk een sport. We gingen net zo lang door tot we alleen nog spullen over hadden die we echt gebruikten of waar we aan gehecht waren.

Neem nou al je boeken. Lees jij ze ooit nog weleens?

We waren zó verhuisd, want we hadden aan het eind bijna niks meer. We hebben nu zelfs ruimte over. Het is heel overzichtelijk. Neem nou al je boeken. Waar laat je die? Lees jij ze ooit nog weleens? Ik heb nu alleen nog een kastje met kookboeken en wat reisboeken.

Carrièreswitch

Ik had ondertussen al besloten dat ik het verzekeringswezen uit wilde en was ook al aan een andere opleiding begonnen. Plotseling werd ik boventallig. Dat was in eerste instantie een flinke klap. Achteraf was het het beste dat me kon overkomen.

Welk oud mens kwam er nou solliciteren naar een stageplaats?

Om mijn opleiding te kunnen afronden, moest ik een praktijkopdracht doen. Ik had die opdracht nog op mijn oude werk mogen uitvoeren, maar daar had ik geen behoefte meer aan. Ik zag een advertentie van een gemeente. Ze zochten een stagiaire. Ik was toen 42. Ze hebben me alleen maar uitgenodigd uit nieuwsgierigheid. Welk oud mens kwam er nou solliciteren naar een stageplaats? Ze vonden het zo’n leuk verhaal dat ze me hebben aangenomen.

Van een stageplaats naar een vast contract

In de eerste week werd natuurlijk al duidelijk dat ik geen stagiaire was. Ik wist hoe het werkte in het bedrijfsleven. Ze waren juist blij met die ervaring. Ik heb in mijn stageperiode volwaardig werk gedaan en tussendoor deed ik die opdracht voor mijn opleiding. Toen mijn stage afliep, kon ik parttime blijven. Dat werd na een paar maanden fulltime. En na een aantal tijdelijke contracten heb ik daar sinds kort een vast contract.

Het gevoel dat ik iets bijdraag

Misschien zou ik inmiddels wel van mijn spaargeld kunnen leven. Dat heb ik eigenlijk nog nooit uitgerekend.  Maar ik wil niets liever dan fulltime blijven doen wat ik nu doe. Ik werk puur voor mijn plezier. Wat ik in het verzekeringswezen niet had, heb ik bij deze baan wel: het gevoel dat ik iets bijdraag. Ik vind het heel leuk.

Prachtige reizen

Ik heb het nooit breed laten hangen, ook niet toen ik zo’n goed salaris verdiende. Aan boodschappen geven we niet meer dan 70 euro per week uit. Dat is niet omdat we moeten bezuinigen, maar omdat ik meer gewoon niet nodig vind. Ik koop zelden kleding, hoef niet elk jaar een nieuwe telefoon en hecht geen waarde aan een grote auto.

Mensen vragen waar we het van doen. En dan blijken zij een hypotheek te hebben van 1500 euro en die van mij is nul.

We geven wel veel geld uit aan reizen en hebben bijna de hele wereld al gezien. Zo zijn we onder andere naar Paaseiland, de Galapagos en Antarctica geweest en een tijdje terug hebben we een prachtige reis naar Japan gemaakt. Mensen vragen dan waar we dat van doen. En dan blijken zij een hypotheek te hebben van 1500 euro en die van mij is nul. Het is maar net wat je belangrijk vindt.

Dit is deel 3 van de serie Pioniers. Heb jij ook geld en bezit ingeruild voor een leven met meer geluk en voldoening? Ik interview je graag! 

• Deel 1: op je 40e met proefpensioen
• Deel 2: gelukkig zonder huis en baan