Pioniers: gelukkig zonder huis en baan

Martin van den Berg zegde in de zomer van 2016 zijn kantoorbaan op, verkocht zijn huis en is nu fulltime huis- en huisdierenoppasser. ‘Ik heb de strategie van een amoebe. Ik ben niet doelgericht, maar beweeg met de stroom mee. Ik neem de mooie dingen op mijn pad in mijn leven op, en wat niet bij me past laat ik liggen.’

Maagzweer

Na mijn studietijd vond ik een baan als consultant, met een lease-auto en een riant salaris. Maar dat werk paste totaal niet bij het gevoelsmens dat ik ben. Ik kwam bij de arbo-arts terecht met een beginnende maagzweer. ‘Als je zo doorgaat, is je gegarandeerde eindstation een burnout’ zei hij.

Ik ben in de horeca terecht gekomen en toen in de jeugdzorg. Op een dag zei mijn zus tegen me: ‘Wist je dat je bij de Triodosbank nu ook een betaalrekening kunt openen? Is dat niks voor jou?’ Ik opende online een rekening en klikte voor de lol even op de vacaturepagina. Twee weken later had ik een contract voor mijn neus.

Amoebe-strategie

Ik ben nooit doelgericht geweest in mijn leven. Een vriendin zei tegen me: ‘Je hebt een amoebe-strategie.’ Ik was nieuwsgierig wat ze bedoelde. Een amoebe is een eencellig organisme. Het heeft geen skelet, geen spieren en gaat letterlijk met de stroom mee. Vissen bijvoorbeeld, die zwemmen ergens op af. Ze krijgen alles binnen wat er in het water en in hun voedsel zit, dus ook de zware metalen. Een amoebe haalt uit zijn omgeving wat hij kan gebruiken, en wat hij niet kan gebruiken laat hij liggen. Ja, dacht ik toen, dat is hoe ik ben.

Ik kan nu wel een andere baan ga zoeken, maar dan neem ik mijn negativisme mee.

Ik heb vier jaar met ontzettend veel plezier bij Triodos gewerkt. Maar het laatste halfjaar had ik het totaal niet meer naar mijn zin. Ik lachte niet meer. Ik dacht: ik kan nu wel een andere baan ga zoeken, maar dan neem ik mijn negativisme mee. Ik koos voor een sabbatical en nam ontslag.

Pelgrimsherberg

Ik liep eerst als pelgrim naar Santiago de Compostela. De Camino, dat is iets magisch, daar word je naartoe getrokken. Het was niet de eerste keer en ik kon niet anders. Ik reed met een busje naar St Jean Pied de Port, de bekende startplaats aan de Franse kant van de Pyreneeën. Ik liet het busje daar staan. De autosleutels en wat waardevolle spullen mocht ik achterlaten bij l’Esprit du Chemin, de toenmalige herberg van de Nederlanders Huberta en Arno.

Die terugreis werd ter plekke met zes weken uitgesteld.

Toen ik het busje na mijn pelgrimstocht weer kwam ophalen, dronk ik nog even een kop koffie aan de keukentafel. Ik mocht bij Huberta en Arno douchen en daarna zou ik terugrijden naar Nederland. Die terugreis werd ter plekke met zes weken uitgesteld. Al die tijd heb ik in de herberg gewerkt als vrijwilliger, als hospitalero.

Boeddhistisch centrum

Daarna ging ik naar een boeddhistisch centrum in Ierland. Het plan was om een around-the-world ticket te kopen. Dat kon alleen vanuit Londen. Ik besloot eerst een paar weken in dat centrum te gaan werken en daarna dat ticket kopen. Ik ben mijn hele leven al bezig met meditatie en ik voelde me daar thuis. Ik ben er 15 maanden gebleven. Die wereldreis is er nooit van gekomen. En dat is prima. Zo gaat dat bij mij. Hoe dichter ik bij mezelf kom, hoe meer ik beslissingen bereik in plaats van beslissingen neem.

Ga mediteren! Als de rust ontstaat om te voelen wat er van binnen gebeurt, dan ben je in staat om te voelen wat er nodig is om gelukkig te zijn. In plaats van het je leven lang te willen worden.

Mijn tip aan iedereen die twijfelt of hij op de goede weg zit in zijn leven: ga mediteren! In eerste instantie ga je waarschijnlijk alleen maar ervaren hoe druk het is in je hoofd, maar als je volhoudt ontstaat er na een tijdje de rust om te voelen wat er van binnen gebeurt. En dan ben je in staat om te voelen wat er nodig is om gelukkig te zijn, in plaats van het je leven lang te willen worden.

Naar Spanje als vrijwilliger

Na het boeddhistisch centrum liep het opnieuw anders. Ik had mijn huis in Nederland in de tussentijd per kamer verhuurd en er stond er eentje leeg. Het leek een logisch moment om terug te gaan, die kamer te gaan bewonen en een baan te zoeken. Een dag nadat ik mijn ticket naar huis had geboekt, kreeg ik bericht dat die kamer alweer verhuurd was. Ik heb precies 2 minuten gebaald. Toen besloot ik door Spanje gaan zwerven als vrijwilliger, om mijn Spaans te verbeteren. Ik heb op allerlei plekken gewerkt en ben uiteindelijk bij het Ezelparadijs terecht gekomen.

Terug naar kantoor

Daarna vond ik dat mijn sabbatical wel over was. Er was inmiddels echt een kamer vrij in mijn huis en daar ben ik weer gaan wonen. Ik vond al vrij snel weer een baan op kantoor. Een klein, commercieel bedrijf. Al na 3 werkdagen wist ik: dit is mijn leven niet meer. Elke dag in de auto de snelweg op, waar iedereen ten koste van een ander een plekje vooruit wil komen. Dan acht uur achter een bureau en weer terug op de snelweg. Inhoudelijk leek het werk nog best op wat ik bij Triodos deed, maar ik had er geen enkele motivatie voor. Het was gewoon geld verdienen, het boeide me totaal niet. Na een jaar kondigde ik mijn ontslag aan.

Mijn huis voelde als ballast. Ik begon het verkoopklaar te maken. Alles wat overbodig was, heb ik verkocht of weggegeven.

Ik gaf mijn werkgever een halfjaar de tijd om een opvolger te vinden. In dat halfjaar begon ik mijn huis verkoopklaar te maken. Het voelde als ballast. Ik wilde minder geldgeoriëntenteerd leven. Meer rust en ruimte. Ik heb mijn hele huis leeggeruimd. Alles wat overbodig was is op marktplaats of naar vluchtelingenhulp gegaan. Wat ik overhield heb ik in dozen gestopt.

Tennisarm

In de tuin stond een grote conifeer die veel zonlicht wegnam. Ik heb hem met mijn eigen handen omgezaagd, zonder mechanische hulpmiddelen. Het was een enorm karwei. Aan het eind had ik een tennisarm. Mijn huis was snel verkocht, maar ik kon met mijn arm nauwelijks iets doen. Weer als vrijwilliger aan de slag was uitgesloten. Zo kwam ik op het idee om op huizen te gaan passen.

Huis- en huisdierenoppasser

Ik maakte een profiel aan op Voor Elkaar, een website waar mensen die op vakantie of op reis willen een oproep kunnen plaatsen. Meestal zoeken ze iemand om voor hun dieren te zorgen. Honden en katten, maar ook paarden, ezels, konijnen en kippen. Soms zit ik een paar weken in het noorden van Nederland en dan weer in Portugal of Hongarije. Over een paar dagen vertrek ik naar Bulgarije. Ik woon gratis en zorg voor de dieren, de planten en de moestuin.

Ik heb een lijstje met dingen die ik graag doe. Dat lijstje pak ik erbij en dan kies ik iets uit.

Het huizenoppassen is heel ontspannen. Het verzorgen van de dieren kost meestal niet zoveel tijd en het uitlaten van honden zie ik niet als werk. Ik heb een lijstje met dingen die ik graag doe. Dat lijstje pak ik erbij en dan kies ik iets uit. Mediteren, wandelen, aan mijn Spaans werken, oefenen op de mondharmonica, wildplukken, net waar ik zin in heb.

Twee keer per jaar slaap ik met 30 vrienden in een groot huis in Nederland. Op zo’n weekend kan ik weer maanden teren.

Het alleen zijn bevalt ook prima. Ik geniet van het leven dichtbij de natuur. Hoe afgelegener, hoe beter. Mensen op het platteland zijn socialer en behulpzamer. Twee keer per jaar organiseert een van mijn maatjes een weekendje weg. Dan slaap ik met een stuk of 30 vrienden in Nederland een weekend in een groot huis. Ik zorg dat ik dat nooit mis. Op zo’n weekend kan ik weer maanden teren.

Een sober en mooi leven

Ik heb altijd sober geleefd. Ik heb nooit geloofd dat je gelukkig kunt worden van het kopen van allerlei spullen. Toen ik nog een kantoorbaan had, spaarde ik niet bewust. Ik hield gewoon geld over aan het eind van de maand. Daardoor heb aardig wat geld opzij kunnen zetten. Daar teer ik nu heel langzaam op in.

Als ik uiteindelijk blut sterf aan onderkoeling onder een brug, dan heb ik een heel mooi leven gehad.

Het laatste jaar heb ik van ongeveer 200 euro per maand geleefd, 100 euro voor boodschappen en 100 euro voor reiskosten. Op deze manier kan ik dit nog heel lang volhouden. Ik maak me geen zorgen over mijn toekomst. Ik wil in het nu leven. Als ik uiteindelijk blut sterf aan onderkoeling onder een brug, dan heb ik een heel mooi leven gehad. Overigens zie ik dat niet zo snel gebeuren. Er zijn zoveel plekken waar ik terecht kan. En er komen er steeds meer op mijn pad.

Dit is deel 2 van de serie Pioniers die de komende tijd elke 2 weken verschijnt. Heb je ook een bijzonder verhaal te vertellen? Of ken je iemand die bewust geld en materiële zaken heeft ingeruild voor meer zingeving en geluk? Ik hoor het graag: lonneke@lonicatekst.com