Pioniers: lekker buiten fysiek bezig zijn
Rebecca Jansen (37) werkt al 2 jaar als vrijwilliger op het Europese platteland. Ze geniet van het simpele buitenleven. ‘Ik was activiteitenbegeleider voor mensen die op jonge leeftijd ernstig ziek werden. De verhalen van hun partners hebben me overtuigd. Als je iets wilt, neem de stap en ga.’
Vrijwilligerswerk op het platteland
Ik ben gewoon het liefste buiten. Ik heb een caravan op een camping in de buurt van Den Haag. Daar woon ik als ik in Nederland ben. Sinds de zomer van 2015 verblijf ik met name op andere plekken in Europa. Ik doe vrijwilligerswerk op het platteland, in ruil tegen kost en inwoning.
Ik sprak al die jonge partners. Ze vertelden over de mooie plannen die ze samen hadden gehad voor als ze met pensioen waren. En opeens kwam daar niets meer van terecht.
Voordat ik vertrok, werkte ik als activiteitenbegeleider met mensen met dementie. Ik vond het interessant werk, maar ik wilde al een tijdje iets met mijn handen doen, iets wat fysieker was. Ik werkte op een afdeling met patiënten die al voor hun 50e waren gaan dementeren. Ik sprak al die jonge partners. Ze vertelden over de mooie plannen die ze samen hadden gehad voor als ze met pensioen waren. En opeens kwam daar niets meer van terecht. Voor veel van die mensen stond het leven stil. Hun partners zaten in een rolstoel en hadden veel zorg nodig. Ze zeiden tegen me: als je iets wilt doen, doe het meteen. Stel je dromen niet uit. Zo ik hakte ik de knoop door. Nu ga ik weg!
11 maanden in het Ezelparadijs
Mijn idee was om ongeveer 2 jaar als vrijwilliger van plek naar plek te zwerven. Ik wilde overal ongeveer een maand blijven en iets nieuws leren. Een nieuwe taal, een nieuwe vaardigheid, een auto of een grasmaaier leren repareren, op een tractor rijden. En dan zou ik weer verder trekken. De eerste plek waar ik terecht kwam was het Ezelparadijs en ik bleef er 11 maanden hangen.
Ik bleek juist te genieten van het dagelijks leven op de plek waar ik was, in plaats van een vaardigheid te leren en hup, weer verder te gaan. Het is een heerlijk en simpel leven. Vroeg opstaan en naar buiten. Stallen schoonmaken, dieren verzorgen, werken op het land. Bovendien ontwikkel je je ook wel als je langer op 1 plek blijft. Er is zoveel te doen. Er was bij het Ezelparadijs elke keer wel een nieuw project waar ik me op kon storten.
Mooie mensen
Ik heb me vooraf afgevraagd of ik het niet lastig zou vinden om met andere vrijwilligers op elkaars lip te zitten. Het is een kleine gemeenschap waarin je leeft. En nu blijkt dat ik dat het allerleukste vind! Ik heb zoveel inspirerende mensen leren kennen. Het mooie is dat ik er niet eens voor hoef te reizen. Een andere vrijwilliger zei het zo: ‘Vorige week kende ik je nog niet. En nu heb je iets aan mijn leven veranderd.’ Ik kom zoveel goede en mooie mensen tegen. Dat is hoopgevend. Je krijgt er een positiever wereldbeeld van.
Leven van weinig
Ik verdien hier niets mee, dus ik teer langzaam in op mijn spaargeld. Mijn leven is natuurlijk erg goedkoop, maar het kost wel wat geld. De grootste kostenposten zijn het stageld van mijn caravan in Nederland en de reiskosten die ik maak. Verder geef ik niet veel uit. Ik zit meestal op afgelegen plekken, ver buiten een dorp. Er is geen café of terras. Kleding wordt hier tot de draad versleten. En als ik iets nodig heb, staat er meestal wel een bak met kleren die achtergelaten zijn door andere vrijwilligers.
Zolang het kan, blijf ik nog even lekker buiten op het platteland werken.
Ik schat dat ik dit nog ongeveer een jaar kan doen. Daarna zal ik toch weer een tijdje geld moeten verdienen. Maar als het moet, kan ik me daar ook wel weer voor oppeppen. Toen ik met dementerenden werkte, ben ik 3 jaar gebleven terwijl ik dat van tevoren helemaal niet van plan was. Maar zolang het kan, blijf ik nog even lekker buiten op het platteland werken.
Pensioengat
Ik maak me niet zoveel zorgen over later. Mensen beginnen vaak over mijn pensioengat. Maar dingen veranderen zo snel. Wie had nou verwacht dat onze generatie pas na zijn 70e met pensioen zou kunnen? Wie weet is dat over 10 jaar wel weer de andere kant op veranderd. Als ik me hier echt druk over zou maken, dan zou ik naar Nederland terug moeten gaan en een fatsoenlijke baan moeten zoeken.
Plek voor mezelf
Wellicht leef ik straks bijna zelfvoorzienend. Ik vind dit leven nu heel erg leuk, maar uiteindelijk zou ik wel ergens een plek voor mezelf willen vinden. Misschien met een partner en kinderen. Een klein huisje, een moestuintje erbij en dan wat geld verdienen met iets dat je zelf creëert. Maar daar ben ik nu nog niet concreet mee bezig. Ik leef in het nu.
Veel werk
Ik vind het inspirerend om te zien wat de mensen bij wie ik kom werken hebben opgebouwd. Bijvoorbeeld toen ik in de Algarve in Portugal was. Die mensen combineerden het zorgen voor hun kinderen met het opstarten van een camping. Vanuit niets naar iets. Er komt veel meer bij kijken dan ik vooraf had gedacht. Terrein vrijmaken voor tenten, palen voor tipi’s omzagen en op maat maken, die versjouwen met spierkracht. Omdat het budget niet groot is, kunnen ze geen grote machines of ervaren vaklui inhuren.
Het is jongleren met prioriteiten. Het zet mij aan het denken over wat ik zelf zou willen.
Alles gaat met vallen en opstaan. En het is continu jongleren met prioriteiten. Zelfs maar een dagje weg moet je echt organiseren. Het zet mij aan het denken over wat ik zelf zou willen. Vroeger dacht ik misschien: dat doe ik wel even. Nu zie ik in de praktijk hoeveel werk het is en hoeveel verantwoordelijkheid het vraagt.
Mijn toekomst
Tegen het eind van het jaar ga ik er eens voor zitten om over mijn toekomst na te denken. Met het werk wat ik nu doe leef je echt bij de dag. Ik werk nu op een dierenopvang in de Franse Dordogne. Deze week hadden we bijvoorbeeld een zieke koe. Die moest extra verzorging hebben, zeker met de warmte van de afgelopen tijd. Je doet hier simpelweg wat er vandaag gedaan moet worden.
Ik ga het klein houden.
Ik heb wat meer afstand nodig om te overdenken wat mijn ervaringen mij tot nu toe geleerd hebben. Welke omgeving en omstandigheden vind ik fijn? Welk werk doe ik het liefst? Wat het ook wordt, ik neem me voor om het klein te houden!
Neem de stap!
Een ding weet ik zeker. Als je iets wilt, neem de stap en ga. Er is altijd wel een excuus om dingen uit te stellen. Hak de knoop door en ga het gewoon proberen. Dan pas weet je of je het leuk vindt of niet. Dat lijkt misschien eng, maar waarschijnlijk denk je achteraf: was ik hier nou zo bang voor?
Dit is deel 5 van de serie Pioniers. Verhalen van mensen die voldoening en geluk belangrijker hebben gemaakt dan status, geld en andere materiële zaken.
Comments
Mooi verhaal! Blijft lastig om echt nu te gaan doen wat je het liefste wil dien. Zeker als je een hang naar financiële zekerheid hebt zoals ik. Knap dat je je daar niet door laat leiden
Vet, leuk verhaal en inspirerend!
Dit is de een goede manier om écht invulling te geven aan het leven. Alleen denken aan het nú, leven alsof het morgen voorbij kan zijn. Pas dan leef je ten volste. Tot eind van het jaar…ik hoop je dan te zien en je mooie verhalen te horen. Geniet, geniet, geniet❤❤❤❤