Por fin!

Klaar! Die twintig bestralingen zitten erop. En zo komt er min of meer een einde aan mijn kankertournee. Een verslag in cijfers van een medische roadshow van vijf maanden.

Nieuwe wereld

Madre mía. Ik vond 2020 sowieso al een behoorlijk stom jaar door die coronashit, maar toen had ik nog geen flauw benul van wat de tweede helft voor me in petto had. Ik leerde een geheel nieuwe wereld kennen. Die van wachtkamers, indrukwekkende apparaten, naalden en operatiehemden.

Qua vocabulaire kwam er een medische sectie bij. Ik weet nu bijvoorbeeld wat uitzaaiing, MRI-scan, infuus, operatiekamer, lymfeklier en KNO-arts in het Spaans is (otorrinolaringólogo). Voor mijn inburgering was het ook nuttig. Ik heb beter kennis gemaakt met het Spaanse zorgsysteem en de bijbehorende cultuur dan dat ik ooit met de Nederlandse variant heb gedaan.

Ik heb in de afgelopen maanden op allerlei vlakken veel geleerd. Al had het van mij niet per se op deze manier gehoeven.

Medische apparaten

Mijn ervaring met medische apparatuur is van nul naar de hele bingokaart vol gegaan. Twee mammografieën, twee echo’s, een MRI-scan, een thoraxscan, twee CT-scans en twintig bestralingen.

Er is ook een flink aantal medische handelingen op mijn lichaam verricht. Drie bloedafnames, twee hartfilmpjes, een biopsie, drie PCR-tests, vier tatoeages, twee infusen met contrastvloeistof, twee onderzoeken met een camera via mijn neus, een operatie, een stuk of wat infusen tijdens mijn ziekenhuisopname, vijf sessies wondverzorging en acht spuiten met een antistollingsmiddel (waarvan er zeven self-service waren).

Roadshow

Een volledige opsomming van de medicijnen laat ik maar even buiten beschouwing. Ik tel dit jaar in ieder geval vier verschillende antibioticakuren. En qua paracetamol heb ik in 2020 waarschijnlijk net zoveel weggewerkt als in de 45 jaar daarvoor. Ik was tot dit jaar qua gezondheid een gezegend mens.

Ik zag verder drie verschillende huisartsen en ik reisde in totaal naar vijf verschillende ziekenhuizen. Daar had ik afspraken met een oncoloog, een chirurg, een anesthesioloog, meerdere radiologen, een internist, een KNO-arts, een radiotherapeut-oncoloog en verschillende verpleegkundigen.

Voor deze afspraken legde ik in totaal naar schatting 5.476 kilometer af.

Klaar, bijna

Maar nu zit mijn kankertournee er bijna op. De behandelingen zijn klaar. Ik moet nog wel vijf jaar hormoonpillen slikken, maar dat zijn slechts ritjes naar de apotheek. Er volgen nog nieuwe mammo’s en bloedonderzoeken, controleafspraken bij de oncoloog, de chirurg en de radiotherapeut-oncoloog. Maar daar draai ik mijn hand inmiddels niet meer voor om. Het echte werk zit erop.

En ik moet natuurlijk nog even herstellen van de radiotherapie. Mijn huid heeft tijd nodig om te genezen en mijn conditie is ook niet 1-2-3 op het oude peil. En dan zijn er natuurlijk nog de bijwerkingen van de hormoontherapie. Maar toch. Het label ‘patiënt’ kan na vijf maanden zo langzamerhand weleens op een haakje in de kast. Om er nog maar sporadisch uit gehaald te worden.

Ojalá. Met kanker weet je het natuurlijk nooit.

Op naar 2021

Zo jongens. Dit stond niet in het script. Waar waren we ook alweer? O ja, bij dat heerlijke combinatieleven van buitenwerk en schrijfwerk. Morgen gaat de huisarts me officieel beter melden in de systemen. Dat betekent dat ik vanaf overmorgen weer aan het werk mag. Het geluk wil dat er meteen al een bijster leuke en interessante schrijfklus op mijn pad kwam. Daar kan ik alvast twee donkere wintermaanden mee vullen.

En dan op naar de lente. Op naar een vaccin. Op naar een heel ander jaar.