Ribadesella update, wat een leven

Ik woon nu bijna 2,5 maand in Ribadesella. Daar heb ik best even aan moeten wennen. Ik had het gevoel dat ik aan het begin van een enorme berg stond en wist niet zo goed hoe ik die op moest. Inmiddels vind ik mijn tijdelijke leven hier heerlijk! Grote ontdekkingstocht meets eeuwig vakantiegevoel.

Emigranten op het strand

Woensdagmiddag zat ik met K. op een verlaten strand in Playa de Vega. We lagen half onderuit gezakt naar de zee te staren. Het geraas van de golven, briesje erbij.

We hebben elkaar bij toeval ontmoet, K. en ik. Toen ik het appartement waar ik nu woon kwam bekijken, zat zij erin. ‘You are not Spanish!’ was zo’n beetje het eerste wat ze zei. We bleken allebei nieuw hier, allebei alleen en allebei met hetzelfde plan. Een eenvoudig leven en een huisje op het platteland. Het klikte meteen.

Zo lagen we daar in het zand wat te roddelen over die aandoenlijke makelaar.

De afgelopen weken was K. terug naar Engeland geweest, dus we hadden het een en ander bij te praten. En zo lagen we daar in het zand wat te roddelen over de wat aandoenlijke makelaar waar we allebei gebruik van maken. Over onze ervaringen als introvert in een land waar mensen het liefst alles met zijn allen doen. En de zon die scheen en de zeemeeuwen krijsten. En ik dacht: wat een leven.

Leven zonder structuur

Van tevoren was ik benieuwd hoe ik het zou vinden. Een leven zonder enige structuur. Vier maanden alleen in een appartement in een Noord-Spaanse badplaats, met als doel: mijn emigratie voorbereiden. Hoe vaag is dat. Hoe ga ik mijn dagen vullen? Hoe hou ik mezelf bezig?

Het begon met een wat verbeten strijd met de Spaanse bureaucratie. Een inschrijving bij de gemeente, een NIE-nummer (soort BSN-nummer), een bankrekening.

Ting tar tid

En al snel leerde ik een aantal dingen. Het meest belangrijke: ting tar tid. Deze uitdrukking leerde ik van Gerlinde, een andere emigrant en blogger, maar dan in het hoge noorden. Ting tar tid is Noors en betekent zoiets als: de dingen hebben tijd nodig. Ga er vanuit dat een klein regeldingetje je hier een dag kost. En dat soms – ja echt – good things come to those who wait.

Sinds ik mijn snelheid flink heb aangepast is het leven heel aangenaam geworden.

Het andere wat ik hier leerde: dit is een offline wereld. Dingen regel je hier door ergens naartoe te gaan en niet op het internet. Sinds ik mijn snelheid flink heb aangepast en ik hier iets van een netwerk begin te ontwikkelen, is het leven heel aangenaam geworden.

Emigratie bijna een feit

Het is een beetje als de haas en de schildpad, want kijk waar ik inmiddels ben? Ik heb een inschrijving bij de gemeente, ik heb een NIE-nummer, een bankrekening en inmiddels zelfs een Spaans mobiele telefoonabonnement. Ik heb een auto! Plus een Spaanse autoverzekering en een inschrijving in het Dirección General de Tráfico. En ik heb gewoon even vanuit Ribadesella mijn appartement in Amsterdam verkocht. Nu alleen nog een huis hier en dan is mijn emigratie wel zo’n beetje een feit.

Huizenjacht

Dat huis, daar maak ik me ook niet meer zo druk om. Eerst wilde ik het persé fiksen voordat ik hier eind juni op straat sta. Al snel kwam ik erachter dat dit een onrealistisch plan was. Alleen al omdat er zo drie maanden overheen gaat voordat een huis, waarvan je hebt gezegd dat je het wil kopen, ook daadwerkelijk van jou is.

Alles gaat hier langzaam, het papierwerk al helemaal. En dus gaat de huizenzoektocht nu ook tranquilo. Ik zie iets, dan benader ik de makelaar en dan heb ik ongeveer een week later een bezichtiging. En dan blijkt het niks en dan kijk ik weer verder.

Alles gaat hier langzaam. Het papierwerk al helemaal.

En als het misschien wel iets is, dan kost het uitzoekwerk en het wikken en wegen ook een hoop tijd. Dat betekent bijvoorbeeld dat ik al zo lang aan het puzzelen en nadenken ben over de watermolen, dat de makelaar inmiddels een forse prijsdaling heeft aangekondigd. De nieuwe vraagprijs ligt onder het bod dat ik overwoog. Good things come to those who wait.

Ik doe binnenkort nog wel een apart blogje over mijn huizenjacht hier, want ik krijg regelmatig de vraag hoe het daar nu precies mee staat.

Rijpen

Er is nog iets waarom de tijd nemen helemaal niet zo slecht is. Ik ben nog erg veel aan het nadenken over wat ik hier precies wil en hoe ik dat wil. Hoe ziet mijn ideale leven er straks uit? Waarmee ga ik mijn geld verdienen? Hoeveel geld moet ik eigenlijk verdienen? Kan ik het me permitteren om het allemaal een beetje organisch te laten groeien?

Het zijn dingen die tijd nodig hebben om te rijpen in mijn hoofd. Ideeën die zich aanpassen door voortschrijdend inzicht en gesprekken met mensen. Door soms gewoon maar wat te mijmeren. En daar wordt mijn plan dus beter van. Ting tar tid.

Leuke dingen

En ja, omdat alles hier toch zo tranquilo, tranquilo, mañana, mañana gaat, er blijft veel tijd over voor gewoon een beetje leuke dingen doen. Of om het nuttige met het aangename te verenigen. Om een idee te geven, zo zag deze week er tot nu toe uit.

• Maandag ben ik met de wagen naar het Ezelparadijs gereden. Marleen had me uitgenodigd voor de lunch en gevraagd of ik haar kon helpen met iets. Is weer een gratis rijles en ik vind het altijd fijn en gezellig om bij het Ezelparadijs langs te gaan.
• Dinsdag moest ik langs bij de Nationale Politie in Gijón in verband met wat bureaucratische vraagstukken. En ja, ik vind Gijón leuk. En dus heb ik er meteen een dagje stad van gemaakt. Over de boulevard geslenterd, een lekker Engelstalig leesboek uitgezocht in de boekwinkel, een broodje gegeten op een stoepje aan zee. En – het kon niet anders – de bierwinkel en het biercafé opgezocht.
• Woensdag zat ik dus bij te kletsen met K. op het strand bij Playa de Vega. Dat was natuurlijk ook weer een gratis rijles. Ik ging met 40 km per uur over de bochtige kustweg, maar kwam er wel zonder kleerscheuren aan. Ik kom er wel, paso a paso.
• Donderdag ben ik bij een huis gaan kijken, samen met een Asturiaanse vriend die in de bouw werkt. Dat soort vrienden zijn goud waard. Hij heeft me waardevolle tips en meningen gegeven én het was zoals altijd heel gezellig.

Als jullie dit lezen, dan ben ik mijn broodjes aan het smeren of al onderweg op de Camino del Norte. Ja sjees, Ribadesella ligt op de route. Vrijdag loop ik vanaf mijn huis naar Colunga. Daar blijf ik een nachtje slapen en zaterdag loop ik van Colunga naar Villaviciosa. En vervolgens weer met de bus terug naar huis. Een wandeltweedaagse dus.

Comfortzone

Dat vind ik dus nog steeds zó gaaf, dat al het moois dat Asturias te bieden heeft gewoon aan mijn voeten ligt. Dat ik in de auto stap en dan met een kwartiertje rijden bij de Bufones de Pría ben. En dat ik elk moment van de dag naar het strand kan.

En de zon die scheen en de zeemeeuwen krijsten. En ik dacht: wat een leven.

Het is een leven waarbij ik me bijna dagelijks buiten mijn comfortzone begeef. Ik pionier in een vreemd land en ik doe allemaal dingen die nieuw zijn en die ik lastig vind.

Tegelijkertijd zijn mijn dagen hier uiterst relaxed. Ik doe wat online regelwerk vanuit huis, ik surf een rondje op het internet (het Nederlandse nieuws volg ik nog, maar ik word er niet vrolijk van), ik doe boodschappen en draai een was, even naar het dorp voor het een of ander (gisteren was het de schoenmaker), lunch koken (om 14.00 uur en warm), ik schrijf wat, ik wandel weer eens naar het strand en ‘s avonds schenk ik een glaasje wijn in en tik er een blogje bij.

Voor de eeuwigheid zou ik dit niet willen, maar tot eind juni is dit een leven als God in Spanje.