Van rijk naar arm. En weer terug.

Van hip Amsterdam naar het Asturiaanse platteland. Van tweekamerappartementen voor vier ton, naar bouwvallen met een lap grond voor 30.000 euro. Van twee keer modaal naar duizend euro netto per maand. Als je geluk hebt.

Ik moest aan die contrasten denken toen medeblogger Mariimma schreef over de rijke witte bubbel waar veel mensen in Nederland in verkeren. Ik ben van het ene uiterste in het andere uiterste gegaan.

Lege brandstoftank

We hadden afgesproken op het parkeerterrein naast het benzinestation. Vanaf daar zouden we met één auto verder rijden. ‘Kunnen we met jouw auto?’ vroeg ze. ‘Mijn tank is bijna leeg.’ Ik keek mijn vriendin niet begrijpend aan. Natuurlijk konden we met mijn auto, maar voor een lege tank leek me de oplossing nabij.

Toen viel het kwartje. Ze had geen geld voor brandstof.

‘Laat jij je tank helemaal volgooien?’

In Asturias wordt er voor je getankt. Als je je auto bij de pomp parkeert vragen ze wat je wilt. En dan bedoelen ze niet diesel of benzine, maar voor hoeveel euro je brandstof wilt. ‘Laat jij je tank helemaal volgooien?’ vroeg diezelfde vriendin verbaasd. ‘Maar wat nou als je tank lek gaat?’ 

Rijke witte bubbel

Dat is mijn nieuwe wereld. De wereld van tanken voor een tientje en van auto’s die vóór de eeuwwisseling zijn gemaakt. Ik moest eraan denken toen ik de blog over de rijke witte bubbel las van medeblogger Mariimma. Die bubbel, daar ben ik wel definitief uit.

Doe er ook maar een portie truffelkaas bij.

Het contrast is groot. Ik kom uit een wereld van dubbele inkomens en twee keer modaal. Van kerst vieren in Toronto, tips over goede schoonmakers en speciaalbier drinken à vijf euro per glas. En doe er ook maar een portie truffelkaas bij.

Mijn medebloggers in de FIRE-wereld investeren de helft van hun maandinkomen in aandelen en vastgoed. Met gemak. Discussies gaan over of je beter bij Meesman of bij De Giro kunt beleggen.

Twee werelden

Ik beschik over voldoende kameleontische eigenschappen om me in beide werelden prettig te kunnen bewegen. Maar in geen van beide voel ik me helemáál thuis. Tegenover mijn Nederlandse vrienden moet ik weleens zeggen dat ik graag een biertje met ze drink, maar liever niet óók nog uit eten. En tegenover mijn vrienden in Spanje geneer ik me weleens een beetje. Omdat ik mijn tank altijd laat volgooien. Omdat ik de deurtjes van de keukenkastjes laat vervangen, ook al zijn ze nog helemaal goed.

1.000 euro netto

Je bevindt je in Spanje aan de goede kant van de streep als je met 1.000 euro netto per maand thuiskomt. En als je dus überhaupt werk hebt. Het Asturiaanse platteland is ontvolkt. Mensen die hier nu nog wonen zijn vaak op leeftijd. Anderen verdienen hun geld in de (gesubsidieerde) landbouw en het toerisme.

6.300 mensen op een oppervlakte van de gemeente Amsterdam.

Mijn eigen gemeente Cangas de Onís bestaat uit een verzameling dorpen en gehuchten over een oppervlakte van 213 km². Dat is vrijwel net zo groot als de oppervlakte van de gemeente Amsterdam (219 km²). In 1960 woonden er 10.300 mensen in Cangas de Onís. In 2017 waren het er nog maar 6.300.

Hosselende hippies

De kleine groep buitenlanders die zich in Asturias heeft gevestigd valt grofweg in twee categorieën uiteen: gepensioneerden en hippies. Gepensioneerde hippies heb je natuurlijk ook, maar wat ik bedoel is dat de eerste groep hier aangenaam kan leven van een steady maandbedrag uit het thuisland. De tweede groep sappelt en hosselt.

Ik ken mensen die het redden van 500 euro per maand.

Asturias is aantrekkelijk omdat je hier nog goedkoop aan een flinke lap vruchtbare grond kunt komen. Je knapt een eenvoudige hut op, legt er een paar zonnepanelen neer, haalt je water uit een eigen bron en je kunt hier voor een groot deel zelfvoorzienend leven.

Ik ken mensen die het redden van 500 euro per maand. Met zijn tweeën. Inclusief verzekeringen en een auto. Maar die auto moet dan niet stuk gaan natuurlijk.

Bewuste armoede

Veel Asturianen leven in armoede omdat ze niet anders kunnen. Voor buitenlanders is het vaak een keuze. Het zijn mensen die bewust tijd boven geld en bezit stellen. Die duurzamer willen leven. In het Ezelparadijs ontmoette ik regelmatig vrijwilligers met heel weinig geld. Bijzondere mensen, soms nog heel jong. ‘How does it feel to be rich?’ vroeg Kjer ooit aan mij.

Prima als je liever ‘met je energie betaalt’

Maar je kunt ook doorslaan. Prima als je principiële bezwaren hebt tegen werken voor geld en als je liever ‘met je energie betaalt’, maar leen dan ook niet de auto van Marleen. Zonder vergoeding van de brandstof uiteraard.

Laatst vertelde ik een Spaanse vrijwilliger dat mijn budget hier 750 euro per maand is. ‘Wat! Zoveel? Dat zou voor mij een enorme weelde zijn!’ Er klonk afgunst in haar stem.

Ongemakkelijk

Ik laveer tussen twee extremen. De laatste keer dat ik in Nederland was, ben ik toch maar weer eens mee uit eten gegaan met een aantal rijke vriendinnen. Ik heb getafeld in de avondzon op een terras aan het water, te midden van hip Amsterdam. De een is wethouder, de ander europarlementariër en de derde heeft een soortgelijke carrière achter de rug.

Het was heel gezellig. Maar op het moment dat de rekening kwam, voelde ik me toch wat ongemakkelijk. ‘Doe jij maar 40 euro, want jij hebt niet met de wijn meegedronken,’ zei een vriendin goedbedoeld.

Bakfietsparkeerplaats

Het zal altijd zo blijven, want ik verkeer nou eenmaal in beide werelden. Ik zou ook niet anders willen. En zo drink ik het ene moment wijn à 1,85 per fles met mensen die geen cent te makken hebben en moet ik het andere moment uitleggen dat 50 euro uitgeven aan een uitje eigenlijk boven mijn budget is.

Deze blog is voor die mensen.

Mariimma sprak in haar blog haar verbazing uit over mensen die elkaar tegenkomen op ‘de bakfietsparkeerplaats van de witte school (…) en hun kinderen vervolgens laten studeren van achttien jaar opgespaarde kinderbijslag.’ ‘Hypotheekvrij lijkt een nieuw statussymbool te worden. En ondertussen gaan de kinderen naar paardrijden èn musicalles… En als iemand die niet in die bubbel geboren is na haar studie een studieschuld heeft, dan vragen mensen zich oprecht af waar ze dan dat geld wel niet aan uitgegeven heeft tijdens die studie.’

Deze blog is voor die mensen. Er is een andere wereld. En ik ben in die wereld een rijke stinkerd, die de tank van haar zestien jaar oude auto laat volgooien.