¿Qué?

Facebook herinnerde me aan een negen jaar oude foto. Hij is genomen in een bar in Malasaña, een populaire wijk in Madrid. Op de foto sta ik met mijn medestudenten en huisgenoten van toen.

Toen ik die foto zag, besefte ik hoe lang ik al Spaans aan het leren was. Je zou verwachten dat ik er inmiddels vloeiend in ben geworden…

Taalles in Spanje

Ik heb het best vaak gedaan: voor een weekje naar Spanje vliegen om ‘s ochtends taallessen te nemen en ‘s middags en ‘s avonds gewoon vakantie te vieren. De Madridweek van negen jaar geleden was misschien wel de leukste. Er ontstond vrijwel meteen een vriendenclubje met mensen uit Frankrijk, de VS, Italië, Finland, Engeland en Nederland. En wij spraken dus Spaans onderling. Dat was bijzonder, want meestal is de voertaal onder studenten van dit soort taalscholen gewoon Engels. Wij waren Gevorderden. Het ging gepaard met drank en sigaretten, maar als ik het me goed herinner was de voertaal echt grotendeels Spaans.

Weg bravoure

Zie mij nu, negen jaar later. Met heel wat minder bravoure. Spaans bleek toch niet zo simpel toen de imperfecto de subjuntivo en de estilo indirecto eraan te pas kwamen. Ronduit geschrokken was ik de laatste keer dat ik in Spanje was, het ezelparadijs in mei. Er kwam geen normale volzin meer uit. Ik hakkelde wat en zocht vervolgens beschaamd de Engelssprekende vrijwilligers maar op. Geen idee wat er in die weken aan de hand was, maar met dit taalniveau kon ik zo meedoen aan Ik Vertrek.

Wat? (¿Qué?)

Het leidde er van de weeromstuit toe dat ik me na thuiskomst op andere voorbereidingen ging concentreren. Ik kon beter mijn energie steken in Lonica Tekst, die taal kwam vanzelf wel als ik eenmaal daar was. Wat? Dat klinkt opnieuw als Ik Vertrek! Ik wil daar een Huis (casa) gaan kopen, op een stukje Land (parcela). Daar moet ik over Onderhandelen (negociar) met inhalige Huiseigenaren (propietarios). Die geen woord Engels (¿qué?) spreken. En dan komt de Aannemer (contratista de obras), die dan de Badkamer (el baño) plaatst op de plek waar de Keuken (la cocina) had gemoeten. Ik moet er niet aan denken! (¡Qué horror!)

Grammaticaregels

Ik heb inmiddels twee dingen geleerd: een taal leren gaat niet ‘vanzelf’ en als je de 40 bent gepasseerd moet je nog beter je best doen. Een nieuwe taalcursus laat ik even gaan. Ik heb er begin dit jaar nog eentje gedaan en dat komt hierop neer: ik doe een week niks en dan zit ik een maandagavond drie uur lang met grammaticaregels te oefenen. Hoewel de imperfecto de subjuntivo er echt nog niet vloeiend uit komt, moet ik eerst eens soepel worden met lezen, praten en luisteren. Ik voel me nu iemand die Nederlands spreekt als een kleuter, maar wel weet dat ‘jij wordt’ met dt is en ‘word jij’ niet.

Aan de bak

De bravoure* moet eerst maar eens terug. Ik heb een tijdje regelmatig naar de Spaanse radio geluisterd. Gewoon, als ik stond te koken of met mijn dopjes in als ik op de fiets zat. Ik verstond de helft niet, maar dat moet uiteindelijk vanzelf beter worden. Dat moet ik dus maar weer gaan doen (adiós Spotify). En ik was een interessant boek aan het lezen, over de laatste dagen van het Franco regime. Dat ging moeizaam, met het woordenboek op schoot, maar dat moet ik dus maar weer gaan doen. En een intercambio wellicht? Een afspraak met een Spanjaard (of Spanjaardin) die Nederlands wil leren en dan half-half? Ai, ik heb een hekel aan terugkerende, wekelijkse afspraken, maar misschien moet dat dan toch maar. Jullie nog tips?

* La fanfarronada – het gebluf, de grootspraak, de bravoure (ah, ik hou van die taal…)