Ik denk dat sommige mensen zich best weleens afvragen wat ik hier de hele dag doe. Sterker, dat vraag ik mezelf ook weleens af.
Het is vandaag en morgen code rood in Asturias. En omdat ik vandaag alle tijd heb dacht ik: laat ik eens een niemendalletje schrijven over het weer. Dat is eigenlijk het beste samen te vatten als: niet om over naar huis te schrijven.
Ik ben vrijwilliger geworden bij de plaatselijke dierenopvang. Dat geeft een aardig inkijkje in hoe dingen hier geregeld worden. En daar word je nog niet echt vrolijk van. Wel van mensen die zich onverdroten inzetten om zoveel mogelijk honden en katten een beter leven te geven.
Ik zeg het jullie eerlijk, het is al de hele zomer my guilty pleasure: het volgen van de perikelen van vijf Nederlandse gezinnen in het Andalusische dorp Polopos.
Asturias wordt door het toerismebureau uitgevent als ‘El Paraíso Natural’, vrij vertaald: het groene paradijs. Elk jaar komen hier ruim twee miljoen mensen vakantie vieren. Het aantal toeristen uit het buitenland is de afgelopen tien jaar ongeveer verdubbeld en ligt zo rond de 11%.
En nu zit ik in dubio of ik jullie de geheimen van Asturias wel moet verklappen.
Een tijdje terug schreef ik over de negen dingen die ik mis aan Nederland. Ik eindigde met dat er ‘natuurlijk’ ook een lijstje kwam met de dingen die ik níet mis. Maar dat komt er niet. Het namelijk helemaal niet leuk om je aandacht te richten op negatieve dingen. Wat wél leuk is: vertellen wat er zo leuk is aan Asturias.
Het was gisteren een hele invasie op Finca Lonica. Het resultaat is dat mijn gras op drie manieren is gemaaid, dat ik twee nieuwe dingen heb geleerd, dat ik van alles kado heb gekregen en dat ik voorlopig gezelschap heb van vijf dames en een zoon.
Het zijn trieste tijden in het inmiddels niet meer zo groene paradijs. Asturias staat al ruim een week in brand. Het ruikt buiten naar open haard en het vuur is een aantal keren behoorlijk dichtbij mijn huis gekomen. Het ergste is dat zeker 80% van de branden is aangestoken.
De oorzaken: extreme droogte en politiek.
‘Ik zou maar met een oog open slapen vannacht,’ zei de buurman. We staarden naar de vlammen in de verte. Ze vormden een dansende slinger in de zwarte nacht. De lucht rook naar open haard.
Wonen in een dorp, ik had er stadse vooroordelen over. Buren die de deur bij je plat zouden lopen, allerlei verplichte sociale nummers. Het valt alleszins mee. Mijn gehuchtgenoten zijn heel relaxed.
Op de seksistische buurman na. Hij heeft inmiddels de positie van de bemoeizuchtige buurvrouw overgenomen als minst graag geziene gast op Finca Lonica.
En ik geloof dat hij hier inmiddels zelf ook niet meer zo graag komt.