Springpunt

Ik heb het gevoel dat ik steeds dichterbij het eerste springpunt kom. Het begint spannend te worden. Durf ik?

Het was namelijk best relaxed om in een veilige zone plannen te maken en te dromen over een nieuw leven. Ik liep met redelijk vaste tred de juiste kant op, maar nu nader ik het punt waar de vaste grond onder mijn voeten ophoudt. Ga ik springen?

Prima, of maximaal?

Waarom wilde ik ook alweer springen? Ik heb lange tijd gedacht dat het prima was zoals het was. Je werkt om geld te verdienen en in je vrije tijd doe je daar leuke dingen mee. Ik heb prima werk. Ik ben er goed in, heb veel vrijheden, de sfeer is prettig, het salaris is goed en ik kan er elke dag op de fiets naartoe. Ik dacht lange tijd dat dit het was.

Totdat ik ontdekte dat er collega’s zijn die hun werk oprecht leuk vinden en dus niet gewoon prima. Mensen die er elke dag met plezier naartoe gaan. Die collega’s waren er natuurlijk altijd al, maar eerder zag ik ze niet. Of ik geloofde ze niet. Ik dacht namelijk dat het niet kon. Je werkt voor geld en dat probeer je op een zo zinvol en zo aangenaam mogelijke manier te doen, binnen de bandbreedtes die er zijn. Klinkt gek, maar dat dacht ik.

Afgelopen weekend zag ik dit filmpje. Tijd is te kostbaar om het grootste deel van je leven te besteden aan werk dat niet goed bij je past. Natuurlijk, ik kan mijn huidige leven voortzetten. Nog 28 jaar naar kantoor en dan met pensioen, als ik zo lang leef. Maar ik heb ik dan mijn leven ten volle benut? Heb ik mijn geluk gezocht?

Zekerheden loslaten

Het is dus simpel. Óf ik neem genoegen met prima, óf ik ga mijn zekerheden loslaten en op zoek naar het leven dat echt bij mij past en de dingen doen die ik waardevol vind om te doen. Niet alleen na vijven en in het weekend, maar elke dag. Die keuze heb ik tijdens mijn sabbatical al gemaakt.

Eigenlijk ben ik een hele gewone Nederlander die op het punt staat om ongewone dingen te doen.

Maar het blijft spannend en het voelt bijna onnatuurlijk. Eigenlijk ben ik een hele gewone Nederlander die op het punt staat om ongewone dingen te doen. Het naderende springpunt is het loslaten van mijn werk, en alle zekerheden die daarbij horen: salaris, pensioen, ziektewet… Het tweede springpunt: het loslaten van mijn fijne, Amsterdamse appartement en mijn hypotheek. En dan komt De Grote Sprong naar het Spaanse platteland. Naar een wereld die ik nog niet ken, vol onzekerheden, hindernissen en verrassingen.

Zal ik ooit spijt krijgen? Wie weet. Maar het ergste dat me kan overkomen is dat ik over vijf jaar nog steeds aan het dagdromen ben. Springen dus.