Spullen kopen: code rood

Vorig jaar heb ik vrijwel geen spullen gekocht. Dat was best lekker, maar ik wist dat ik dat op de lange termijn niet ging volhouden (zie het slijtagespook). De afgelopen weken heb ik dus na lang wikken en wegen weer wat spullen gekocht.

En ja hoor, er treedt meteen weer gewenning op. Spullen kopen, als je er eenmaal aan begint, dan wil je méér, méér, méér. Voordat je het weet, is het hek van de dam. Het is veel eenvoudiger om helemaal niks te kopen. Niks is namelijk een duidelijke grens. Nu moet het met mate. Ik heb een hekel aan met mate. En dus had ik bijna een activity tracker gekocht. Bijna.

Hogere consumindersferen

Gut, en ik vond het toch zo makkelijk om vrijwel niks meer te kopen. Snapte helemaal niks van de verleiding die andere mensen kennelijk voelen als ze een winkel binnen lopen met allemaal spullen die ze niet nodig hebben. Niks consumentisme, niks plastic troepjes, niks najaarsmode, gadgets en hypes. Ik kocht geen nieuw dekbedovertrek omdat ik op de oude was uitgekeken, geen spullen waar je al je hele leven zonder had gekund en die nu opeens onmisbaar leken. Ik was in hogere consumindersferen beland. Vrij van materiële onzin. En toen gingen de sluizen een klein beetje open…

Nieuwe wandelschoenen

De vreugde als je zo’n doos opensnijdt. De geur van nieuw. Ik vind ze mooi van lelijkheid. De belofte van nieuwe wandelavonturen! Ik heb de koop vijf maanden uitgesteld, had ze eigenlijk al nodig in augustus 2016. Toen ik bij temperaturen van 30 graden een week ging wandelen op mijn winterwandelschoenen. Het kostte me bijna mijn vakantie. En nu heb ik dan eindelijk nieuwe zomerwandelschoenen gekocht. Het is mijn vijfde paar van hetzelfde merk – ik vervang ze ongeveer elke 1.200 à 1.500 km – en ze waren afgeprijsd. Ik heb er nog steeds 120 euro voor neergeteld, 8 tot 10 cent per kilometer.

In de koopmodus

Zo had ik nog een paar dingen die toch echt vervangen moesten worden. Mijn badpak bijvoorbeeld. Het ding was veertien jaar oud. Mijn winterjas, na acht winters trouwe dienst, begon de rits het te begeven. Ik had mezelf na lang wikken en wegen weer eens twee boeken kado gedaan (daar komen nog blogjes over, ze zijn erg interessant) en tot slot mocht ik van mijn werk als eindejaarsgeschenk iets op internet uitzoeken. Ik koos iets waarvan ik dacht dat het handig was. Zo’n koffertje dat mee mag als handbagage in het vliegtuig. Dat had ik niet, maar heel eerlijk: het is nooit echt een probleem geweest. En nu kijk ik verlekkerd naar dat blinkende, fonkelnieuwe ding en kan ik niet wachten tot ik hem een keertje in mag pakken. Nou ja, en toen was het hek van de dam. Niks hogere consumindersferen. Ik stond in de koopmodus. Zeg maar de stand waar ik standaard in stond voordat ik begon met besparen.

Activity tracker: code rood

Het gevolg: ik begon vrij serieus na te denken over het aanschaffen van een activity tracker van 80 euro. Dat is zo’n ‘handig’ ding dat je om je pols kunt doen en dan houdt ie al je beweging bij. Hoeveel stappen je zet, hoeveel kilometer je fietst en of je een beetje lekker slaapt. Het ding dat ik op het oog had, kon ook meten hoeveel en hoe snel je zwemt. Dat leek me helemaal geweldig. Ik heb een lichte cijferfetish. Ik heb al tijden zo’n gratis app op mijn telefoon die meet hoeveel stappen je zet en hoe ver je fietst. En ik ga daar dus verder van fietsen. De pest is alleen dat die app niet helemaal nauwkeurig is. Laatst ging ik wandelen met iemand die ruim 15 centimeter langer is en die had aan het eind op zijn stappenteller meer stappen staan dan ik op de mijne. Frustrerend. Oplossing: koop een dure activity tracker. Eentje die ook nog je zwemafstanden registreert (ik zwem nu dus steeds voor niks). Ik ging zoeken op internet en vond dat ding van 80 euro. Ik was net begonnen met wikken en wegen, toen het alarm af ging. Code rood.

Ik ben weer tot bezinning gekomen. En op aarde geland, ik heb nog geen consuminderverlichting bereikt. Ik hou het alarmsysteem voor de zekerheid nog even op code oranje.