Stad of platteland?
Vroeger, toen ik nog in mijn het-kan-niet-fase zat, dacht ik dat ik nooit zonder Amsterdam zou kunnen. En toen ging ik 4 maanden weg in de zomer van 2015 en bleek ik mijn stad geen minuut gemist te hebben. Ik ben dol op Amsterdam hoor. Maar ik kan dus best zonder. De vraag is: kan ik ook zonder het stadsleven?
Stadsmens
Ik ben een stadsmens. Ik hou van de mensenmix, van de architectuur, het individualisme, de vooruitstrevendheid en de continue verandering. Ik hou van stedelijke voorzieningen. Van grote kunstmusea tot restaurants (en bier) uit alle windstreken. De stad is het domein van fietsers, van voetgangers, van metro’s en treinstations.
Oud-wethouder Maarten van Poelgeest noemde de stad een emancipatiemachine. Je verhuist er naartoe vanuit de provincie en komt er uit de kast. Of je belandt er als vluchteling en bouwt er een nieuw leven op. In de stad kun je zijn wie je bent. Qua mentaliteit en cultuur ben ik een stadsmens pur sang.
Drempels
Vroeger zei ik altijd dat ik een stadsmens was die ook graag naar buiten gaat. In het weekend ging ik wandelen op de hei, in het bos of in de duinen. Heerlijk vond ik dat. In de zomer maakte ik daar weekendjes van. Lekker buiten zijn.
Totdat ik dat langzamerhand niet meer genoeg vond. Ik heb in Amsterdam een appartement op 3-hoog. Naar buiten gaan kost een paar minuten. Omkleden, spullen pakken, de deur op slot, de galerij aflopen, het trappenhuis door. Het klinkt misschien gek, maar dat zijn drempels. En als ik dan buiten ben, dan sta ik op straat, aan een drukke weg.
Nooit alleen
In 5 minuten lopen ben ik een park. Voor Amsterdamse begrippen is het een betrekkelijk rustig park, maar er zijn natuurlijk altijd andere mensen. Joggers, hondenuitlaters, bankjeszitters, voetballers, fietsers, vaders en moeders met kinderwagens. Ik ben weleens in de regen gegaan, maar zelfs toen waren er andere mensen. Als ik een beetje rustig wil wandelen, moet ik een trein pakken. Een nog grotere drempel. En als het in het weekend een beetje mooi weer is, dan loop je in een Nederlands natuurgebied ook nooit alleen. De enige plek waar ik met zekerheid alleen kan zijn, is mijn eigen appartement. De stad maakt teveel een binnenmens van me.
Buitenleven
Sinds 23 augustus woon ik tijdelijk in een caravan, middenin het groen. Ik sta elke dag om kwart over zeven op en tien voor half acht ben ik buiten. Met mijn voeten in het gras dat nog nat is van de dauw. Ik loop tussen de appelbomen door en zie slierten van wolken hangen tussen de bergen. Ik haal een zak hooi uit de stal en loop de heuvel op om de paarden eten te geven. Dat is buitenleven.
Bekrompen hork
Maar de buurman is een bekrompen hork die zijn honden de hele dag in een hok stopt. En in het dorp is geen café te vinden. En als het er wel was, dan was het een stom café, met gezapige stamgasten en vies bier. En iedereen in het dorp weet alles van elkaar en jou vinden ze maar raar. Een graseter noemen ze je. Maar ja, je bent dan ook een buitenlander. Die zijn sowieso raar.
De stad op fietsafstand
Zie hier mijn dilemma. Het liefst zou ik middenin de natuur wonen en dan op fietsafstand een biologische winkel, een goed biercafé, een veganistisch eettentje, een Thais restaurant, een moderne kunstmuseum en mijn vrienden en familie treffen. Liever 3 goede biercafés trouwens, anders wordt het zo’n sleur. En o ja, graag een beetje ruimdenkende buren (wel op geruime afstand), waar je nog eens een blikje kokosmelk kunt lenen. Gaat hem niet worden, ben ik bang. Ik heb weleens aan een klein boerderijtje in Holysloot gedacht, onder de rook van Amsterdam. Of een van die houten vissershuisjes in het Flevopark, aan de rand van het Nieuwe Diep. Gaat hem ook niet worden.
Bilbao, Oviedo en Gijón
Ik ben nu ruim 2 maanden van huis en ik heb al 4 keer de stad opgezocht. Van 10 tot 12 juli was ik in Bilbao, op 27 juli sliep ik een nacht in Gijón, van 8 tot 10 augustus in Oviedo en van 5 tot 7 september weer in Gijón. Het is een klein beetje toeval hoor. Ik liep langs Bilbao op de Camino del Norte en Oviedo was een pure vlucht, maar toch. Ik vind het elke keer weer heerlijk. Stukje lopen, hee, een alternatieve boekhandel, stukje lopen, hee, een koffietentje met veganistische worteltaart, stukje lopen, hee, een biercafé. Tegelijkertijd vind ik de auto’s irritant en de herrie ook. En na 2 nachten Gijón ging ik toch weer met veel zin terug naar de ezels.
Een stukje stad
Heen en weer, stad en natuur. Ik heb er nog geen goede oplossing voor. Misschien moet ik zelf maar voor een stukje stad zorgen. Toch die brewpub beginnen op het platteland. Of zo’n verlaten dorp kopen met een paar leuke mensen. En dan vragen of er eentje een veganistisch eetcafé wil beginnen, een ander iets met kunst kan gaan doen en de volgende een tweedehands winkel waar je ook wijn kunt drinken. En dan wil ik er nog wel een homostel bij. En een Marokkaanse supermarkt. Maar dan zonder die karkassen van dode dieren.
Ik weet dat ik altijd roep dat je je droom moet volgen, maar wellicht weet er iemand een realistischer alternatief?
You may also like
Beschermd: Een update over van alles
Het water staat aan de lippen
Comments
” ik kan vandaag alles laten zijn precies zoals het is”
dit zinnetje helpt mij enorm, ik wordt ongelukkig als ik heel de dag overal een mening over moet hebben en iets goed of slecht moet vinden. lekker of vies etc. Een buurman wegzetten als viezerik doet me gewoon pijn in mijn hart, het is mijn broeder. Hij is zoals ik.
Als ik me dit weer realiseer, kan ik alles weer accepteren en wordt de wereld om me heen weer plek van liefde en vrede. Voor mij is dit het realistische alternatief.
Dan kan ik ook de buurman weer recht in de ogen kijken en een oprechte goede morgen wensen.
Dan kan de liefde liefde weer stromen
In jouw voorbeeld: Doordat je over de buurman het plaatje ” bekrompen hork die zijn honden de hele dag in een hok stopt” hebt geprojecteerd, kan je hem niet meer met hem in contact komen en niet ontdekken dat hij een ook prachtig mens is, met een eigen levensverhaal en eigen levensvisie.
Het is het probleem van veel mensen. Hoe graag wil ik naar een buitengebied. Ruimte en wei. Maar ja, alles is een beetje verder. In de winter is het donker en glad. Er wordt daar vaker ingebroken dan hier. Dus.
Ik woon op de rand tussen stad en polder. Buitengebied en wat winkels. Niet op 100 meter afstand winkels, maar een kilometer.
Toch verlang ik nog steeds naar dat vrijstaande huis. Heerlijk. Ooit. Als ik niet zo vaak de deur uit wil. Maar doe ik dat? Dan ga ik vast weer zeggen dat openbaar vervoer zo handig is of zo….
Een lastig dilemma Lonneke. Niet willen kiezen omdat je om beiden geeft.
1 Is het betaalbaar om op korte afstand van een Spaanse stad een stekje op het platteland te vinden?
2 Digitale Nomade blijven en een stekje in zowel Adam als in Spanje?
3 Zoals je aangeeft gelijkgestemden zoeken en jouw eigen stukje stad inrichten?
Uiteraard hoef je nu nog niet te kiezen. Je huis is verhuurt en zolang je opdrachten doorlopen heb je een inkomen. Waarom laat je het niet gewoon een tijdje rusten of geeft het juist onrust dat je het nog niet weet?
Tja, das een eeuwig durend probleem. Wij wonen in een rijhuis in de stad en we hebben drie kinderen.
Voordelen: je kan te voet naar winkels en scholen, je hebt altijd wel vrienden/familie in de buurt. Musea en prachtige gebouwen zijn maar 5 minuten stappen. In de buurt zijn verschillende speeltuintjes en parken.
Nadelen: de kindjes kunnen niet op straat spelen want een drukke weg. Er is geen tuin om boomhutten te bouwen en met takken te spelen, er is enkel een terras. Manlief heeft geen schuur of garage waar hij kan knutselen en prutsen met materialen…tja, het blijft een moeilijke keuze. Voorlopig blijven we hier wonen, want het platteland zou ons leven niet eenvoudiger maken.
Waarom willen we toch altijd datgene wat niet kan? Van alles de lusten en van zo min mogelijk de lasten? Ik weet het niet, ben er zelf nog niet uit, voor mijzelf houd ik het erop dat de stad nog even beter past…
Maar als je het vindt, dat dorp met de drie brouwcafe’s, het veganistische eetcafé, de kunstgalerij, de tweedehands winkel en de Marokkaanse (en Turkse) supermarkt, laat het me weten. Dan komen wij die kant op en kom ik de glasvezelkabel ernaartoe leggen en hebben we er ook snel internet. Hop verbouwen heb ik al eens gedaan, dat zou ik zo weer op willen pakken.
Tot die tijd? Wat voelt beter? De rust en af en toe naar de stad vluchten, of andersom?
Jullie nemen me toch niet te serieus hè? Het is meer dat ik altijd een stadsmens was. De laatste jaren is mijn behoefte aan rust en ruimte zó gegroeid, dat ik nu denk dat ik beter gedij op het platteland. Maar het stadsmens zit natuurlijk nog wel in me.
@Chris, je doet 3 goede suggesties. Het liefst zou ik 4 maanden per jaar in Amsterdam wonen en 8 per jaar op het Spaanse platteland. Maar dat stuit op een aantal praktische (en financiele) bezwaren. Optie 1 en 3 zijn beide het onderzoeken waard.
@Geldnerd, gezellig! Kijk, zo vullen we dat dorp-met-stadsmentaliteit wel 😉
Je kan ook zorgen dat dat soort mensen naar je toe komt. Met een lading bier zelfs.
Zelf ga ik bij vrienden in het buitenland meewerken, in de moestuin, of huis verbouwen. Dan ben ik daar een maandje. Die dubbelheid blijft echter. Eerst zijn ze blij je te zien komen, op het laatst blij dat je weer weggaat.
Overigens kan je online als wereldburger veel dingen regelen als je “virtueel burger van Estland” bent. Zag ik onlangs een hele reportage over bij Nieuwsuur. Volgens mij juist voor mensen zoals jij wel interessante optie.
De Estland-route kende ik nog niet, dank! En vrienden die langskomen met een lading bier, dat klinkt als een uitstekend plan!
Een optie is: wonen in de stad en een caravan op het platteland. Dan heb je altijd een plek om daar te zijn waar de reuring is en waar de stilte en de rust. En als je dan zzp-er blijft, ben je mobiel. Of is dit te makkelijk gedacht.
Zoiets zou misschien best een alternatief kunnen zijn, alleen draai ik hem dan liever om. Wonen op het platteland, af en toe naar de stad 🙂
Een gewoon huis in Amsterdam én een volkstuin met huisje (ook in Amsterdam, dat wel), da’s mijn oplossing 🙂
Snap ik heel goed!
Als je verder naar de toekomst kijkt (verminderde beschikbaarheid van gas en olie, een instortende Euro, klimaatverandering, afhankelijkheid van eten en warmte van multinationals etc), dan zou het leven in een stad wel eens heel penibel kunnen worden. Ter overweging! 🙂
Ik heb klimaatverandering zeker in overweging. Dat is waarom ik bijvoorbeeld niet in Zuid-Spanje wil wonen en het graag wat hogerop opzoek (in plaats van 4 meter onder de zeespiegel).
Bekende problemen.. wij ook nu -nog- in de stad in een rijtjeshuis maar we dromen ook van het platteland. Ik denk dat we wel mee kunnen doen in die commune, er moet ook een bieb zijn toch? Nemen wij die wel voor onze rekening 😉 Gaan we ook wel groente en fruit verbouwen en brood bakken!
Jeej, een bieb! 🙂