Stad of platteland?

Vroeger, toen ik nog in mijn het-kan-niet-fase zat, dacht ik dat ik nooit zonder Amsterdam zou kunnen. En toen ging ik 4 maanden weg in de zomer van 2015 en bleek ik mijn stad geen minuut gemist te hebben. Ik ben dol op Amsterdam hoor. Maar ik kan dus best zonder. De vraag is: kan ik ook zonder het stadsleven?

Stadsmens

Ik ben een stadsmens. Ik hou van de mensenmix, van de architectuur, het individualisme, de vooruitstrevendheid en de continue verandering. Ik hou van stedelijke voorzieningen. Van grote kunstmusea tot restaurants (en bier) uit alle windstreken. De stad is het domein van fietsers, van voetgangers, van metro’s en treinstations.

Oud-wethouder Maarten van Poelgeest noemde de stad een emancipatiemachine. Je verhuist er naartoe vanuit de provincie en komt er uit de kast. Of je  belandt er als vluchteling en bouwt er een nieuw leven op. In de stad kun je zijn wie je bent. Qua mentaliteit en cultuur ben ik een stadsmens pur sang.

Drempels

Vroeger zei ik altijd dat ik een stadsmens was die ook graag naar buiten gaat. In het weekend ging ik wandelen op de hei, in het bos of in de duinen. Heerlijk vond ik dat. In de zomer maakte ik daar weekendjes van. Lekker buiten zijn.

Totdat ik dat langzamerhand niet meer genoeg vond. Ik heb in Amsterdam een appartement op 3-hoog. Naar buiten gaan kost een paar minuten. Omkleden, spullen pakken, de deur op slot, de galerij aflopen, het trappenhuis door. Het klinkt misschien gek, maar dat zijn drempels. En als ik dan buiten ben, dan sta ik op straat, aan een drukke weg.

Nooit alleen

In 5 minuten lopen ben ik een park. Voor Amsterdamse begrippen is het een betrekkelijk rustig park, maar er zijn natuurlijk altijd andere mensen. Joggers, hondenuitlaters, bankjeszitters, voetballers, fietsers, vaders en moeders met kinderwagens. Ik ben weleens in de regen gegaan, maar zelfs toen waren er andere mensen. Als ik een beetje rustig wil wandelen, moet ik een trein pakken. Een nog grotere drempel. En als het in het weekend een beetje mooi weer is, dan loop je in een Nederlands natuurgebied ook nooit alleen. De enige plek waar ik met zekerheid alleen kan zijn, is mijn eigen appartement. De stad maakt teveel een binnenmens van me.

Buitenleven

Sinds 23 augustus woon ik tijdelijk in een caravan, middenin het groen. Ik sta elke dag om kwart over zeven op en tien voor half acht ben ik buiten. Met mijn voeten in het gras dat nog nat is van de dauw. Ik loop tussen de appelbomen door en zie slierten van wolken hangen tussen de bergen. Ik haal een zak hooi uit de stal en loop de heuvel op om de paarden eten te geven. Dat is buitenleven.

Bekrompen hork

Maar de buurman is een bekrompen hork die zijn honden de hele dag in een hok stopt. En in het dorp is geen café te vinden. En als het er wel was, dan was het een stom café, met gezapige stamgasten en vies bier. En iedereen in het dorp weet alles van elkaar en jou vinden ze maar raar. Een graseter noemen ze je. Maar ja, je bent dan ook een buitenlander. Die zijn sowieso raar.

De stad op fietsafstand

Zie hier mijn dilemma. Het liefst zou ik middenin de natuur wonen en dan op fietsafstand een biologische winkel, een goed biercafé, een veganistisch eettentje, een Thais restaurant, een moderne kunstmuseum en mijn vrienden en familie treffen. Liever 3 goede biercafés trouwens, anders wordt het zo’n sleur. En o ja, graag een beetje ruimdenkende buren (wel op geruime afstand), waar je nog eens een blikje kokosmelk kunt lenen. Gaat hem niet worden, ben ik bang. Ik heb weleens aan een klein boerderijtje in Holysloot gedacht, onder de rook van Amsterdam. Of een van die houten vissershuisjes in het Flevopark, aan de rand van het Nieuwe Diep. Gaat hem ook niet worden.

Bilbao, Oviedo en Gijón

Ik ben nu ruim 2 maanden van huis en ik heb al 4 keer de stad opgezocht. Van 10 tot 12 juli was ik in Bilbao, op 27 juli sliep ik een nacht in Gijón, van 8 tot 10 augustus in Oviedo en van 5 tot 7 september weer in Gijón. Het is een klein beetje toeval hoor. Ik liep langs Bilbao op de Camino del Norte en Oviedo was een pure vlucht, maar toch. Ik vind het elke keer weer heerlijk. Stukje lopen, hee, een alternatieve boekhandel, stukje lopen, hee, een koffietentje met veganistische worteltaart, stukje lopen, hee, een biercafé. Tegelijkertijd vind ik de auto’s irritant en de herrie ook. En na 2 nachten Gijón ging ik toch weer met veel zin terug naar de ezels.

Een stukje stad

Heen en weer, stad en natuur. Ik heb er nog geen goede oplossing voor. Misschien moet ik zelf maar voor een stukje stad zorgen. Toch die brewpub beginnen op het platteland. Of zo’n verlaten dorp kopen met een paar leuke mensen. En dan vragen of er eentje een veganistisch eetcafé wil beginnen, een ander iets met kunst kan gaan doen en de volgende een tweedehands winkel waar je ook wijn kunt drinken. En dan wil ik er nog wel een homostel bij. En een Marokkaanse supermarkt. Maar dan zonder die karkassen van dode dieren.

Ik weet dat ik altijd roep dat je je droom moet volgen, maar wellicht weet er iemand een realistischer alternatief?