Standplaats Galicië

Ik ben van Asturias naar Galicië verhuisd. Naar een plek die in bijna alle opzichten anders is dan mijn vorige plek. Het enige dat hetzelfde is gebleven: ik ben nog steeds veel met poep in de weer. Het was ezelpoep en nu is het paardenpoep.

Prachtige finca

Groeten uit Casa da Cabaza. Een prachtige finca in het midden van niks. Er zijn hier nog 3 andere huizen, waarvan eentje bewoond. Het dorp heet geloof ik Eirexalba. En dat is dan weer vlakbij O Incio. De dichtstbijzijnde stad is Lugo, hier zo’n 3 kwartier rijden vandaan.

Vrijwel alles is anders dan in het Ezelparadijs.

Het is mijn eerste officiële Workaway plek. Een mooi systeem: een paar uur per dag werken in ruil voor kost en inwoning. Mijn hosts zijn Tariq en Siets. Ze runnen onder meer een B&B, maar daar heb ik niets mee van doen. Ik mag lekker buiten op het land werken. Ik ben hier maandagavond aangekomen en tot zaterdag ben ik hier alleen met Tariq. Siets is een reis aan het begeleiden in Marokko. Vrijwel alles is hier anders dan in het Ezelparadijs:

• Ik heb hier mijn eigen kamer mét badkamer
• Er komt hier drinkwater uit de kraan zonder dat je eerst een tank moet vullen
• Ik kan de wc gewoon doortrekken
• We zijn hier (nu) met zijn tweeën in plaats van met zijn negenen
• Ik werk alleen ‘s ochtends
• Er is wifi
• De lunch is (meestal) een gezamenlijke maaltijd, voor de rest regel ik mijn eigen eten
• Er zijn hier geen 49 dieren, maar slechts 7

Paardenpoep

Eén ding is hetzelfde gebleven. Ik ben nog steeds erg veel met poep bezig. Van ezelpoep naar paardenpoep. Ik kan je zeggen: dat verschil is verwaarloosbaar. Op mijn eerste werkdag heb ik me alleen maar met poep beziggehouden. Ik heb er eerst kruiwagens vol van verzameld op het terrein. Handschoenen aan en scheppen maar (met je handen dus).

Ik moet er nog wel een goede LinkedIn-titel voor bedenken. Manure manager misschien. Of senior poo designer.

En dan met de kruiwagen op naar compostbak 1. In compostbak 3 zit de paardenmest die klaar is om gebruikt te worden in de moestuin. Dat was taakje 2. De mest uit die bak in een kruiwagen scheppen en verspreiden over de bedden die klaargemaakt worden voor de lente. Ik moet er nog wel een goede LinkedIn-titel voor bedenken. Manure manager misschien. Of senior poo designer.

Fijn werk

Op werkdag 2 heb ik er een verantwoordelijkheid bij gekregen. Ik heb houten hekken in de motorolie gezet. Als ervaren poo designer heb ik verder ook weer 2 kruiwagens vol paardenpoep geschept en met een riek alle mest in compostbak 2 naar compostbak 3 overgeheveld.

En ja, ik vind dit soort werk dus fijn. Lekker in de buitenlucht je lijf gebruiken. Het is ideaal in combinatie met schrijven. Want je wilt niet de hele dag stront scheppen. Maar als je mij elke dag 8 uur achter een laptop zet, word ik ook geen gelukkig mens.

Na het buitenwerk is er om 14.00 uur de Spaanse warme lunch en daarna klap ik mijn laptop open. Met mijn werkplek heb ik op LinkedIn geloof ik al aardig wat oud-collega’s jaloers gemaakt. Kijk jongens, dit is nou een kantoortuin. Zolang het weer goed is, zit ik hier heel aangenaam. Ik ben nu een echte cliché-digitale nomade met exotische werkplek.

Geïsoleerde bedoening

Is het dan alleen maar jaloersmakend? Nee hoor, wees gerust. Ik mis de ezels. En ik mis Marleen en de andere vrijwilligers daar. Ik kan het goed vinden met Tariq en we hebben interessante gesprekken, maar het is verder natuurlijk een geïsoleerde bedoening hier. Behalve voor een wandeling met de honden ben ik het terrein nog niet af geweest. Je springt hier niet even op de fiets naar een vriendin. Gelukkig is daarvoor Skype uitgevonden. En als ik op deze idyllische plek niet aan mijn boek kan werken, dan kan het nergens. Ik weet dus wat me de komende maand te doen staat. Schrijven, schrijven, schrijven. Betaald en onbetaald. En verder iets met poep.