Suzy en Simon

Er zit een levensgroot gevaar aan dieren opvangen. Dat je ze te leuk gaat vinden. Dit zijn Suzy en Simon.

Barrel

De eerste kat in mijn leven was zwart. Barrel heette hij. Omdat hij er als een barrel uitzag toen ie ooit bij mijn ouders kwam aanlopen. Het was eigenlijk een zij, maar vroeger bij ons thuis waren alle katten een hij. Barrel ging pas dood toen ik twaalf of dertien was. Ze was toen zelf bijna twintig.

Ik wil eigenlijk al jarenlang weer een zwarte kat, maar er kwamen steeds andere voorbij. En al helemaal toen ik hoorde dat zwarte katten moeilijker plaatsbaar zouden zijn. Niet vanwege bijgeloof, maar omdat je er minder goed selfies mee kunt maken.

Kittenseizoen

Bij mijn dierenclubje Huellas del Sella vliegen de kittens ons om de oren. Het is het seizoen en het stikt hier van de zich voortplantende straatkatten. We steriliseren en castreren alles wat we kunnen vangen, maar het is dweilen met de kraan open.

En toen kwamen deze panteritas voorbij. Uit een nest van vijf. Ik zag ze op foto’s en dacht: o, wat zou het toch leuk zijn om er nog een setje bij te doen. Maar daar denken de drie bazen hier in huis heel anders over. In hun paradijs is geen plek voor soortgenoten. Dus ik zette het meteen weer uit mijn hoofd.

Een paar nachtjes

Vorige week tartte het lot me. Er waren er inmiddels drie geadopteerd en deze twee zaten nog bij hun moeder. Maar het werd daar te gevaarlijk. Ze zaten buiten, vlakbij een autoweg. De mensen die de moeder en haar jongen opvingen, vreesden voor hun leven. Konden die twee kleintjes misschien ergens anders heen? Het was maar voor een paar dagen.

En ik zei dat ze wel even naar mij konden. Bruno was ten slotte al bijna twee weken weg. Ik wist dat Manu, César en Isa me zouden haten, maar ach, het was maar voor een paar dagen.

Bange hummels

Op donderdagmiddag vond op een parkeerplaats de overdracht plaats. Ik reed met de twee hummels naar huis en installeerde ze boven in mijn werkkamer. Veilig opgeborgen en uit het zicht en bereik van mijn eigen katten. Maandag zouden ze naar Oviedo gaan. Het was een soort weekenddienst eigenlijk.

Ze bleken slecht gesocialiseerd en behoorlijk bang. Aanraken was er nauwelijks bij, laat staan aaien. Maar een touwtje deed wonderen. Al snel renden ze daar onbekommerd achteraan, zonder zich nog echt druk te maken om die reuzin die aan dat touwtje vast zat.

Al op de tweede dag doken ze niet meer weg in hun slaapplekje als ik binnenkwam. Hij was het stoerst, zij duidelijk een stukje banger. Op een gegeven moment klom hij op mijn benen en zat zij ernaast.

Op zondagochtend ging het definitief mis. Hij plofte op mijn schoot en begon luidkeels te spinnen. Toen werd hij Simon en zij Suzy.

Naar Oviedo

Ondertussen was er gedoe ontstaan met de adoptanten in Oviedo. Het bleek om twee bevriende gezinnen te gaan. Samson en Suzy moesten dus uit elkaar. Hooguit acht weken oud en bang voor vreemde mensen.

Of we ze zelf even naar Oviedo konden rijden, want zij zaten nogal lastig. Een andere vrijwilliger moest dat weekend naar een groot winkelcentrum in de buurt van Oviedo en bood aan om ze daarheen te brengen. Maar nee, zaterdag kwam niet zo goed uit. En of wij ze vast even konden vaccineren. Dan konden we ze maandag rechtstreeks van de dierenarts naar Oviedo brengen.

Het voelde helemaal niet oké.

Niet naar Oviedo

Zondagmiddag kwam er toch een soort van afspraak tot stand. Ik zou ze maandagochtend laten inenten in Cangas de Onís en ‘s middags zou ik dan nog een keer naar Cangas de Onís rijden voor de overdracht. Zij konden niet ‘s ochtends en ‘s middags was de dierenarts dicht. Ze zouden dan iemand sturen die Suzy kwam ophalen. Wanneer Samson werd opgehaald was onbekend.

Ik zag me die twee al uit elkaar halen. En dan Suzy meegeven en Simon hier op een kamertje achterlaten. Het voelde helemaal niet oké.

Een paar uur later bleek dat ze een minderjarige neef naar Cangas de Onís wilden sturen. Minderjarigen mogen geen adoptiepapieren tekenen. Toen was ik er klaar mee. ‘Estoy harta. Ze gaan niet naar Oviedo,’ zei ik tegen de voorzitter van ons clubje. ‘Basta ya.’

Dat was de voorzitter gelukkig met me eens.

Goed gesprek

En nu zijn Suzy en Simon dus nog hier. Ik weet niet voor hoelang. Ze gaan eerst maar even iets groter worden. En gevaccineerd, nagekeken door de dierenarts en wat minder bang. En dan ga ik maar eens een goed gesprek voeren met Manu, César en Isa.