Nog steeds sta ik met het inhalen van uitjes in de overdrive. Ik wil overal naartoe. Nu het weer kan. Nu het nog kan. Deze week was mijn geliefde Gijón aan de beurt. Het werd een hoopvol weerzien.
Ik moest deze week denken aan dat liedje van Toontje Lager. Zoveel te doen. Voor de jongere generaties: een hit uit 1983. Ik heb nu opeens zoveel te doen. Alsof er in een week tijd acht weken ingehaald moeten worden.
Mijn allereerste uitje sinds de lockdown bleek hartstikke illegaal. In zoete onschuld beleefde ik met 2 vrienden de mooiste uren sinds half maart. Vandaag overtrad ik de regels willens en wetens. Dan moeten ze maar betere maken.
Je zekerheden loslaten is op meerdere manieren spannend. Ook wat betreft je pensioen. Want hoe moet dat later dan? Maar het kan ook anders dan een conventioneel pensioen. Dit is mijn buurvrouw van 76. Zij heeft geen pensioen. Of eigenlijk toch weer wel.
Hoe is het als je zomaar van de stad naar het platteland verhuist? Dit stadsmens kan jullie inmiddels tot haar eigen verbazing vertellen dat het platteland eigenlijk wel zijn charme heeft.
Vriendin Kerry woont in een hut. Nou ja, eigenlijk in twee hutten. Eentje als slaapkamer en eentje als keuken. Ik mag van dichtbij volgen hoe ze haar eigen paradijs aan het bouwen is. Van een habbekrats, voor een leven zo vrij als een vogel.
Ik denk dat sommige mensen zich best weleens afvragen wat ik hier de hele dag doe. Sterker, dat vraag ik mezelf ook weleens af.