Madre mía. Ik woon vandaag op de kop af een jaar in een geel huis halverwege een berg. En nee, ik kan niet zeggen dat de tijd vliegt. Want sjees, het lijkt echt alweer veel langer geleden dat ik hier aankwam.
A trip down memory lane.
Asturias wordt door het toerismebureau uitgevent als ‘El Paraíso Natural’, vrij vertaald: het groene paradijs. Elk jaar komen hier ruim twee miljoen mensen vakantie vieren. Het aantal toeristen uit het buitenland is de afgelopen tien jaar ongeveer verdubbeld en ligt zo rond de 11%.
En nu zit ik in dubio of ik jullie de geheimen van Asturias wel moet verklappen.
Er zit een heel groot nadeel aan emigreren. Je laat mensen achter die je dierbaar zijn. Maar er zit een heel klein voordeeltje aan dat nadeel. Als je de mensen die je lief zijn ziet, dan is dat intens en bijzonder. Ik heb net tien van die bijzondere dagen achter de rug.
En ik heb nieuwe Asturiaanse folklore ontdekt.
Wil je (na mijn moeder) de eerste zijn die mijn boek in handen heeft? Bestel ‘Het leven is te kort om op kantoor te zitten’ dan nu meteen!
Een tijdje terug schreef ik over de negen dingen die ik mis aan Nederland. Ik eindigde met dat er ‘natuurlijk’ ook een lijstje kwam met de dingen die ik níet mis. Maar dat komt er niet. Het namelijk helemaal niet leuk om je aandacht te richten op negatieve dingen. Wat wél leuk is: vertellen wat er zo leuk is aan Asturias.
Het is een zwaar leven, daar ben ik me van bewust. Als maandagochtend overal de tl-lampen, PC’s en koffieautomaten weer aan gaan, sta ik bammetjes te smeren voor een wandeling langs de Noord-Spaanse kust.
Vandaag precies negen maanden geleden kwam ik hier met mijn schamele bezittingen de berg op gereden. Het regende en het was stikbewolkt. De eerste vier dagen kon ik nauwelijks het eind van mijn landgoed zien. Laat staan het uitzicht op de Picos. En ik dacht: madre mía, vanaf nu woon ik dus hier. In het zomerhuis van een overleden echtpaar.
In negen maanden tijd is het mijn huis geworden. En ik denk nog steeds regelmatig: madre mía.
Het was gisteren een hele invasie op Finca Lonica. Het resultaat is dat mijn gras op drie manieren is gemaaid, dat ik twee nieuwe dingen heb geleerd, dat ik van alles kado heb gekregen en dat ik voorlopig gezelschap heb van vijf dames en een zoon.
Het is begin april en er ligt al een paar dagen oogst uit de moestuin op mijn bord. Ik heb ook weer het een en ander geleerd. Ten koste van pompoenzaad (sorry), rozemarijnzaad (sorry), lavendelzaad (sorry) en zes tomatenplantjes (wederom sorry).
Het zijn trieste tijden in het inmiddels niet meer zo groene paradijs. Asturias staat al ruim een week in brand. Het ruikt buiten naar open haard en het vuur is een aantal keren behoorlijk dichtbij mijn huis gekomen. Het ergste is dat zeker 80% van de branden is aangestoken.
De oorzaken: extreme droogte en politiek.