Nog vier maanden en dan mag ik weer! Sinds ik een besluit heb genomen, gutst het pelgrimsbloed door de aderen. Ter lering ende voorpret, dit is de Camino del Norte!
In volle vaart vooruit
Gut, wat kan knopen doorhakken toch lekker voelen! Ik heb steeds scherper voor ogen hoe de komende twaalf maanden eruit gaan zien (daar volgt binnenkort een andere blogpost over, ik wacht nog op antwoord van een paar instanties). Na een tijdje vertwijfeld op een aantal
Lange tijd blogde ik hier in de luwte. Behalve vrienden en familie lazen er met name mensen mee die ik in het echte leven niet ken.
Maar ja, omdat ik vanaf deze maand nog maar 24 uur per week werk, werd het toch tijd om meer mensen over mijn plannen te vertellen. Om precies te zijn mijn collega’s. En daar heb ik er veel van.
P.S: Na dat huisje aan zee verhuisden mijn moeder en ik naar deze hut
Ik ben er weer even, in de streek waar ik waarschijnlijk ga wonen. Het is hier zo mooi! Kijk ons huisje nou, aan het einde van de wereld. Er is hier helemaal niemand!
Ik ben hier met mijn moeder. ‘Ik wil nou weleens weten waar je wilt wonen,’ zei ze. Terwijl ze helemaal niet wil dat ik uit Nederland vertrek.
Alles is bijzonder
We doen niks bijzonders, maar eigenlijk is dus alles bijzonder. Na twee dagen Bilbao zijn we
Het is niet druk in de sidrería in Arriondas. Twee mannen zijn in gesprek aan de bar, een paar anderen kijken naar een voetbalwedstrijd. En ik zit er met Arek. We hebben allebei onze laptop opengeklapt. Allebei aan het werk. Een caña erbij. De tv en de Spaanse mannen bieden een perfect achtergrondgeluid om me te kunnen concentreren. Al kijk ik wel af en toe om me heen. Ik werk in een café! Heerlijk vind ik het!
Ik ben
Ik ben vies. Zweet, zand, stro en modder. Ezelmest, kattenharen, hondenkwijl. Mijn haar is een vogelnestje, mijn nek bruinverbrand en wat uit mijn neus komt is zwart. Ik heb ezelmest verspreid tussen de bonenplanten. Afgezaagde takken van de appelbomen verzameld. Tientallen zakken met stro gevuld. Ik heb geleerd hoe je ezelhoeven schoonmaakt. En er slaapt een prinses in mijn bed.
Ik stond de stal bij de cabaña schoon te maken, aan de rand van het terrein. De koude ochtendlucht
Morgen vlieg ik! Het ezelparadijs is niet alleen een paradijs voor ezels, maar ook voor mensen. Je bent de hele dag buiten, met uitzicht op de uitlopers van de Picos de Europa. Je doet nuttige dingen met je handen: poep scheppen, onkruid wieden, strobalen en haverzakken sjouwen, vijvers uitgraven, appelbomen snoeien… Je krijgt drie keer per dag vreselijk lekker vegetarisch eten, er is elke dag na het werk een borrel en… je hebt de hele dag dieren om je heen!
De kans wordt steeds groter dat ik vóór mijn emigratie nog een vuelta por España ga doen, een rondje Spanje. Het kaartje hiernaast vat de aanleiding het beste samen. Het regent nogal veel in Asturias. Gemiddeld zo’n 1500 mm per jaar (Nederland: 800 mm). De temperaturen liggen er ietsje hoger dan in Nederland, maar niet spectaculair veel.
En ik hou dus enorm van zon en warmte hè?
Mooi weer
Iedereen denkt bij Spanje aan mooi weer. Als je zonnig en
Hij ligt op het muurtje van mijn keuken. Op de rand waar ik altijd mijn boodschappen opschrijf, en andere dingen die ik niet moet vergeten. Soms gooit Mus hem op de grond, dan word ik aan hem herinnerd. Hij lag op het strand van Ribadesella in Asturias. Hij ligt nu te wachten op dat muurtje, tot ik hem mee terug neem. Naar huis.
Het waren mijn laatste dagen in het ezelparadijs, september vorig jaar. Marleen drong erop aan dat
In Amsterdam ontploft de huizenmarkt weer. In mijn buurt wordt inmiddels 70% van de woningen boven de vraagprijs verkocht. In het gebouw waar ik woon, lopen de prijzen op tot 300.000 euro. Het huisje hiernaast kost 70.000. Inclusief een ruïne van een stal, een hórreo (een oude voedselopslag op palen) en 24.557 m2 land, met fruitbomen, een riviertje en prachtig uitzicht.
In Asturias koop je voor een paar ton soms een heel dorp. Een aldea abandonada, een verlaten gehucht.
Ah ja, ik heb geloof ik nog niet eens verteld waar ik eigenlijk naartoe wil emigreren. Best belangrijk. Mijn pijlen zijn gericht op Asturië, of in het Spaans: Asturias. Ik geef toe dat ik er tot afgelopen zomer nog nooit geweest was. En nu denk ik dat dit voor mij de ideale regio is.
Het groene paradijs
El Paraíso Natural, is de slogan die het Asturiaanse toerismebureau hanteert. Vrij vertaald: het groene paradijs. Het ligt ingeklemd tussen het Cantabrisch