Tadaa! Ik woon straks dus gewoon in een geel huis halverwege een Asturiaanse heuvel. Ik heb een huis gekocht! Na 25 jaar als Amsterdammer verkas ik naar een plek waar de enige buren 100 meter verderop wonen. Van zeeniveau naar 300 meter hoogte. Ik kan het zelf nog nauwelijks geloven.
En natuurlijk zit er een verhaal aan vast.
Een vreselijk net huis
Die huizenjacht, ik vond het best een toestand. Ik bekeek honderden huizen online op Funda-achtige websites, en
Het is mijn laatste avond in Ribadesella. Een feestelijke, want vandaag is er een wonder geschied. Ik ben resident geworden!
Het was als Asterix en Obelix die Vrijgeleide A38 moesten bemachtigen, maar het is gelukt. Sinds vandaag ben ik de trotse bezitter van een groen papiertje ter grootte van een creditcard en mag ik mijzelf Residente communitario en España noemen.
Het relaas van de streng kijkende mevrouw en de queeste van printjes maken. Een lang verhaal.
Woud van bureaucratie
De naam is Ongeduld. Mevrouw Ongeduld. Maar jullie mogen Haastje zeggen. Ik kan er niks aan doen. Ik heb het geërfd, het is de schuld van mijn vader. En nu woon ik in het Land der Traagheid. Het land van mañana. Waarvan ik inmiddels weet dat deze kreet je reinste onderdrijving is. Werden dingen maar mañana…
Het is wachten tot de kikkers hun haar laten groeien.
Wachten op de polis
Een paar keer per week laat ik de postbode
Kennen jullie die Asterix en Obelix waarin ze vrijgeleide A38 moeten bemachtigen? Zo waren mijn afgelopen dagen als emigrant-in-spé.
Ik verbeid mijn tijd nog steeds met het voor elkaar zien te krijgen van de absolute basics. Zoiets als telefoon en internet. Een eerste levensbehoefte, zeker als je in je uppie in een nieuw land zit en talloze dingen uit te zoeken hebt. Over extra GB’s, het systeem, een kapotte telefoon, geplande veroudering en Catch 22.
Nog nergens
It is
Emigreren is niet altijd leuk en zeker niet altijd makkelijk. Mijn eerste week in Ribadesella zit erop en die week vroeg best veel van me.
Zaterdagavond zat ik met een andere emigrant-in-spé en flink wat glazen wijn ervaringen uit te wisselen. Ik realiseerde me dat ik een tunnel was in gegaan. Een tunnel vol met papierwerk, zoekwerk, uitzoekwerk, regelwerk, weerstand, weemoed en grote beslissingen.
Maar je weet wat ze zeggen: er is licht aan het einde van de tunnel.