Het dreigt een donkere, saaie en geïsoleerde winter te worden. En dus moet je in deze tijden, wanneer het kan, snel een paar flinke teugen van het leven nemen.
Ik vind allerlei dingen gewoon die ik vóór het coronavirus raar had gevonden. Behoorlijk raar.
‘Had je niet liever terug gewild naar Nederland?’ Die vraag heb ik de afgelopen maanden regelmatig gehad. Het antwoord is nee. Mijn leven is hier. Voordat ik ziek werd, heb ik twee interviews gegeven en een artikel geschreven. Die vertellen precies waarom.
“Denk maar gewoon dat je op vakantie bent,” zei de chirurg terwijl ze een hand op mijn schouder legde. “Sluit je ogen en ga lekker op het strand liggen.” Daarna werd ik de OK binnengereden.
Ik was al zo vaak langs dat ziekenhuis gereden. En dan dacht ik: wat fijn dat ik geen idee heb hoe het er van binnen uitziet. In de afgelopen weken heb ik vrijwel de hele benedenverdieping leren kennen. En binnenkort is de bovenverdieping aan de beurt.
Nog steeds sta ik met het inhalen van uitjes in de overdrive. Ik wil overal naartoe. Nu het weer kan. Nu het nog kan. Deze week was mijn geliefde Gijón aan de beurt. Het werd een hoopvol weerzien.
Ik moest deze week denken aan dat liedje van Toontje Lager. Zoveel te doen. Voor de jongere generaties: een hit uit 1983. Ik heb nu opeens zoveel te doen. Alsof er in een week tijd acht weken ingehaald moeten worden.
Mijn allereerste uitje sinds de lockdown bleek hartstikke illegaal. In zoete onschuld beleefde ik met 2 vrienden de mooiste uren sinds half maart. Vandaag overtrad ik de regels willens en wetens. Dan moeten ze maar betere maken.
